Oczekiwanie

Jak tylko skończyła się akcja 3 urodziny, zabrałam się za kolejny projekt - Adwent 2017. Jak adwent, to musi być kalendarz dla Tygrysa i rodziców.

Zeszłoroczny bardzo Chłopakowi się spodobał. Nie dziwię się… każdego dnia znajdował mniejszy lub większy upominek, jakiemu dziecku by to się nie spodobało? Do dziś pamięta, że w jednej z paczuszek znalazł upragnionego dżipa. Taka forma była dla dwulatka dobra, bo większość prezentów związana była ze Świętami i mogliśmy o tym czasie mówić/rozmawiać (więcej TU i TU). W tym roku postawiłam na zadania i pojedyncze upominki do działań twórczych (nożyce, stempelki, dziurkacze). Obawiałam się reakcji Tygrysa, wszak to nie zabawki. Z początku się zdziwił, że na schodach nic nie ma, ale otworzył szeroko oczy ze zdumienia na widok kalendarza - choinki. Moim ulubionym materiałem twórczym jest filc, więc jak zobaczyłam w sieci TEN kalendarz, wiedziałam, że u nas pojawi się podobny. Po nocach szyłam elementy, ale niestety nie zdążyłam połączyć ich w całość.

Nasze tegoroczne oczekiwanie nabrało jeszcze innego wymiaru. Mniej radosnego. Dwa tygodnie temu szykowaliśmy się po przerwie na powrót do przedszkola, a trafiliśmy do innej placówki - szpitala. Niby trzy dni, ale patrzenie na tego maluszka umęczonego kroplówkami, badaniami, szpitalnym powietrzem, sprawiało, że serce mi pękało. Najchętniej zamieniłabym się z Tygrysem miejscami. Trzy dni oczekiwania na wyniki badań, na powrót do domu. Najtrudniejsze pięć godzin tuż przed wyjściem… I wreszcie wiemy, że poważna choroba naszego Dziecka nie dotyczy. A cały stres przez niepotrzebne zamieszanie, które wypaczyło wynik. Ufff… Wracamy do domu. Sięgamy wreszcie do kalendarza, który udało mi się zmontować między prysznicem, a szybki obiadem w przerwie, kiedy Tatatu czuwał przy Tygrysie. Nadrabiamy zaległości. Synek wyjmuje puzzle. Na realizację zadań nie mamy siły. Na szczęście cieszą Go same liściki i odpinanie spinaczy. I nawet nie żal mi, że nie zrobiliśmy tego czy tamtego z listy adwentowej. Najważniejsze, że jesteśmy razem w domu. Niestety nie długo. Znowu trafiamy do szpitala. Inna sprawa. Jesteśmy pod wrażeniem zaangażowania lekarzy, którzy przebadali Synka wzdłuż i wszerz. Zadbali o konsultację ze specjalistami. Przed przeprowadzką bardzo obawialiśmy się, że w miasteczku nie będziemy mieli dobrej opieki szpitalnej. I tu spore zaskoczenie. Pozytywne. Oddział czysty. Personel, w większości w porządku (niektóre pielęgniarki nie nadawały się do pracy z dziećmi, czy chorymi w ogóle).

Te pobyty Tygrys zniósł ciężko. Mam wręcz wrażenie, że przez te niespełna dwa tygodnie nawet na buzi jakoś tak wydoroślał. Wylał sporo łez. Miał kilka niezbyt fajnych akcji, ale było też kilka wesołych momentów, o których w podsumowaniu miesiąca. Najważniejsze, że to już za nami, że wreszcie będziemy mogli skupić się na tym, co za chwilę. Na oczekiwaniu na Jezusa.

Niby to tylko sześć dni w szpitalu, ale rozpadłam się na kawałki. Cierpienie dziecka to trudne doświadczenie. Ten Adwent był inny, ale dzięki niemu jeszcze wyraźniej widzimy, co jest najważniejsze. Nie kalendarz, nie kolejne zadania z listy do odhaczenia, nie czyste okna, nie bogato zastawiony stół, tylko Ci, którzy przy nim się spotkają. Najlepiej w zdrowiu, czego Wam wszystkim życzę.

Ale żeby nie było… za rok po raz kolejny z pasją zabiorę się za przygotowanie nowego kalendarza, bo z tegorocznego już za dużo nie wyciśniemy, poza puzzlami oczywiście :)