Jesiennie

Jakże inna to jesień od dotychczasowych w naszym życiu. Tyle zmian. Tyle nowych doświadczeń. Tyle małych, codziennych radości za sprawą Tygrysa przeżywającego świadomie wszystko, co wiąże się z jesienią. I mimo, że bywa szaro - bura, to moja ulubiona pora roku.

Oczywiście najpiękniejsza jest taka, jak dziś – słoneczna, czarująca kolorami, ale mi nawet deszczowe dni nie przeszkadzają. Bo jesień to czas, kiedy można zwolnić. Zaszyć się wieczorem pod kocem delektując się ciepłą herbatą i dobrą lekturą. Nadrobić zaległości w robótkach ręcznych. Albo po prostu się lenić przed telewizorem. Na szczęście Tygrys zapada w wieczorny sen o takiej porze, że wymienione czasoumilacze są możliwe i po takim czasie tylko dla siebie, łatwiej przeżyć pobudkę o 5 rano. Mam za sobą trzy lektury. Jak na kilka tygodni jesieni, to całkiem przyzwoity wynik. Kilka ściegów też wykonałam i to w tematach bożonarodzeniowych. Wiem, że dopiero październik, ale i tak mam obawy, że nie wyrobię się ze wszystkim co zaplanowałam do grudnia, zwłaszcza, że po drodze drugie urodzinki. Za mną dwa kolejne sznury lampek. Jeden w kolorach, jak w tym wpisie, drugi, jak na zdjęciu poniżej. Obdarowane zadowolone. Czy ten niebiesko – różowy przypadnie do gustu nowej właścicielce, okaże się za tydzień. Tygrysowi się spodobał. Musiałam lampki ratować, bo koszyk w jednej chwili stał się samochodem, a kulki kołami, a między nimi było jeszcze miejsce dla mami, tati i babi. 

Wreszcie mogę zabrać się za na nasze kulki. I wiadomo… dla siebie zawsze najtrudniej. Samo wykonanie to nie problem. Trudniejsza sztuka to dobranie kolorów. Mam już wstępny zestaw (w odcieniach, które pojawią się w naszym przyszłym salonie), zobaczymy jak wyjdzie. Choć mam wrażenie, że niezależnie od tego, co się wybierze i tak lampki wyglądają ładnie.

Tatatu chwilowo ma przerwę od pracy twórczej, bo musiał ustąpić warsztat właścicielowi, ale ma czas na zgłębianie wiedzy w temacie. Jakim? Myślę, że sam za jakiś czas zdradzi.

A Tygrys, jak napisałam cieszy się urokami jesieni. Zbieraniem żołędzi, bubek (czyt. jarzębiny), orzechów włoskich. Liśćmi szeleszczącymi pod butami. Gdyby jeszcze mama i tata nie byli takimi zmarzlakami… Dziecko mogłoby spędzać godziny na świeżym powietrzu, co z tego, jak rodzice, szczególnie mama, aż tak zahartowani nie są :)

Wspólnie też odkrywamy uroki mieszkania w domu. Niewątpliwym jest kominek. Nie potrzebuję telewizora. Mogłabym wpatrywać się godzinami w ogień. A to ciepło… A pomyśleć, że przez chwilę rozważaliśmy rezygnację z kominka w naszym domu. Na szczęście odeszliśmy od tego pomysłu. Tydzień temu rozpoczęliśmy sezon grzewczy. Uruchomiliśmy piec. Oj działo się. Miała to być zwykła formalność. Tymczasem przez kilka godzin siedzieliśmy w kurtkach, w oparach dymu. Na szczęście sąsiedzi nie wezwali straż pożarnej. Odpokutowaliśmy „oszczędny” tryb życia babci, która wrzucała do pieca wszystko. Na szczęście ten już współpracuje, a Tatatu dość szybko wdrożył się w nowe obowiązki i dba o nasze domowe ognisko. Przerzucił już tonę węgla w docelowe miejsce, rąbie drewno, jakby to robił od zawsze. I co najważniejsze nie narzeka :) Dobrze, że załapaliśmy, że trzeba zaopatrzyć się opał. Kolejna kwestia, na ile nam go starczy. Uczymy się :) Podwórko w miarę ogarnięte. W miarę, bo szkoda nam zgrabiać liście, tak uroczo wyglądają. Ale chyba wypada to zrobić, ale za chwilę. Za to kolejne partie orzechów umyte, suszą się na piętrz. Róże przycięte, cebulki mieczyków wykopane. Czy coś jeszcze? Pewnie tak, ale pojęcia nie mam co :)

A dziś nasza rocznica. 12. W mieście byłoby pewnie kino albo miła restauracyjka czy cukiernia. W miasteczku będzie kominek, wino, film i Tygrys śpiący za ścianą. Była wspólna Msza Święta, ciasto u dziadków (pyszności) i spacer. I tak jest dobrze. Ważne, że razem. I chyba muszę kończyć, bo się wzruszyłam i za chwilę zamoczę klawiaturę. Zmykam na to wino :)