Podążając za dzieckiem

Ostatnio Mama spytała mnie czy nie żałujemy, że podjęliśmy się zadania wychowania tak malutkiego dziecka. Kto zna naszą historię, ten pamięta, że oczekiwaliśmy na roczną dziewczynkę. Życie nas zaskoczyło i to bardzo. W ciągu jednej nocy musieliśmy sobie wszystko poprzestawiać w głowach. Byliśmy szczęśliwi, a jednocześnie przerażeni, jak my sobie poradzimy z takim maluszkiem. Choć, jak zobaczyliśmy Okruszka, problemy natury technicznej zeszły na dalszy plan.

Minął rok życia we Troje. Nie ma co ukrywać – zdarzały się trudne chwile. Zmęczeni, brak snu, strzykanie w kręgosłupie, wieczny niedoczas… Ale dziś mogę (w imieniu obojga) odpowiedzieć – nie żałujemy. A może inaczej… Jesteśmy wdzięczni Bogu, że dał nam taki Skarb, takiego Maluszka, z którym mogliśmy przeżywać te wszystkie piękne chwile. Wszystkie pierwsze razy. Uśmiechy. Kupy. Pełzanie. Raczkowanie. Siadanie. Gaworzenie. Kroczki. Słowa. Przytulania. I wiele jeszcze mogłabym wymieniać. Straciliśmy trzy pierwsze miesiące. Czasami pojawia się żal, że nie byliśmy wtedy przy Synku, że nie mogliśmy Go tulić w naszych ramionach. Odpędzać złe sny. Spędzić Jego pierwszych Świąt razem. Ale staram się cieszyć się z tego co zostało nam dane i nie pozwalam, żeby żal to zatruł. A z drugiej strony te trzy miesiące poszły w zapomnienie, bo wydaje nam się, jakby Tygrys był z nami od zawsze.

Przez ostatnie miesiące ten mały Człowieczek wiele mnie nauczył, ale przede wszystkim cierpliwości. Na temat mojej porywczości Tatatu spokojnie napisałby oddzielny post i to nie jeden. Jak sobie coś wymyśliłam, to musiałam mieć tu i teraz. I tyle. W przypadku dziecka tak to nie działa. Ma swoje tempo rozwoju i nie da się tu niczego przyspieszyć. I tak od ponad roku uczę się cierpliwości i muszę przyznać, że nie jest to aż takie trudne. Co więcej, samo oczekiwanie na te wszystkie pierwsze razy jest ekscytujące, a potem ta niesamowita radość. Tylko biedny Tygrys nie ogarnia, z czego my się tak znowu cieszymy. Ale po chwili śmieje się z nami.

Muszę  przyznać, że łatwiej czekało mi się na te kroki milowe w rozwoju ruchomym. Na obroty, pełzanie, raczkowanie, siadanie. Choć w przypadku tego ostatniego miałam chwile załamania, a to za sprawą cioć, a raczej teściowych dobra rada, która zamiast dzień dobry, pytała czy Tygrys już siedzi (a jak już usiądzie to od razu z nim na nocnik). A my jakoś specjalnie Mu w tym nie pomagaliśmy. No, może raz czy dwa :) Rehabilitant powiedział nam, że na siadanie przyjdzie czas w 9 miesiącu. I w chwili mojego zwątpienia, bo to przecież 7 miesiąc, a On ciągle nie siedzi, kolejny raz spokojnie mi wytłumaczył, że na siadanie Młody ma jeszcze czas. Zaufałam. I co? 9 miesiąc i Tygrys sobie usiadł. Doskonale pamiętamy w którym miejscu podłogi to się stało. Dzięki trzymaniu się zasad, cierpliwości i wolności, którą otrzymał, Tygrys usiadł wtedy, kiedy był na to gotowy. (Mała dygresja… Wiem, że każdy rodzic robi, jak uważa, ale przypomina mi się dziewczynka z zajęć, na które chodziliśmy. Młodsza od Tygrysa, może wtedy 6-7 miesięczna i rodzice, którzy ją sadzali na siłę i radość z tego. Rodziców, nie malutkiej. A dziecko przez 0,5 godziny siedziało z nosem przy nogach. Sami by spróbowali tak posiedzieć, choć z 10 minut. Ciekawe co na to ich kręgosłupy? Nic na siłę chciałoby się rzec…).  Wreszcie doczekaliśmy się pierwszych kroczków. I znów za radą rehabilitanta nie prowadzaliśmy Młodego za ręce. No, może raz czy dwa :) Pozwoliliśmy chodzić najpierw w bok przy meblach, a nie obejrzeliśmy się, jak tydzień po pierwszych urodzinach ruszył na całego. A teraz czekamy na pierwsze kroczki na schodach. Oczywiście cierpliwie :)

Gorzej miałam z podejściem do rozwoju na innych obszarach np. małej motoryki. Może inaczej – zdarzały mi się chwile załamania. W OA ciągle nam powtarzano, żeby nie porównywać dziecka do innych. To samo czytałam w mądrych książkach. Miałam to zakodowane, ale czasami, jak naczytałam się w sieci czego to dzieci w podobnym do Tygrysa wieku nie robią, dopadało mnie przygnębienie. Albo robiłam sobie wyrzuty, albo zaczynałam działać, np. tworzyć zabawki/pomoce. I tak na pierwszy ogień poszła torba sensoryczna. I co? Guzik obeszła Tygrysa :) Na zdjęciach sprawia wrażenie zainteresowanego, ale trwało to może 5 minut. Tyle, że sesja udana. Bardziej interesujące było dla niego samo montowanie torby na szybie niż jej zawartość. Kiedyś raz jeszcze wrócił na chwilę do zabawy i tyle. Leży na dnie szafki.

Później zainspirowana TYM wpisem zrobiłam sorter na patyczki. I co? Chwila zabawy. I nic. Puszkę odstawiłam na półkę. Po kilku tygodniach Tygrys sam wskazał na puszkę i zaczął nieśmiałe próby zabawy, co widać na zdjęciach. Dziś bez problemu potrafi włożyć dwadzieścia patyczków, choć puszkę wykorzystuje także do zabaw według Swoich zasad, a nie tak jakby życzyła sobie Mamatu :) Podobnie było z cymbałkami. Po kilku tygodniach na życzenie Młodego trafiły na podłogę i zaczął sobie grać. Jak gdyby nigdy nic. Tak samo z wyjmowaniem zawartości kuchennych szuflad i szafek. Dopiero teraz (16 miesiąc) zainteresował się kuchennymi sprzętami.  A jak pięknie wkłada miski, jedna w drugą. Z kubeczkami FP tak nie potrafi :)

A ja wiem, że mam wsłuchiwać się w potrzeby Tygrysa. Nie fundować mu atrakcji na siłę. Zrezygnowaliśmy z zajęć muzycznych, o których pisałam TU. Na początku byliśmy zadowoleni. Bardzo. I odnosiliśmy wrażenie, że Tygrys również. Z czasem, jak pojawiło się więcej nowych twarzy (a Synek nie lubi obcych), Młody wpadał w histerię. Nie czerpał z tych zajęć przyjemności. Podjęliśmy decyzję, że rezygnujemy, choć za nim to, zabraliśmy na zajęcia fachową pomoc – Ciocię z odpowiednim wykształceniem, żeby oceniła sytuację. Utwierdziła nas tylko w decyzji. Przyjdzie czas na warsztaty. Najważniejsze to podążać za Dzieckiem. Dawać czas. Obserwować, co lubi. I tak ostatnio do pokoju Tygrysa trafiły magnesy, które prawie mieszczą się w kategorii DIY. Synuś wprost przepada za magnesami. Szukałam jakichś  fajnych i nawet znalazłam, ale ceny były już mniej fajne. Kupiłam więc za niecałe 20 zł drewniane puzzle z autami, do których Tygrys pała miłością. Dokleiłam taśmę magnetyczną i wyszła świetna zabawka, przy której Młody potrafi/lubi zatrzymać się na dłużej. A podczas przenoszenia puzzli z magnetycznych drzwiczek w pokoiku na lodówkę mogę czasem spokojnie zmyć naczynia.

CIERPLIWOŚĆ – CZAS – WOLNOŚĆ - ZAUFANIE – MIŁOŚĆ