Zaśpiewaj mi mamo/tato

Kontynuując poprzedni wpis… Od jakiegoś czasu szukałam ciekawych zajęć dla Tygrysa. Niestety oferta dla maluszków jest bardzo uboga. Jedynie jedna galeria w mieście miała zajęcia dla małych dzieci, ale od roku i chodzących. Musimy poczekać na kolejną edycję. Załapiemy się wiekiem i mam nadzieję do tego czasu Tygrys stanie na dwie nogi.

Jak wielka była moja radość, kiedy trafiłam na ofertę zajęć umuzykalniających dla niemowląt. Nie zastanawialiśmy się długo i skorzystaliśmy z pierwszych bezpłatnych, a po nich od razu zdecydowaliśmy się na karnet na kolejnych 10. Mój Tata na wieść, że jeździmy z Tygrysem na warsztaty, stwierdził, że chcemy zrobić z Młodego geniusza. Czemu nie? Ale pierwsza motywacja to było wyjście z domu i kontakt z innymi dziećmi. Ileż można spędzać z czasu jedynie z mamą i tatą, ewentualnie babcią lub dziadkiem. Niestety w rodzinie czy wśród znajomych mamy mało dzieci, z którymi Tygrys mógłby się bawić. Do tego, jak na przedstawiciela swego gatunku przystało, jest dziki. Nie ma mowy, żeby ktoś poza nami i dziadkami wziął Go na ręce. Czasem nawet zbliżył się zbyt blisko. Także zajęcia są dla nas okazją do kontaktu Synka z innymi dziećmi. A jak do tego będzie miał okazję do rozwoju, to tylko na plus.

Warsztaty prowadzone są w oparciu o teorię uczenia muzyki Edwina E. Gordona, amerykańskiego muzyka, pedagoga, psychologa muzyki. W sieci można znaleźć wiele informacji nt. stworzonej przez niego koncepcji wychowania muzycznego, więc nie będę się tu rozpisywać. Najważniejszym przesłaniem dla nas jest to, że pierwsze lata życia to najlepszy czas na rozwój zdolności muzycznych.

Za nami trzy zajęcia. Dwie różne prowadzące. Jedna podoba nam się bardziej. Tygrysowi chyba też. Ma świetny kontakt z dziećmi, sprawia wrażenie lepiej przygotowanej, a zajęcia przebiegają płynnie. Niestety godzina i dzień tygodnia, w których prowadzi warsztaty nam nie odpowiada. Ale nie rezygnujemy. Damy szansę drugiej pani. Nie przekreślamy jej po jednym spotkaniu.

Tygrys na zajęciach. Przepraszam za jakość, ale zdjęcie robiłam naprędce telefonem. 

Zajęcia opierają się na wokalnych i ruchowych zabawach. Prowadząca śpiewa  a capella, z towarzyszeniem instrumentu albo włącza nagranie. Zabawy są proste. Z cyklu - jak je człowiek pozna, to zastanawia się dlaczego sam na to nie wpadł. Bawimy się prostymi rekwizytami (do tej pory kolorowymi kawałkami tkanin, chusteczkami jednorazowymi, piłkami gimnastycznymi) i zabawkami muzycznymi (mechanicznymi, nie elektronicznymi). Zajęcia składają się ze stałych elementów, żeby dzieci czuły się bezpieczniej i były świadome kolejnych etapów spotkania. Zaczynają się zawsze tą samą piosenką na przywitanie opartą na krótkim powtarzalnym tekście, wyśpiewywaniu sylaby „pa” i wystukiwaniu rytmu o podłogę. Później następują  rytmiczanki (jak dobrze  rozumiem coś pomiędzy wierszykiem a piosenką), piosenki przy akompaniamencie instrumentu, zabawy z rekwizytami, tańce i moment ciszy. Na zakończenie piosenka na pożegnanie. A przed wyjściem to, co tygrysy lubią najbardziej – pudełko z instrumentami i zabawkami muzycznymi. Podoba mi się, że prowadząca ma ciągły kontakt z dziećmi, zwraca się bezpośrednio do nich. Fajnie moduluje głosem, odpowiednio do humorów małych muzyków.

A jak reaguje Tygrys? Na pierwszym spotkaniu przez większość czasu nie schodził Tatatu z kolan. Chował się za Nim. Pochlipywał. Gorąco nam się zrobiło, jak podeszła do nas prowadząca z mini gitarką. Histerii nie było, ale tylko z moją pomocą Synuś pociągnął po strunce. Oswoił się po pół godzinie, czyli na koniec zajęć. Na drugim spotkaniu zaczął schodzić Tacie z rąk (chyba na zewnątrz Szkrab czuje się bezpieczniej u Męża; ubolewam, ale muszę bawić się w pociąg sama :). Histeria była przy próbie położenia Go na piłce. Pewnie przez skojarzenia z rehabilitacją. Po zdjęciu z piłki nastąpił spokój, a Chłopak zaczął nawet nieśmiało w nią postukiwać. Po chwili był jeszcze bardziej odważny. Zabierał dziewczynce dzwonek, mimo że dostał identyczny, a próba oddania naszego kończyła się oczywiście płaczem. Fajny moment był przy zabawie instrumentami. Synuś nie wziął tego, który podała Mu pani. Posunął do pudełka i wybrał sobie trzy. A jakże. Za to na ostatnich zajęciach patrzyliśmy i nie wierzyliśmy. Nasze Dziecko było pogodne. Przez większość spotkania wskazywało na przedmioty, które musieliśmy nazywać. Tygrys uśmiechał się. Zaczepiał prowadzącą. Bił brawo. Bawił się chusteczkami. Pociągnął po strunce gitary. Poruszał się po podłodze kilkadziesiąt centymetrów od nas. Patrzył na płaczącego obok chłopca, po czym odwracał się do Taty i szczerzył zęby. Poruszał się w rytm muzyki. Na koniec zajęć wskazał na pojemnik z instrumentami i prowadząca, chcąc nie chcąc, musiała je dać dzieciom. Synuś oczywiście nie mógł się zdecydować. Nie płakał przez całe spotkanie, do  momentu zakładania kurtki. Ale i tak ubieranie Go w miejscu publicznym nie jest aż tak straszne, jak w domu. Jakby mały Skubaniec wiedział, że przy ludziach trzeba się zachowywać :)

Wiem, że na kolejnych spotkaniach może być różnie, ale mam nadzieję, że raz na jakiś czas będziemy cieszyć się z takich pozytywnych  poczynań Tygrysa.

A na koniec trzy rytmiczanki z zajęć. Pewnie je znacie (ja ostatniej nie). Może skorzystacie.

Dzik jest dziki, dzik jest zły,

Dzik ma bardzo ostre kły.

Kto spotyka w lesie dzika,

Ten na drzewo zaraz zmyka.

Raz i dwa, raz i dwa

pewna pani miała psa

trzy i cztery, trzy i cztery

pies ten dziwne miał maniery

pięć i sześć, pięć i sześć

wcale lodów nie chciał jeść

siedem, osiem, siedem, osiem

wciąż o kości tylko prosił

dziewięć, dziesięć, dziewięć, dziesięć

kto z was kości mu przyniesie

Może ja - może ty.

Licz od nowa:

Raz, dwa, trzy...

Jedzie, jedzie pan, pan,

na koniku sam, sam.

Jedzie, jedzie chłop, chłop,

na koniku ho, hop.

Jedzie, jedzie pani

i konika gani.

Jedzie, jedzie baba

i z konika spada.