Papierowe Święta. Część 3

Może macie jeszcze miejsca na drzewkach na kolejne papierowe ozdoby. Dziś kolejny odcinek naszego cyklu: Papierowe Święta. Część 1 znajdziecie TU. Część 2 TU.

Na początek obiecana gwiazdka. Niezbyt tradycyjna, ale prosta do zrobienia. Do jej wykonania potrzebujemy dwa trójkąty równoboczne z kolorowego papieru ksero. Moje mają boki dł. 20 cm (gotowa gwiazdka wys. 11,5 cm). O ile w przypadku innych ozdób milimetry się nie liczyły. O tyle tu ważne jest, żeby trójkąty były idealnie wycięte, jak w przypadku innych prac techniką origami.

1.W jednym trójkącie wyznaczamy wszystkie trzy wysokości odpowiednio zginając.

2. Zaginamy każdy wierzchołek do miejsca przecięcia się wysokości.

3. Odwracamy trójkąt na drugą stronę i teraz najtrudniejszy moment. Zaginamy bok bez wierzchołków, jak poprzednio – do miejsca przecięcia wysokości.

4. Skrzydełka zakładamy pod siebie (tak jak w kartonowym pudełku), żeby się nie rozchylały.  

5. Powtarzamy czynności 1-4 z drugim trójkątem.

6. Wsuwamy jeden element w drugi tak, by powstała gwiazdka.

Ozdoby na choince mają to do siebie, że się obracają. Proponuję więc wykonanie drugiej gwiazdki tych samych rozmiarów i sklejenie obu, żeby ozdoba z obu stron ładnie wyglądała.

Skoro mamy gwiazdkę, to do kompletu zachęcam do zrobienia ozdoby świat – symbol Narodzenia Chrystusa Króla Wszechświata. Co ciekawa z długą tradycją, bo sięgającą 1 poł. XIX w. i znana tylko w Polsce. Ozdoba tradycyjna, choć materiały z której ją wykonamy nie. Takie dekoracje wykonywane były z opłatków wigilijnych. My wykorzystamy papier w kolorach zbliżonych do opłatków. U mnie różowy (ksero) i biały (karton).

Do wykonania tej ozdoby potrzebujemy 9 kół (u mnie o średnicy 8 cm): 8 w jednym kolorze i 1 w odmiennym. Zaczynamy.

1.Wszystkie koła składamy na pół, z tym że białe rozcinamy.

2.Sklejamy ze sobą sąsiednie koła połówkami, uzyskując bombkę. Przy ostatnim sklejeniu nie zapomnijmy o zawieszce.

3.Teraz czas na równik naszego świata z połówek białego koła. Na każdej robimy trzy nacięcia: jedno prostopadłe do krawędzi, dwa pod kątem 45°.

4.Nacięcia robimy również w trzech skrzydełkach bombki (tak do połowy), czwarte opuszczamy i nacinamy kolejne trzy.

5. Ostatnia czynność – wkładamy równik w bombkę (nacięcia w nacięcia) i mieścimy świat w dłoniach.

To już ostatnie ozdoby. Plany były ambitne, ale niestety doba się nie rozciąga. Ale nie ma tego złego… W przyszłym roku pokażemy kolejne.

I jeszcze doniesienia z plemienia…

Tygrys to jednak dzikus i mały histeryk. O płaczu szybko zapominaliśmy widząc Jego uśmiech, słuchając jak chichocze, ale prawda jest taka, że nasz Maluch lubi sobie popłakać. Płacze, jak coś chce, jak czegoś nie da rady i jak wydaje Mu się że nie da rady, jak jest głodny i śpiący, jak ktoś na niego spojrzy, a jeszcze bardziej, jak wyciągnie dłonie, jak znajdzie się w nowym miejscu. Długo bym mogła tak wyliczać. I mimo ogromu miłości do Niego, jest to kurza stopa czasem męczące. Dziś po długiej przerwie zabraliśmy Go do Kościoła i koncert (Tygrysa nie organisty) rozpoczął się z pierwszym dźwiękiem instrumentu. Byliśmy w sąsiedniej parafii, a tam chyba nie jest pożądane stanie z dzieckiem w głównej nawie, więc pod gromami spojrzeń, szybko wycofaliśmy się do przedsionka. Nie było tak źle, ale pod koniec komunii Chłopaki udali się za drzwi. Postanowiliśmy zabierać Młodego ze sobą i nie stresować się, jak do tej pory płaczem. To dziecko i ma prawo płakać. Może z czasem to się zmieni. Daj Boże. A po Nowym Roku czas się uaktywnić towarzysko. Może jak Młody zacznie bywać i gościć trochę się oswoi.

Z nowości… Wreszcie udało nam się kupić nowy fotelik do samochodu. Korzystając, że Tatatu wrócił z pracy wcześniej, spróbowaliśmy szczęścia w jeszcze jednym sklepie stacjonarnym. Dotąd robiono z nas dziwaków, a to dlatego, że chcieliśmy kupić fotelik tyłem do kierunku jazdy. A tu miłe zaskoczenie. Pełna profeska. Pozdrawiamy przesympatycznego Pana, który potrafił odpowiedzieć na każde nasze pytanie, dał nam niezły rabat i jeszcze zamontował fotelik. Fotelik, a raczej tron.

W naszych 4 kątach ciągle mało świątecznie. Ale mam nadzieję, że w najbliższych dniach to się zmieni. Jutro Mąż przywiezie choinkę, którą szwagier wyrąbał w lesie (swoim, żeby nie było). Pojutrze wieczorem ją ubierzemy, żeby w środę rano zobaczyć minę Tygrysa, bo od środy jesteśmy już razem. Po cichu liczę, że do 3 stycznia. Jutro się okaże.

Uzależniliśmy się od chlebka, o którym już chyba pisałam. Nie da się nie jeść kolacji, bo tak pachnie w domu. Kupiliśmy sobie w prezencie formy Wiltona i wreszcie jest taki, jak trzeba (idealny :) i nie muszę się pocić, żeby wyjąć bochenki z blaszki.

Nastroje świąteczne, tylko wczoraj spotkała nas przykra sytuacja. Ciągle mi źle. Tak krótko... Impreza w pracy podsumowująca ważne działanie, w które oboje mieliśmy  duży wkład. Ja również mimo macierzyńskiego poświęciłam sporo czasu, zabierając go Tygrysowi. Myślałam, że jesteśmy zespołem. Kolejny raz boleśnie przekonałam się, że już nie. Spędziłam czas sama w gabinecie, bo osoba, która spijała śmietankę nie pomyślała o tym, żeby gdzieś mnie w tłum wcisnąć. Jest mi przykro i ze względu na Męża, którego wkład został baaaardzo umniejszony.  A ja wiem ile czasu, nerwów i zdrowia Go to kosztowało. I nie chodzi o to, że musimy zbierać gratulacje. Nie te charaktery, ale miło jest, jak ktoś docenia to, co robimy. Nie czekałam do końca. Po prostu wyszłam.

Miało być krótko, ale musiałam się wypisać.