Jestem sobie przedszkolaczek...

nie grymaszę i nie płaczę... To chyba tylko w piosence. W życiu bywa inaczej, choć pozostaje mi wierzyć, że czas przyniesie zmiany i rzeczywiście ten nasz mały przedszkolaczek będzie sobie wesoło grał na bębenku. Póki co zakładam najgorsze scenariusze na poniedziałek. Ale od początku…

W czwartek wyrwaliśmy Tatę z budowy i wspólnie poszliśmy obejrzeć salę, w której nasz mały Chłopczyk od 1 września miał spędzać większość dnia. Nie trwało to zbyt długo, bo pań już nie było, a i Tygrys po pierwszym zachwycie, szybko chciał wyjść. Podejrzewam, że po tej dość krótkiej wizycie, my byliśmy w gorszym stanie psychicznym, niż On. Cóż… Sala/sprzęty/zabawki pozostawiały wiele do życzenia. Czas jakby się tam zatrzymał lat temu 20. Inne pomieszczenia wyglądają zdecydowanie lepiej. Trochę nam zajęło zanim doszliśmy do siebie i przypomnieliśmy sobie, jakie były nasze założenia - najważniejsza jest kadra a nie ściany. W miasteczku i tak nie mielibyśmy większego wyboru, placówki wyglądają podobnie, a kadra jednak się różni. Jak już oswoiliśmy tę kwestię, to oczywiście cały wieczór, ogarnialiśmy kolejną - nasze Dzieciątko rozpoczyna nowy okres w życiu, a przecież dopiero, co się pojawił w naszym. I takie tam historie.  Podejrzewam, że nie tylko my tego wieczoru mieliśmy takie refleksje.

I nastał poranek. Serducha rodziców ściśnięte, na twarzach uśmiech nr 10. Tygrys w doskonałym humorze, dopominający się, co chwilę o to przedszkole. Wyjechaliśmy więc wcześniej, żeby nie marudził. Chwila zawahania na schodach, ale dalej w miarę bezboleśnie. Bez płaczu, wyrywania. Przy tym dziecięcym gwarze sala wyglądała już jakoś przytulniej. My zagubieni, ale panie w miarę sprawnie ogarniały płaczące towarzystwo i nas rodziców. Zapomniałam napisać, że dostaliśmy się do nauczycielki, na której nam zależało. Nie wiem, jak będzie, ale pierwsze wrażenie pozytywne. Konkretne odpowiedzi, zapytanie: jak my reagujemy na niepokojące nas zachowania, żeby trzymać wspólny front - to dobry znak. A czas pokaże. Pożegnanie. Buziaki, żółwiki, piątki - tak jak dotąd u babci i wychodzimy z sali. Tatau na budowę, a ja do domu z włączonym głosem w telefonie, jakby mój Chłopczyk nie dawał rady. Kilka godzin upłynęło szybko, bo żeby nie myśleć zaaplikowałam sobie akcję błysk. Dom dawno już tak dobrze nie wyglądał i nawet okna w kuchni umyłam. Ale jak już usiadłam pół godziny przed powrotem po Tygrysa, to serce przyspieszyło i podobny rytm jak się okazało za chwilę miało serducho Tatatu. Obawialiśmy się tego, co usłyszymy. I słusznie. Zdawaliśmy sobie sprawę z tego, że rano zadziałało prawo nowego. Nie myliśmy się. Tygrys trochę popłakał, siusiał w majteczki i nie było do niego dostępu, żeby nałożyć suche ubranie. Nie wiem czy wskutek tego nie mamy już kataru i kaszlu. Pretensji do pań nie mam, bo wiem, że obcym nie pozwala się dotknąć, a skutki mogłyby być gorsze od kataru. Zresztą pomoc kilkakrotnie mnie przepraszała. Nawet nie chcę myśleć, co wyrabiają rodzice, skoro kobieta była tak przejęta. Cieszę się, że akurat ta pani jest w grupie Tygrysa. Miałam okazję ją obserwować wcześniej na moim gruncie zawodowym i wiem, że jest bardzo wrażliwa, ciepła, a z całym szacunkiem dla nauczycieli, to ona bardziej będzie “obsługiwała” maluchy. A jej wczorajsza troska tylko to potwierdza. Z pozytywów… Młody wciągnął dwa talerze zupy i pospał.

Przed nami poniedziałek. Jestem rozbita. Najchętniej rzuciłabym pracę i została z Tygrysem w domu do 18. Roku życia, nie godziny. Niestety nawet na rok czy dwa nie mogę. Tłumaczę sobie, że nie tylko my to przeżywamy, ale marne to pocieszenie, wszak chodzi o nasze malutkie, wrażliwe dziecko. Budujące jest to, że młody dużo mówi i może wygadać swój strach/pretensje. Już się dowiedzieliśmy, że nie mógł się bawić w ulubionego strażaka, bo w przedszkolu się nie biega. I oczywiście tęsknił. Za to w domu można biegać do upadłego. Oby tylko katar pozwolił. Spodziewałam się chorób, ale żeby pierwszego dnia, to niekoniecznie. A już nie wiem, co będzie w poniedziałek. I już mam dylematy… czy z katarem to jeszcze można wypuścić dziecko do przedszkola, czy już nie? A to pewnie początek rozterek. Wolałabym, żeby wpis był bardziej pozytywny, ale gdzieś tam głęboko (bardzo głęboko) wierzę, że w przyszłości i taki pojawi się w temacie okołoprzedszkolnym. Póki co obraz płaczącego/tęskniącego Synka jest zbyt świeży.

Dziękuję za dotychczasowe wsparcie i proszę o więcej.