Jest decyzja

- Kochanie, nasz domek będzie taki mały jak tamten! – Powiedziałem do żony, gdy robiliśmy objazd okolicy naszej działki, ale takiej odpowiedzi się nie spodziewałem:
- Ależ kochanie, to przecież jest garaż – stwierdziła Mamatu. I miała rację, ponieważ nie zauważyłem dwóch bram garażowych w jednej ze ścian budynku. 

Tymczasem nasz dom nie ma jeszcze ścian, w zasadzie to niczego jeszcze nie ma, poza kołkami w ziemi wyznaczającymi jego granice. Na ten dzień czekaliśmy długo, bo ponad pół roku – od czerwca do grudnia – a wszelkie procedury urzędowe wystawiały nas na ciężką próbę i ćwiczyły cierpliwość. Wreszcie dostaliśmy pozwolenie na budowę. Duże opóźnienie spowodowały procedury w Urzędzie Powiatowym. Spowodowały aczkolwiek nie musiały, ponieważ decydującą rolę odegrał czynnik ludzki, a z tym, jak wiadomo bywa różnie. Nasz czynnik ludzki (czyt. pani urzędniczka) był kapryśny do szpiku kości. Co więcej mówił, że ma czas i obraził się na architekta, który próbował sprawę przyśpieszyć, co oczywiście spowodowało jej spowolnienie. Musieliśmy sami interweniować. Okazało się, że przyczyną naszego przestoju jest brak decyzji o odrolnieniu działki. Urząd na naszą prośbę o zmianę statusu działki odpisał, że  w zasadzie to że nie ma potrzeby odrolniać. Jednak, aby otrzymać pozwolenie na budowę było to niezbędne więc wystąpiliśmy o nie, a pani urzędniczka wszczęła postępowanie w sprawie. Takich przepychanek urzędowych było kilka, co spowodowało, że pozwolenie na budowę, zamiast na początku listopada otrzymaliśmy w połowie grudnia. Teraz je mamy i to się liczy.

Od samego początku naszej drogi, mamy szczęście do dobrych decyzji i odpukać niech tak zostanie. Z perspektywy tych kilku miesięcy jesteśmy przekonani, że dobrze zrobiliśmy, nie decydując się na kupno gotowego projektu przez internet, lecz stawiając na lokalnego architekta, bo projekt to jest mały problem w konfrontacji z całą urzędniczą procedurą. Teraz wiemy, że byłaby dla nas samodzielnie nie do przejścia. Chodzenie po urzędach, zmaganie się z prawnym bełkotem czy jeżdżenie po sąsiadach z korespondencją, której nie odbierali wstrzymując nas w dalszych poczynaniach, to tylko niektóre sprawy, z jakimi musiał się uporać architekt. Jestem pewien, że nie mielibyśmy ani czasu, ani siły i nerwów, żeby to wszystko samodzielnie ogarnąć. Co by nie mówić architekt okazał się strzałem w dziesiątkę, zawsze miał dla nas czas i mogliśmy pójść do niego z każdym problemem. Postanowiliśmy, że zostaje z nami jako kierownik budowy.

Wprawdzie mamy dopiero wbite paliki, ale przygotowania do wykończeniówki idą pełną parą. Powoli dochodzimy z żoną do porozumienia co do układu wnętrz, wystroju itd. Bywa ostro, ale rozwodu chyba nie będzie. Kiedy wykańczaliśmy nasze małe mieszkanko w bloku parę lat temu, Mamatu miała szerokie pole do popisu. Mało się wtrącałem i zgadzałem się na większość jej pomysłów. Teraz podobno jest inaczej – Ciągle się wtrąca, ma coś do powiedzenia i nagle zaczął chcieć decydować – powtarza wszystkim w koło. Prawda jest taka, że i tak ostatecznie się zgadzam na większość Jej pomysłów. To prawda, że niekiedy muszę je skrytykować, jednak potem następuje faza przemyślenia, wizualizacji, odnalezienia czegoś podobnego w necie i przedstawienia Mamatu jako dobrego rozwiązania, na co Ona się denerwuje, robi focha i mówi – Przecież dokładnie tak chciałam zrobić, a Tobie się nie podobało! Cóż, przeważnie w tym ma rację, a mi pozostaje mina zbitego kota, którego co by nie było trzeba szybko pogłaskać i pożałować.

Wracając jednak do wykończeniówki to za sprawą teścia mamy już materiał na schody, parapety, stół i inne drewniane elementy w domu. Ba, załatwił nawet sporą ilość płyt OSB i kilka innych rzeczy - nie ma to jak kochany teść :) Nie dość, że załatwił, kupił, to i zrobi (oczywiście z moją pomocą).

Ostatnie dni roku minęły nam na poszukiwaniu strategicznych rozwiązań. Kosztowało nas to wiele nerwów, ale dziś po spotkaniu z kolejnym fachowcem otworzyły się nowe perspektywy, ale to już historia na następny wpis.