Książka na 2 urodziny

2 urodziny Tygrysa zbliżają się wielkimi krokami. Już mniej niż miesiąc, dzieli nas od tego ważnego wydarzenia, a emocje wcale nie mniejsze niż rok temu o tej porze. Myślę, że porównywalne. Powoli zaczynam myśleć o zaproszeniach, dekoracjach, menu i prezentach oczywiście. Ten wymarzony Tatatu (jakkolwiek to brzmi, Synkowi tak samo przypadnie do gustu) już czeka na piętrze. Ja z kolei od dłuższego czasu poszukiwałam książeczki na tą okazję.

Kto jest z nami trochę dłużej, być może pamięta, że postanowiliśmy co roku obdarowywać Synka książką z dedykacją. Książką, która niesie ze sobą pozytywne treści. Książką z drogowskazami. Książką, do której Tygrys będzie mógł zajrzeć za 5, 10, a może nawet 20 lat i znajdzie dobre myśli, przesłanie od nas - rodziców. Na pierwsze urodziny wśród prezentów znalazła się książka „Nawet nie wiesz, jak bardzo Cię kocham” (TU). Prosta w treści, ale bardzo wymowna. Od razu wiedziałam, że to ta książka, której szukam. Tym razem nie było tak prosto.

Przejrzałam mnóstwo recenzji w sieci. Wypożyczyłam sporo książek i nic. Pustka. Wreszcie pomyślałam sobie, że mamy w domu tyle książek, do których jeszcze nie sięgaliśmy. Może warto zajrzeć na półki, do pudeł… Udało się. znalazłam TĄ książkę. Swoją młodość  przeżywała już kilka lat temu (2013), ale przecież nie chodzi o nowość, a o treść. W końcu to nie program telewizyjny. Pierwsze czytanie mamy już za sobą. Podoba się i Synkowi i nam. Trafiony, zatopiony. Dodamy jeszcze tylko dedykację, opakujemy i za kilka tygodni oficjalnie trafi w ręce małego Jubilata.

A czytanie TEJ książki jest samą przyjemnością, nie tylko ze względu na treść i piękną szatę graficzną, ale również na przytulasy, które w trakcie lektury otrzymujemy i którymi obdarzamy się nawzajem. Bo książka traktuje właśnie o przytulaniu. Domyślacie się pewnie,  że chodzi o „Proszę mnie przytulić” Przemysława Wechterowicza z ilustracjami Emilii Dziubak. Prosta fabuła, ale niosąca ze sobą sporą dawkę ciepła, czułości, ale również mądrości.  O pozytywnym wpływie przytulania na rozwój dzieci, a śmiem napisać całego ich życia, popełniono wiele naukowych artykułów, a nawet książek. A tu w  prostej opowieści o Tacie Niedźwiedziu i jego Synu otrzymujemy potwierdzenie tego, jak dobroczynny wpływ na nas i na nasze życie ma przytulanie. Trudno dyskutować ze stwierdzeniem, że przytulanie jest dobre na wszystko, zawsze działa pozytywnie czy jest najlepszym sposobem na udane życie.

Ja mimo zbliżającej się kolejnej okrągłej rocznicy urodzin (już z 4 na początku) uwielbiam się przytulać do Tatatu, mojej Mamy, Przyjaciółki. Oczywiście do Tygrysa również (choć, póki, co Synuś dawkuje nam czułości :) W ramionach bliskich znajduję wszystko, co najlepsze: poczucie bezpieczeństwa, ciepło, radość, bliskość, wsparcie, siłę do stawiania czoła przeciwnościom…  I bardzo bym chciała, żeby to samo Tygrys znalazł w naszych ramionach. Dziś, za lat kilkanaście czy kilkadziesiąt. Żeby sam nauczył się obdarzać czułością innych. A od kogo ma się tego nauczyć, jak nie od nas. Znam dojrzałe osoby, które dopiero w dorosłym życiu nauczyły się przytulać. Nie zaznały tego w dzieciństwie. Jak wiele straciły…

Istotą książki jest przytulanie, ale mnie urzeka coś jeszcze… Ogromna bliskość między Tatą a Synem. Niezwykła relacja oparta na miłości, bliskości, przekomarzaniu, poznawaniu świata.

Dodam jeszcze, że poza wzruszeniem lektura niesie ze sobą również sporą dawkę dobrego humoru. Buzia sama się uśmiecha, kiedy srogi wilk pod wpływem przytulania traci czujność i nie zauważa oddalającego się już Czerwonego Kapturka.

Proszę mnie przytulić

Tekst: Przemysław Wechterowicz

ilustracje: Emilia Dziubak

stron: 36

format: 260 x 260 mm

EZOP Agencja Edytorska

PS. Przeglądając wpis sprzed roku, wreszcie zobaczyłam, jak Tygrys wyrósł :)