Bezdomni… Z perspektywy Tatatu

Pierwszy raz w życiu jestem bezdomny, a wraz ze mną żona i syn. W połowie września sprzedaliśmy nasze cztery kąty i zamieszkaliśmy w rodzinnym domu w małym mieście. Rozstanie ze starym mieszkaniem nie należało do łatwych. Podejrzewam, że sentyment do miejsca pozostanie na zawsze, tym bardziej, że przeżyłem w nim połowę swego życia. 

To właśnie tu pierwszy raz po kilku latach małżeństwa zamieszkaliśmy „na swoim” i to swoje dopieściliśmy w najmniejszych szczegółach. Tu były nasze pierwsze radości związane z mieszkaniem, tu lały się łzy w trudnych momentach. Myślałem, że to będzie nasze miejsce na ziemi, może trochę na to liczyłem, ale kiedy w naszym życiu pojawił się syn, zrozumiałem, że trzeba iść do przodu i zostawić w tyle wszystko, co hamuje nasz rozwój i szczęście. Z tą myślą sprzedaliśmy nasze cztery kąty i staliśmy się bezdomni, żeby za kilka lat cieszyć się wspólnym życiem w nowym małym domku.

Decyzja o budowie nie narodziła się w chwili sprzedaży mieszkania. Kiełkowała już wcześniej. Rozważaliśmy różne warianty, a najbardziej liczyliśmy, że zamieszkamy w miejscu, gdzie przez wiele lat mieszkała babcia i dziadek żony. To jednak wymagało porozumienia stron i podjęcia decyzji przez kilka osób w rodzinie. Wiadomo jednak, jak to z rodziną bywa. Zabrakło dobrej woli i porozumienia i dlatego zapadła decyzja o kupnie działki w zupełnie innym miejscu.

Poszukiwania trwały kilka miesięcy. Internet, firma pośrednicząca w sprzedaży nieruchomości, znajomi itd. Pierwsze miejsce charakteryzowało znakomite położenie na obrzeżach miasteczka i niedaleko trasy do dużego miasta. Wadą była firma produkująca asfalt w dość bliskiej odległości. Sama działka przepiękna. Raz, przejeżdżając niedaleko niej (szukaliśmy innych działek) pojawiła się nad nią przepiękna tęcza. Widok był tak ujmujący, że uznaliśmy to za znak z niebios, że to właśnie tu powinniśmy zapuścić korzenie. Nasze emocje i podniecenie ostatecznie zdławiła dość wysoka cena. Najbliżej decyzji o zakupie byliśmy przy ofercie zaproponowanej przez biuro nieruchomości. Działka piękna, wymarzona, z dala od miasta (ale wciąż w jego granicach), ruchu i hałasu. Do tego przepiękny widok na las. Szczęśliwie ktoś nam podpowiedział, że nie jest to dobra cenowo oferta i podpowiedział, gdzie szukać. Początkowo byliśmy rozczarowani, ale trafiliśmy w równie piękne, jeśli nie piękniejsze miejsce do zamieszkania i w ekspresowym tempie zdecydowaliśmy się na zakup działeczki. Transakcja przebiegła szybko i bezboleśnie. Potem wielokrotnie jeździliśmy ją oglądać i zauważyliśmy, że miejscem interesujemy się nie tylko my, ale też dzikie zwierzęta, a przynajmniej jeden lis.

Zaraz po kupnie wymarzonej działki (bez prądu, bez wody, zupełnie bez niczego) wybraliśmy się do  poleconego architekta. Ten już na pierwszym spotkaniu wywarł na nas dobre wrażenie. Bez ceregieli wypunktowaliśmy, a właściwie to żona wypunktowała nasze oczekiwania, a architekt z marszu podsunął nam kilka ciekawych rozwiązań, dzięki którym nasz pomysł na domek wydał się jeszcze bardziej zachęcający. Co więcej, przerażała nas papierologia związaną ze staraniem się o warunki zabudowy, ale okazało się, że on to bierze na siebie. Spotkanie przebiegało w miłej przyjaznej atmosferze. Towarzyszyły im duże emocje i podniecenie faktem, że wchodzimy w konkrety.

Po wyjściu z biura architekta rozpoczął się okres oczekiwania na projekt. Pierwsze dni czekania pomogły nam przetrwać emocje związane z wizytą. Potem już tak łatwo nie było. Czekaliśmy kolejny dzień, następny i następny, i jeszcze jeden, tydzień, dwa i jeszcze dłużej. Entuzjazm przerodził się  w marazm, a radość w niepokój. Wreszcie po trzech miesiącach oczekiwania zadzwonił telefon od architekta, który oznajmił, że sprawy urzędowe są w toku, i to co najważniejsze – jest projekt domku!  Nie mogąc się doczekać spotkania od razu poprosiliśmy o maila z naszym domem. Po wstępnym, pospiesznym „oblukaniu” stwierdziliśmy z radością, że spełnia nasze oczekiwania, ale… od razu nanieśliśmy kilka poprawek. Musiało się znaleźć reprezentacyjne, dobrze wyeksponowane miejsce na pewien stary mebel oraz biblioteczkę, bez której nie wyobrażamy sobie salonu. Tym sposobem dwa okna zmieniły swoje miejsce. Pan architekt prędko naniósł poprawki na papier, a my mogliśmy wreszcie odetchnąć i zacząć urządzać nasze nowe przestrzenie.

Wreszcie trzymaliśmy nasz dom w swoich rękach. Na papierze, ale jednak… Emocje, podobnie, jak po pierwszej wizycie u architekta towarzyszyły nam przez wiele dni. Dało się je odczuć nie tylko w głowie, ale też w realnym, świecie. Krążyły wokół nas, naszych znajomych, przyjaciół i trochę rodziny, bo rodzina chyba najmniej się wczuła w nasz stan. Zaczęło się szaleństwo i latanie w tę i z powrotem z metrówką w rękach. Mierzyłem, porównywałem, wyobrażałem sobie pomieszczenia, sprawdzałem długość salonu i jadalni, wymierzałem schody. W pewnym momencie zdałem sobie sprawę, że nasz salon może się okazać zbyt wąski! Efekt? Konsternacja! I znowu miarka w ruch, jakby ponowne zmierzenie, tylko w innym miejscu miało powiększyć salon, który jeszcze nie istnieje. I co? I mało! Wąsko, ciasno i w ogóle jakoś nie tak! Ponownie przeżyliśmy szok i rozczarowanie, dopóki sobie nie uświadomiliśmy, że przecież sam salon z jadalnią będzie miał powierzchnię całego mieszkania, w którym żyliśmy do tej pory. To ma być mało? Ludzie, to przecież kosmos, o co nam chodzi? Tak  szczęśliwie i bezpiecznie wróciliśmy na Ziemię, co wcale nie oznacza, że zakończyliśmy mierzenie. Wręcz przeciwnie, pokusiliśmy się o małe szaleństwo. W pracy mamy kilka sporych pomieszczeń i w jednym z  nich… wykleiliśmy papierową taśmą nasz salon i jadalnię. Dokładnie rozplanowaliśmy drewniane schody zrobione przez teścia, wygodną sofę na której będziemy się wylegiwali, kominek i własnoręcznie wykonany (kwestia niedalekiej przyszłości) stół z desek w jadalni! Co jeszcze? O tym wkrótce…