Ja dobrze mieć sąsiadów (?/!)

Pozostając w temacie stosunków sąsiedzkich… Od niedzieli cieszymy się spokojem. Może, nie do końca, bo za ścianą trwa remont, ale odgłosy wiertarki udarowej, są zdecydowanie mniej uciążliwe. Chociaż wkurzające, jak wypadną w czasie drzemki Tygrysa, tak jak dzisiaj. Ale nie będę się pyszczyć, bo sami kilka lat temu robiliśmy gruntowny remont i sąsiedzi (poza dwoma wyjątkami) wykazali się zrozumieniem. Takie to uroki mieszkania w bloku.

Poza imprezowiczami, nie możemy narzekać na sąsiadów. Są grzeczni, życzliwi, ale to nie są już takie stosunki, jakie pamiętam z dzieciństwa, kiedy moja Mama spędzała czas z sąsiadkami na kawkach, ja z ich dziećmi na zabawie, a niektóre nazywałam ciociami (do jednej zwracam się tak do dziś). Relacje z naszymi sąsiadami ograniczają się do powitania, krótkiej wymiany zdań, zwłaszcza teraz, jak pojawił się Synek. Czasem odbierzemy sobie nawzajem paczki. I tyle. A rotacja na klatce jest tak duża, że niektórych współlokatorów po prostu nie znamy. Podobnie dzieje się w moim rodzinnym bloku. Sąsiedzkie kawki odeszły w zapomnienie. Życie nabrało tempa. Każdy żyje swoimi sprawami. Wielu dopadła samotność. Na naszym osiedlu mieszka sporo starszych ludzi. Codziennie obserwuję panią w podeszłym wieku, która spędza sporą część dnia w oknie. Czasem pomachamy jej z Maluchem, bo stanie w oknie to nadal jedna z ulubionych zabaw. Być może jest schorowana i nie wychodzi z domu. Być może zamieszkała z dziećmi, a jest przyzwyczajona do wiejskiej ławeczki. Być może obserwowanie innych, to jej hobby. Nie wiem, ale wydaje się samotna.

Postanowiłam trochę ożywić stosunki sąsiedzkie i jakiś czas temu podzieliliśmy się świeżo pieczonym chlebem z jedną z sąsiadek, która wręcz przepada za Tygrysem. Trafiliśmy w rodzinne święto i następnego dnia pałaszowaliśmy tort i ciacho. A kilkanaście dni temu faworki, których sami nie zdążyliśmy zrobić. Dobro wraca. Teraz czekam na wizytę :)

Dziś z Tygrysem też zgłębialiśmy temat sąsiedzkich stosunków, a to za sprawą książki Jak dobrze mieć sąsiadów Wydawnictwa Debit, która zachęciła mnie już okładką. Do tego jest pięknie wydana. Twarda okładka. Format zbliżony do A4. Grubsze kartki, z którymi nasz Szkrab świetnie sobie radzi. Chociaż z pewnością nie jest to pozycja do samodzielnego oglądania przez takiego malucha ze względu na jej bezpieczeństwo. Tekst nie jest jeszcze do końca zrozumiały. Póki co oglądamy piękne ilustracje i sama opowiadam historię, ale książka zostanie z nami na dłużej, bo niesie naprawdę pozytywne przesłanie.

Bohaterów opowiadania poznajemy już na okładce. Widzimy wielkiego niedźwiedzia, który z przerażeniem w oczach przytrzymuje drzwi, przez które próbują wtargnąć króliki z chochlikami w oczach. Ów miś mieszka sobie sam w domu na pustkowiu pod lasem. Bystry obserwator zauważy jeszcze małego lokatora, którego obecności domownik  nie jest chyba świadomy. Choć mam podejrzenia, że tak mu wygodniej myśleć. To mała myszka, która robi różne psikusy. A to dobiera się do ciastek czy szafek z miodem. A to podkrada mleko lub podjada żołędzie.

Niedźwiedź prowadzi uporządkowane życie. Ma swoje rytuały. Spędza czas w samotności i podobno dobrze mu z tym. Nie dopuszcza innych do siebie i lojalnie ostrzega przed wtargnięciem do jego bezpiecznego świata. Na skrzynce pocztowej wiszą tabliczki z ostrzeżeniem Nie zbliżać się! Nie żartuję!. Przy dzwonku: Nie dzwonić, a tekst na wycieraczce mówi sam za siebie WYNOCHA (i obiecałam sobie, że nie będę się czepiała tego szczegółu, bo sama się uśmiechnęłam na widok tego napisu).

Aż pewnego dnia wszystko się zmienia. A to za sprawą nowych sąsiadów – wesołych i towarzyskich królików. Sam fakt pojawienia się ich w najbliższej okolicy wyprowadza niedźwiedzia  z równowagi, a to jeszcze nie koniec historii… Pewnego dnia miś słyszy pukanie do drzwi. I od tej chwili wszystko zaczyna się zmieniać, choć nasz bohater bardzo się broni. Uwierzcie, króliki mają swoje sposoby, żeby wyciągnąć niedźwiedzia z jego bezpiecznego świata, a docelowo zmienić jego życie. Są zdeterminowane i nie boją się wielkoluda. Kiedy wykorzystują już wszystkie możliwe sposoby na zaprzyjaźnienie się z misiem, czekając na ruch z jego strony, tuż pod  oknem robią niekoniecznie sympatycznego bałwana, dziwnie przypominającego niedźwiedzia. Co na to wielkolud? Musicie przekonać się sami.

Książka zachwyca ilustracjami. Ciara Flood, która jest jednocześnie autorką tekstu i szaty graficznej zadbała o każdy szczegół. Od razu rzucają się w oczy makatki na wyklejkach imitujące haft krzyżykowy, które kojarzą się z ciepłem babcinego domu. Stopka książki wpisana jest w etykiety słoików z miodem. Wnętrze misiowej chatki aż zachęca, żeby usiąść wygodnie w fotelu przed ciepłym kominkiem z książką w ręku. Brzozy przed jego domem chce się przytulić. A tak pięknie prezentujące się słoiki z przetworami, mogłabym mieć w swojej szafce. Najbardziej zauroczyła mnie misiowa filiżanka – błękitna z kwiatową dekoracją z pszczołami. Z takiej porcelany mogłabym spokojnie pić herbatę z cytryną, a nawet miodem. 

Jak dobrze mieć sąsiadów

tekst i ilustracje: Ciara Flood

stron: 38

format: 225 x 280 mm

Wydawnictwo Debit