Przedszkole. Tydzień 2

Kolejny tydzień przedszkolnej adaptacji za nami. Przygotowywałam siebie i Tygrysa do tego wydarzenia długo. Rozmowy, książki, przemyślenia… Okazuje się, że to wszystko na nic wobec cierpienia i łez malucha. Wiem - to dopiero drugi tydzień i adaptacja może potrwać dłużej.

Ja naprawdę nie ma problemu z tym, że Młody wyfrunął mi z gniazda (bardziej przełomowy był dla mnie powrót do pracy po macierzyńskim). Wiem, że pobyt w przedszkolu jest Mu potrzebny, już widzę pozytywny wpływ. Nie sądziłam tylko, że początki będą aż tak trudne dla mnie. Z naszej dwójki, to raczej ja mocniej stąpam po ziemi, a tym razem nie daję rady. Łzy się leją. Dobrze, że mam pracę, w której legalnie mogę sobie popłakać. To, że Synek to mocno przeżyje wiedzieliśmy. Dla Niego to ogromna zmiana. Tak naprawdę z dnia na dzień zmieniło się Jego życie. Zamiast do ukochanej Babci, trafił pod opiekę zupełnie obcych osób. Zamiast być centrum wszechświata najbliższych jest jednym z  dwudziestki. Jego potrzeby zamiast być zaspokojone natychmiast, muszą poczekać. Do tego musi być bardziej samodzielny niż w domu. Poważna zmiana w życiu tak małego człowieka.

Z drugiej strony nie jest chyba tak źle. Nasłuchałam się od znajomych mam/babć/opiekunek przedszkolaków, jak źle znoszą całą sytuację rówieśnicy Tygrysa. Nieprzespane noce, pogryzione wargi, powstrzymywanie susiania… I to dzieci, które na placu zabaw sprawiały wrażenie przebojowych, otwartych. Zupełnie innych od naszego wrażliwca, który boi się prawie wszystkiego i wszystkich. Ale to żadna pociecha, bo chodzi przecież o mojego małego Syneczka :) Miniony tydzień nie przyniósł zmiany. Nadal płacz, czasem już w samochodzie, czasem dopiero w przedszkolu. Rozstania jeszcze trudniejsze niż na początku. Jednego wieczora już się zaczęło ja nie chcę do przedszkola. Ciągle pocieszam się tym, że nie jest to tak trudne doświadczenie dla Tygrysa, bo przesypia całe noce. W dzień Synek przepracowuje sobie temat bawiąc się z nami w pracę i przedszkole. Maskotki, te większe, chodzą jak rodzice do pracy (i co robią: piszą książki :). Mniejsze świetnie się bawią w przedszkolu.

Przerwa na chorowanie (cztery dni z weekendem) nie ułatwiły sprawy. Zaczęliśmy od początku. Poważny kryzys nastąpił w czwartek. Ze stresu Tygrys zaczął się moczyć na potęgę, a w domu był osowiały, marudny, zrezygnowany. Podobno jest lepiej (słowa Pani, której można zaufać), ale jak dla mnie z każdym dniem jest coraz gorzej. Poranki coraz trudniejsze. Na szczęście w tym tygodniu jest pani G., która od razu przejmuje Młodego, zagaduje, zajmuje, choć w tym momencie i tak na nic to wobec histerii. Niestety pani A. nie specjalnie przejmuje się swoimi podopiecznymi, a ja nie wyobrażam sobie zostawić dziecko w spazmach na środku sali i wyjść. Czekam, więc aż nauczycielka odejdzie od kaloryfera i przechwyci Synka. Jeszcze trudniejszy od poranka jest moment, kiedy wchodzimy do sali po Tygrysa i widzimy Go takiego zbiedzonego, siedzącego samotnie, jak co dzień w kąciku na krzesełku i czekającego na nas. W ciągu dnia bardzo tęskni. Nie uczestniczy w zabawach na dywanie. Częściej chodzi sobie na leżaczek, by odpocząć. I oczywiście prosi panią, żeby zadzwoniła do rodziców. Pozostaje nam to przetrwać, choć łatwo nie jest.

Przepraszam za te cotygodniowe rozważania, ale wypisanie się to chyba dla mnie forma terapii. Mimo wszystko ciągle nie tracę nadziei, że już niedługo posty okołoprzedszkolne zyskają pozytywny wydźwięk. I oczywiście dziękuję za wsparcie.