Czemu? Czemu? Czemu? 34 miesiąc Tygrysa

Ostatnie tygodni upłynęły nam pod znakiem przedszkola. I choć Tygrys spędził w nim zaledwie 10 dni nie było łatwo. Jak już zaczął oswajać się z sytuacją, ponownie dopadło Go choróbsko i od wtorku jest pod opieką Babci. Oczywiście jest zadowolony i już kombinuje. Załapał, że choroba=babcia, a nie przedszkole i oczywiście ciągle brzydko kaszle. Tak to już chyba będzie, raz w przedszkolu, raz w domu, zwłaszcza, że z rozmów z nauczycielką wiem, że dzieci przychodzą do przedszkola chore. Zresztą doskonale to znacie. To jest błędne koło. Co z tego, że wyleczymy Młodego, jak po niedzieli znowu ktoś się z nim podzieli choróbskiem. Te tygodnie upłynęły nam na adaptacji, ale że czas po przedszkolu jest nasz, udało mi się zapisać kilka perełek z 34 miesiąca.

Czemu deszcz pada? Czemu tu jest apteka? Czemu tu jest sklep? Czemu? Czemu? Czemu? I my weszliśmy w fazę pytań. Oczywiście nie każda odpowiedź jest wystarczająca i za chwilę pojawia się kolejne czemu :) Póki co dajemy radę i ma to nawet swój urok.

Popołudnia, mimo aury, spędzamy dosyć aktywnie, bo ulubioną zabawą Tygrysa jest odgrywanie różnych ról, głównie związanych z postaciami z bajek (Strażak Sam, Bob Budowniczy, a ostatnio nowy bohater Dżetek z Super Wings), których ważnym punktem jest bieganie, fruwanie czy zasuwanie na kolanach wokół stołu. I tak biegamy sobie pewnego dnia... Opadając z sił pytam: Tygrysie, kiedy Ty się zmęczysz? Słyszę: Ja się nie zmęczę nigdy. Po chwili wstępuje we mnie nadzieja: Już ja nie mam paliwa. Niestety na krótko: Chlup chlup chlup. Bak został napełniony i biegamy dalej :) A podczas tych zabaw dzieje się. O pożarach już nie raz wspominałam. Wszystkie meble mamy zreperowane. A pewnego dnia Strażak wybiega ze swojego pokoju i woła: Narobiłem tam dymu. Narobiłem tam wielkiego dymu. Tak Synu w robieniu dymu jesteś mistrzem.

Bawimy się ciasteczkami zwierzakami. Synek ma w ręku żyrafę i przedstawia mi jej koleżanki. Wygłupia się, więc imiona są zupełnie niezrozumiałe. Pytam: Synku w jakim języku mówisz? W odpowiedzi Tygrys “wywala” język na brodę i mówi: Takim, czerwonym :)

Chłopak opowiada Tacie, jak jadł cytrynę u Babci. Na pytanie, jak smakowała odpowiada: jak cytryna. Po co takie pytania?

Okrywam Tygrysa kołderką przed snem i słyszę: Mama, gdzie masz to od tatusia? Szybka burza mózgu. Tym razem się udaje. Zdjęłam Synku. Kilka dni później Synek stwierdza niemal z wyrzutem: Znowu nie masz obręczy. No tak nie wzięłam sobie uwagi do serca. Dobrze, że Dziecko dba o moje przywiązanie do Męża, a Jego Ojca :)

Idę na piętro po pranie. Młody woła z dołu: Mama jesteś na tym suficie? No tak… punkt widzenia zależy od miejsca siedzenia.

Tygrys zaczyna ogarniać pory roku. Na tapecie (wiadomo) jest jesień i zmiany następujące w przyrodzie. I tak dowiedzieliśmy się, że zwierzęta wyginęły na zimę. Widzę tu wpływ zainteresowania się dinozaurami.

Mimo tak krótkiego stażu w przedszkolu, widzimy małe postępy, głównie na polu samodzielności Tygrysa. Jak Mu się chce to potrafi sam zdjąć ubrania przy toalecie. Jak pamięta robi “2” do nocnika. I jak ma humor to sam zje serek przy stoliku. I pięknie poszerza swój zasób słownictwa. Pewnego popołudnia całą drogę do domu (a zajmuje nam to jakieś pół godziny spacerkiem) powracała dupa: dupa w wózku, dupa w samochodzie, dupa idzie. Nie umknęło to jednej z mijających nas pań. Zwróciła uwagę, na co usłyszała: nic nie gadaj. I tym razem zgodziłam się z Synkiem. Ostatnio, jak nigdy, miałam do czynienia z ciociami dobra rada, które na wychowaniu mojego dziecka znają się lepiej. Zaczęło się od pampersa (z miesiąc temu, kiedy jeszcze był). Starsza pani pochwaliła Tygrysa za zasób słownictwa, ale na tym nie poprzestała. Musiała poinstruować i mnie i dziecko, że na pieluszkę jest już za duży. Dosłownie dzień później jej młodsza wersja przy kasie w jednym ze sklepów skrytykowała mnie za gotowy obiadek wśród zakupów (tak zdarza mi się, jak coś wyskoczy, poza tym Tygrys czasem lubi i co zabronię?). Po kilku tygodniach spokoju spotkałam specjalistkę od chodzenia na nogach. Skarciła mnie za noszenie dziecka na rękach. Tyle, że nie wiedziała (bo skąd), że chwilę wcześniej Synek przestraszył się psa i chciał być blisko mamy. I hit… Pewna mama, znana nam wcześniej z placu zabaw, na przedszkolnym korytarzu wyrwała mojemu dziecku, które miałam na rękach, smoczek z buzi. I tu już mnie poniosło. Nie wytrzymałam. Babeczka do widzenia już mi nie powiedziała. Jak to Tata Tygrysa powiedział: jedną mamy z głowy.

W 34 do łask wróciły klocki lego i puzzle. Ale numer 1 to nadal auta.