Domowa codzienność

Kolejny tydzień za nami. Kolejne intensywne dni. Wydawałoby się... siedzimy w domu, powinno być wolniej, mniej. A tak naprawdę sporo się dzieje, choć większość naszego "dziania się" związana jest z Tygrysem. Nasza codzienność do 20.30 to czas z Synkiem. Gdzieś między tym obowiązki domowe i praca. Raz udaje się to ogarnąć lepiej, raz gorzej. Najtrudniejsze jest chyba poukładanie własnych emocji i nie obarczanie tym Tygrysa. Nie chodzi o to, że mamy ciągle chodzić z uśmiechem na twarzy. To się nie uda, ale o to, żeby nasze lęki nie udzieliły się Młodemu. Wychodzi to chyba coraz lepiej, choć w ostatnim czasie i do Synka dotarło to, co się dzieje. Najtrudniejsza jest tęsknota za dziadkami.  Przedszkola Synek nigdy nie lubił, więc nie specjalnie wspomina. Za to coraz więcej pytań: kiedy? Coraz więcej planów. I trudne sny, w których utulamy. 

Codzienne funkcjonowanie utrudniają też ciągłe infekcje i słabości, z których oboje nie możemy się wygrzebać. I jeszcze strach o naszych rodziców (dziadek Tygrysa musi pracować) spotęgowany dotarciem do miasta wirusa. Nie lubię go nazywać po imieniu, bo koronę dla mnie nosi tylko Jezus. Ale wirus zaczął zbierać swoje żniwo. Kilkanaście osób w 2-3 dni. Czekamy co będzie dalej. A wiadomo, jak przygotowany jest na sytuację powiatowy szpital. Do tego mentalność ludzi, którzy jakby nie zdają sobie sprawy z powagi sytuacji. Pod naszym oknem wycieczka rowerowa. U sąsiadów ruch większy niż w tym momencie na głównej ulicy miasteczka. Boimy się wyjść na własne podwórko. A wystarczyłoby, żeby każdy trzymał się jedynie swoich domowników. Nie wszyscy to rozumieją i myślą o innych. 

To tak dość pesymistycznie, ale jak odjąć wszystkie troski, codzienność przynosi wiele dobra. Cieszy każdy drobiazg. 

Przede wszystkim Eucharystia i modlitwa. Brakuje nam sakramentów. Dziś polały się łzy. A z drugiej strony Chrystus jest nam bliski, jak nigdy dotąd. Bo jest w centrum naszego życia, w naszej codzienności, w naszym domu, we wszystkim co robimy.

W minionym tygodniu mieliśmy za oknem najpiekniejszy spektakl. Codzienne spacery żurawi, a jednego dnia dołączył lis i wytęsknione przez nas boćki.

Za nami kolejna domowa droga krzyżowa. Tym razem przeżyta wspólnie z "Mocnymi w duchu". Tygrys przygotował pod kierunkiem cioci Malwy stacje.

Cieszy każda wykonana wspólnie z Tygrysem praca plastyczna. I ta naszego pomysłu i wspomnianej cioci Malwy.

Do tego wspólne oglądanie kolejnych przypowieści z "Domku na skale" i działania plastyczne z nimi związane, o których staram się tu pisać.

I nawet skromny "tort" w postaci murzynka ze świeczką z paluszka na urodziny Taty. I przedurodzinowa wizyta pod oknem u babci. Takie niecodzienne świętowanie 41 i 60 tki.

 

Codzienne rozmowy z dziadkami w sieci.

Wieczorne czytanie, obowiązkowo z Biblią na koniec i tysiącem pytań, choć to akurat nic nowego. 

Radość z odnalezionych w szafkach dwóch pudełek farbek.

Trafiony przepis na bułeczki. Ten zapach i smak...

I to jest najpiękniejsze. Te drobiazgi w codzienności. To z nich składa się życie. Niezwykłe, doniosłe chwile zdarzają się rzadziej. A życie to zwykłe, ale jakże piękne momenty. 

Na swojej blogowej liście mam kilka kobiet, które niesamowicie pięknie piszą o codzienności. Te kobiety dostrzegają piękno w drobiazgach, które przynosi dzień. Bo przecież z takich detali składa się nasze życie. Iza,  Basja, Wiola, Tynka (kolejność przypadkowa i lista niepełna) przyciągają swoim ciepłem, wrażliwością, spojrzeniem na świat. Nie znam żadnej z Dziewczyn osobiście, ale mają w sobie coś, co sprawia, że dobrze się u nich czuję. Pewnie zbieżność wartości też nie jest bez znaczenia. Nawet teraz, kiedy tak wiele zmieniło się w życiu każdego, postrzeganie codzienności przez Dziewczyny jest stałe i piękne, jak zawsze. 

Przed nami Wielki Tydzień. Jakże inny od poprzednich, ale to może być naprawdę błogosławiony czas. Wszystko zależy od nas.