Jaś, Małgosia i Tygrys w Białostockim Teatrze Lalek

Tytuł poprzedniego posta to zdanie, które pozostało nam w sercach po wizycie na najnowszym spektaklu dla dzieci w Białostockim Teatrze Lalek. To nasz kolejny rodzinny pierwszy raz. Oczekując na dziecko niejednokrotnie mieliśmy okazję podziwiać aktorów z białostockiego teatru i tęskniliśmy za wyjściami na przedstawienia z naszym dzieckiem.

Przyszło nam długo czekać aż Tygrys będzie gotowy. Co prawda jesienią 2018 r. świętowaliśmy urodziny bliskiego nam (mentalnie i kilometrowo) Żubra Pompika uczestnicząc w spektaklu z tej okazji, ale widzieliśmy ile stresu kosztowało to Tygrysa. Czekaliśmy aż trochę dojrzeje. Nasze dziecko boi się przebierańców i choć wie, że w teatrze to aktorzy, nie może tego jakoś przeskoczyć. Do tego tłum dzieci i dorosłych w jednym miejscu. Nieoczekiwane odgłosy. I generalnie jedna wielka niewiadoma. Coś czego nie zna. A w przypadku spektaklu, na który dotarliśmy jeszcze wątek z Babą Jagą mającą ochotę na schrupanie dzieci. Tego chyba do ostatniego momentu Tygrys obawiał się najbardziej, choć w trakcie przedstawienia okazało się, że zupełnie niepotrzebnie. 

Jak zapewne się domyślacie przedstawienie, w którym mieliśmy okazję uczestniczyć to "Jaś i Małgosia". Baśń znana chyba każdemu dziecku, niezależnie od szerokości geograficznej. Jednak Bracia Grimm bardzo by się zdziwili, gdyby mieli okazję obejrzeć swoją baśń w wydaniu Białostockiego Teatru Lalek. Dzięki Marcie Guśniowskiej mieliśmy okazję zobaczyć zupełnie nową odsłonę "Jasia i Małgosi". Zamiast złej macochy - kochająca i do tego atrakcyjna mama. Zamiast Baby Jagi - po prostu Jaga, co prawda biegająca z miotełką, ale w rozmiarze XXS. Do tego wilk, który przedostał się chyba na deski teatru z innej sztuki. Kilka innych, uroczych zwierzaków. I przede wszystkim niesamowita gra aktorska, pełna humorystycznych dialogów i kontekstów, nie zawsze zrozumiałych dla najmłodszych, ale dzięki temu rodzice równie dobrze co ich pociechy czują się na widowni. Trafiliśmy na świąteczną wersję spektaklu, a w niej elementy kojarzące się z Bożym Narodzeniem: chatka z piernika, popyt na choinki, świąteczne potrawy i wreszcie niesamowita instalacja z barwnymi żarówkami w kształcie choinki, która mnie urzekła. Zresztą, jak wiele innych elementów scenografii i środków wyrazu. Szczególnie zafascynowała  mnie lalka, którą znałam raczej jako zabawę z wakacyjnych wyjazdów z młodości, acz nie w takim wydaniu, jak w BTL. Fachowa nazwa to tintamareska łącząca twarz aktora z lalkowym tułowiem. I tu chylę czoła w kierunku aktorów wcielających się w rolę Jasia i Małgosi i animujących właśnie ten rodzaj lalki. Już samo poruszanie małymi nóżkami i rączkami wydaje mi się nie lada sztuką, a do tego jeszcze mimika. Dla mnie nie do ogarnięcia, dlatego nie jestem aktorką :)

Nie chcę zdradzać fabuły, bo jest naprawdę dynamiczna i zaskakująca. Ale co dla nas wybrzmiewa z tej sztuki to wielka siła rodziny. Wielokrotnie powtarzane słowo: RODZINA. Nawet jeśli na co dzień się kłócimy, nie zgadzamy, a nawet czasem krzywdzimy, jesteśmy rodziną. To niejednokrotnie podkreślała mama Jasia i Małgosi. I na koniec pozostała wierna swoim wartościom. 

A że w scenografii sporo było czerwonych akcentów, chociażby  wielka koszula drwala w czerwoną-czarną kratę, sukienka mamy czy boa i maska Jagi, do tego plakat w odcieniach czerwieni, udział w spektaklu wpisujemy w blogową zabawę Bajdocji. I jeszcze nasz plakat, który powstał po wizycie w Białostockim Teatrze Lalek. 

Wpis bierze udział w projekcie Bajdocji "POD KOLOR".

Po więcej inspiracji zapraszam TUTAJ.