Pół roku w domu

Dziś mija dokładnie pół roku od przeprowadzki do naszego domu. Niesamowite, jak ten czas zleciał. Wydawało mi się, że jeszcze całkiem niedawno pisałam post budowlany (zapraszam TĘDY), a tu za chwilę kolejna, trzecia już pora roku powita nas w domu. Naszym domu.

Są takie chwile, kiedy nie dowierzam, że nasze marzenie jest już rzeczywistością. Dziwne to, bo budowa kosztowała nas sporo wysiłku na różnych płaszczyznach, ale dziś wiem, że warto było. Niekoniecznie porwałabym się na budowę drugiego, ale kto wie? Teraz być może zdecydowałabym się na wyprowadzkę na taką prawdziwą wieś. Może kiedyś. Póki co jest mi dobrze na tej naszej wsi/nie wsi. Bo ta nasza wieś jest specyficzna. Domy co prawda stoją w szczerym polu. Tak samo polna droga prowadzi do działki. Z okna widać lasy i łąkę, na której za chwilę pojawią się pewnie krowy. Ale właściwa wieś z drewnianą zabudową i budynkami gospodarczymi, jest ulicę dalej. W miejscu gdzie mieszkamy powstaje jakby nowa część starej wsi. Ale na wyciągnięcie ręki mamy tą rolniczą i wszystkie jej dobrodziejstwa. Nie mamy też ciszy, która kojarzy się z wsią. Z okien widzimy drogę krajową i słyszymy hałas generowany przez samochody. Nie jest to jednak aż tak uciążliwe, nawet przy otwartym oknie, czego się najbardziej obawiałam. Tak naprawdę mieszkając w centrum Białegostoku i w pobliżu dworca kolejowego, mieliśmy dużo więcej hałasu. Za parę lat (mam nadzieję) droga będzie tylko dojazdówką do miasta, bo planowana jest obwodnica. Bo do miasta, takiego nie za dużego, mamy zaledwie kilka kilometrów. Praca, dziadkowie, sklepy są na wyciągnięcie ręki. Do Białegostoku godzina, więc też nie jest tragicznie. I tak to sobie tłumaczyliśmy podejmując decyzję o zmianie miejsca zamieszkania. Żal nam było Białego. Szczególnie ciężko było Tacie Tygrysa, bo z krótką przerwą, mieszkał tam przez całe życie. Ściskało nas w sercu jak przejeżdżaliśmy obok naszego bloku. Teraz jest już łatwiej. Jesteśmy w 100 % u siebie. Tak czujemy. Ja od razu wsiąkłam w ten nasz nowy świat, Mąż potrzebował więcej czasu. Włączał radio, bo było za cicho. Ja z kolei raczyłam się w tej ciszy i w sumie do dziś nie potrzebuję zbędnych odgłosów. Tygrys tylko chwilami ma żal, bo sąsiedzi mają antenę, my nie. Przechodzi Mu, jak odpalamy internet, bo tam ma dostęp do kanałów, które u babci ogląda na odbiorniku. Nam telewizji nie brakuje. Do ulubionych programów mamy dostęp w sieci. Seriali i filmów też nie brakuje. Nawet do kina nie bardzo chce nam się ruszać, chyba że z Tygrysem. Samemu szkoda nam czasu i (w obecnej sytuacji) pieniędzy. A jak mamy ochotę na film, rozwijamy ekran, rozstawiamy sprzęty i oglądamy. Nie mamy pokoju telewizyjnego, nie mamy też póki co szafki, na której na stałe będzie stał projektor, ale nie jesteśmy aż takimi kinomanami, że musimy mieć idealną jakość obrazu i dźwięku. Rezygnacja z telewizji z jednej strony podyktowana była naszą potrzebą, z drugiej - brakiem miejsca. Wybór był prosty. Albo odbiornik, albo biblioteczka. Wybraliśmy książki. I nie żałujemy, bo biblioteczka nas zachwyca. Bardzo lubimy siadać na naszej rogówce i przyglądać się wnętrzu, które stworzyliśmy. Odbiega może od aktualnych trendów, nie włożyliśmy też w nie mnóstwa pieniędzy, ale serce, pracę, nasze potrzeby i nas samych. Zależało nam na tym, żeby dom odzwierciedlał nasze pasje, zainteresowania, charaktery i każdy kto wejdzie na to zwraca uwagę. To chyba najlepszy komplement. Więc styl jest taki nasz. Mieszanka wiejskiego, industrialnego, vintage i pewnie jeszcze kilku innych, ale na tym zupełnie się nie znam. Ciągle uzupełniamy dom o dodatki, bo to one tworzą klimat. A z drugiej strony staramy się nie zagracać go bibelotami (choć nie wiem czy uda nam się utrzymać ten stan:), bo i tak jest co sprzątać. Na szczęście zdecydowaliśmy się na niewielki metraż, ale odkurzanie domku, to jednak co innego niż dotąd 34 m2. A nie mamy takich sprzętów, jak np.centralny odkurzacz, z wiadomych względów. Finansowych. Wiem, że to tylko kilka rurek, jak mawia jeden z członków naszej rodziny, ale przy wielu innych rozwiązaniach rurki się mnożą i koszta też. Na szczęście oboje nie należymy, do osób (jak wspomniana przed chwilą), która musi mieć wszystko i najlepiej z górnej półki. Nas po prostu na to nie stać. Ja naprawdę daję radę ze zwykłym odkurzaczem. I nawet dajemy radę z kredytem. To chyba jedyny minus całej przygody z domem. Ale nie narzekam, bo to był nasz wybór. Nie interesuje mnie, że tak żyje większość sąsiadów, bo decydując się na dom, nie mieliśmy innego wyjścia. Traktujemy to jako kolejny rachunek. Bywa, że zdarzają się trudne miesiące kiedy trzeba nieźle się nagimnastykować, ale za niecałe trzy lata zejdzie nam kredyt na pompę ciepła, a wtedy to już będziemy bogatymi ludźmi (jak na nasze potrzeby). Przez ten czas będziemy żyć skromniej, będziemy jeździć na krótsze i bliższe wakacje, ale wracać do naszego wymarzonego domu. Wiedzieliśmy na co się piszemy. Poza tym dla nas kredyt to taki sam wydatek, jaki ponosiliśmy na codzienne dojazdy do pracy. A po przeprowadzce zyskaliśmy dom z ogrodem i co ważniejsze czas, żeby się nim wspólnie cieszyć. I jeszcze jedno przed nami tyle pracy, że kilka najbliższych urlopów mamy zagospodarowanych. To nas też nie martwi. My naprawdę dobrze się tu czujemy i z przyjemnością oddajemy się pracy. Okazuje się, że Tata Tygrysa polubił majsterkowanie i z chęcią odhacza kolejne punkty z listą. A ja odnalazłam w sobie pasję do kwiatów. I cieszę się każdym pączkiem, który się pojawia, póki co na tych domowych roślinkach. Każda zmiana cieszy. Z większych to ogrodzenie, dach na wiacie prawie na ukończeniu. Z ważniejszych, które przed nami to utwardzenie podjazdu i powierzchni pod wiatą, żebyśmy mogli suchą nogą wchodzić do domu. Chociaż kotłownia, przez którą przechodzimy… szkoda gadać. Pustaki i beton. Mam nadzieję, że w tym roku to ogarniemy. I tak, jak pisała w poprzednim poście Iwosia, lista się wydłuża, ale fajne jest to ogarnianie naszej przestrzeni do życia. Teraz odkrywamy nowe rejony… ogród. To dopiero jest wyzwanie. Przyznaję, że dla mnie aranżacja domu była zdecydowanie prostsza. Na roślinkach się nie znam (jeszcze :). Okazuje się, że przestrzeń do zagospodarowania niezbyt duża, zwłaszcza, że każde z naszej trójki ma jakieś potrzeby. Także zgłębiamy teraz fachową literaturę i otwarci jesteśmy na wszelkie sugestie od Was.

Nieźle się rozpisałam, ale tyle rzeczy przychodzi mi do głowy po tym pół roku… Ważna sprawa… sąsiedztwo. Mamy bardzo złe doświadczenia z bloku. Po przeprowadzce nie nastawialiśmy się na jakieś głębsze relacje, raczej na pozytywne sąsiedztwo. I tu zadziało się dobrze, przynajmniej po obu stronach płotu. Kilka domów dalej różnie, ale najważniejsi są przecież ci najbliżsi sąsiedzi. Tygrys zyskał towarzystwo z czego bardzo się cieszę. Na początku bardzo mocno przeżył brak rodzeństwa. Miał w sobie trochę żalu, że on jest sam. Serce nam pękało. Tłumaczyliśmy, że to nie jest takie proste, choć okazało się, że Tygrys miał rozwiązanie... Rodzice przecież dzwonicie do tego domu w Białymstoku i jak będzie dziecko, to będzie dla nas. Proste i niesamowite to pojmowanie świata przez dzieci. Z rodzeństwem może być problem, ale na szczęście w najbliższej okolicy towarzyszy zabaw nie będzie brakowało.