Święto rodziny

Luty dobiega końca. To dla nas szczególny miesiąc. Czas, w którym odliczamy kolejne rocznice. Czas, w którym kilka lat temu zmieniło się nasze życie. Tak… to już kilka lat, a dokładnie trzy.

Trzy lata temu w połowie lutego zadzwonił TEN telefon. Każdy rodzic adopcyjny w swoim sercu pielęgnuje tą chwilę i dokładnie pamięta towarzyszące jej emocje. Ja mam generalnie słabą pamięć, ale doskonale pamiętam, że  był to wtorek, godziny poranne. Pamiętam grupę dzieci, z którą akurat miałam zajęcia. I ta najważniejsza informacja - jest chłopczyk, niemowlę... To pierwsza okazja do świętowania. Kolejna, już następnego dnia. Pierwsze spotkanie. Te oczy (tak podobne do oczu Tatatu) otwierające się coraz szerzej na widok Taty. W tamtej chwili już wiedzieliśmy, że nasze oczekiwanie dobiegło końca, że odnaleźliśmy się z naszym dzieckiem. Wreszcie najdziwniejszy tydzień w naszym życiu. Dopinanie spraw zawodowych (jak na złość był to dość pracowity tydzień, pracowaliśmy nawet w niedzielę), zakupy, wielkie pranie. I oczekiwanie na tą najważniejszą chwilę. Powrót do domu. Tydzień później pokazywaliśmy Tygrysowi nasze cztery kąty. Zaczęliśmy wypełniać karty naszej wspólnej historii. Niesamowitej, choć obfitującej także w trudne momenty. Niby byliśmy na to przygotowani, ale życie trochę to przewartościowało. Pierwsze dni w domu, a później niestety w szpitalu, były jednocześnie najpiękniejszymi i najtrudniejszymi w naszym życiu. Nie dostaliśmy z dzieckiem instrukcji obsługi. Zostaliśmy rzuceni na głęboką wodę, a instynkt macierzyński okazał się przereklamowany. Nasze życie zmieniło się, jak nigdy i musieliśmy uczyć się wszystkiego od nowa (ba… ciągle się uczymy). Na szczęście po jakimś czasie zostaliśmy wyrwani z tego dziwnego stanu (niczym na planie filmowym) i odzyskaliśmy nasze życie, dopełnione największą wartością - DZIECKIEM.

Czekaliśmy na te lutowe dni, żeby powspominać, poświętować, bezkarnie zjeść kawał ciacha. I co? Życie. Wiadomo. Jakże inne było to nasze świętowanie. Najpierw choroba Tygrysa. Później kolejna fala burzy i naporu. A wczoraj się zorientowaliśmy, że olimpiada to chyba już się skończyła. Mimo trudności, to był szczególny czas. Choroba dziecka ma w sobie coś szczególnego (mam na myśli zwykłą infekcję, choć i te niech trzymają się od nas jak najdalej). Ta bezbronna istota, powalona przez gorączkę, nie schodząca nam z rąk, przyzywająca mamę lub tatę. Ta więź, bliskość, chęć zamiany miejsca z dzieckiem, żeby tylko było mu lżej. Takie sytuacje jednoczą/zbliżają. W tym świętowaniu nie zapominamy o MB Tygrysa. I choć są chwile, że się na nią potwornie złoszczę, to mam świadomość, że gdyby nie ona, nie miałabym kogo pielęgnować w chorobie.

A złoszczę się na MB, kiedy patrzę, jak nasze dziecko nie radzi sobie z emocjami. Jak jest pełen złości. Jak ciąża rzutuje na jego relacje z otoczeniem. Z takimi złymi emocjami przyszło nam się zmierzyć w czasie tego naszego rocznicowego świętowania. Jakby dziecko w wyczuwało ten czas. Z jednej strony szczególny dla naszej Trójki, a z drugiej czas kolejnych zmian, które zafundowało Mu życie w tak krótkim czasie. Ale i z tym sobie poradzimy. Do tej pory sami szukaliśmy wsparcia specjalistów. Teraz czas na pomoc Tygrysowi. Zaczęliśmy działać i wiemy, że jest to Mu naprawdę potrzebne. Wszystko po to, żeby był po prostu szczęśliwym człowiekiem, żeby potrafił sobie radzić z emocjami i wyzwaniami, które przyniesie Mu życie.