Przedszkolne matki bolączki

Post zaczęłam pisać ponad miesiąc temu. Opatrzyłam go tytułem: Czyżby ku dobremu? I może dobrze, że minął ten czas, bo nagłówek dość szybko stracił na aktualności. Przez chwilę wydawało mi się, że Tygrys wreszcie przekonał się do przedszkola, że nastąpiła zmiana, może słabo jeszcze widoczna, ale dająca nadzieję. Niestety - wydawało mi się.

Mijają kolejne miesiące, a każdy poranek wygląda tak samo. W domu na pozór spokój, w aucie rozpacz w oczach, w placówce płacz. I wcale się nie dziwię, jak patrzę na poranek w przedszkolnej sali. Dzieci na dywanie, panie zajęte sobą przy biurku, a my wciskający im Tygrysa, bo same z siebie rzadko kiedy się ruszą, przynajmniej Pani A. Pani B. co prawda stara się przejąć Młodego, zagadać, odwrócić uwagę, ale jej główną misją jest to, żeby Tygrys wchodził do przedszkolnej sali na własnych nogach, a nie na rękach Taty.

Trudno mi, a co dopiero temu naszemu Maluchowi. Mam zasadę w życiu, że nie narzekam, bo większość sytuacji jest konsekwencją mojego wyboru (nie licząc tych, na które wpływu nie mam np. choroba). Tylko, że tym razem konsekwencje mojej decyzji ponosi dziecko. Pocieszam się tym, że wybrałam dobrze, ale od listopada sytuacja uległa zmianie. Wybrałam panią, która przez pierwsze dwa miesiące dała się poznać jako nauczycielka przez duże N. Nauczycielka, a nie przedszkolanka. Zaangażowana, ze świetnym podejściem do dzieci. Ciepła, a przy tym stanowcza i konsekwentna. Zawsze z dziećmi, albo blisko dzieci.

Niestety obecne panie nie wzbudzają mojego zaufania. Brakuje w nich jakiejś energii, zaangażowania, a nawet zrozumienia. Tygrys jest, jaki jest. Ma swoje potrzeby, strachy, natręctwa, o których informuję, proszę o pomoc (za każdym razem dodając - jeśli nie koliduje to z pracą grupy), a mam wrażenie, że co chwilę robię problem i że panie będą za chwilę wykręcać oczami na mój widok.

Kilka przykładów... Zbliżała się zabawa choinkowa. Miałam świadomość, że dla Synka to będzie trudny dzień. Hałas, przebierańcy, a wśród nich mikołaj, na którego boi się patrzeć nawet na ilustracjach. Jedyne rozwiązanie - dzień z babcią, o co sam poprosił. Szkoda mi było Chłopaka, więc szukałam innego rozwiązania. Spytałam czy mogę pojawić się na godzinę w przedszkolu razem z Synkiem, żeby zobaczył, co to jest ta cała zabawa choinkowa i żeby poczuł się pewniej. Co usłyszałam? Takich rzeczy nie praktykujemy. Tygrys został w domu.

Czekaliśmy na Dzień Babci i Dziadka. Wiem - to są trzylatki, ale myślę sobie, że z takimi maluchami również można coś fajnego przygotować. Przy odrobinie chęci oczywiście. Niestety, dziadkom nie było dane świętować z naszym przedszkolakiem. Przynajmniej na “gali” w placówce.

Nie wiem, jak w innych przedszkolach, ale u nas praktykuje się łączenie grup. Na feriach/wakacjach rozumiem. Ale w trakcie roku? Dzieci obecnie chorują, więc trzylatki spędzają czas w sali czterolatków. Może dla innych maluchów to nie problem. Dla naszego owszem. Nowa sala, nowe dzieci, nowe panie… trochę za dużo. Garstka dzieci i cztery, a czasem więcej pań, oczywiście żyjących swoim życiem. Czy to ma sens? Czy to nie jest właśnie idealny czas, żeby zrobić z dzieciakami coś, czego przy większej grupie się nie da?

I jeszcze taki przykład mojego czepialstwa. Niech będzie… zajęcia dodatkowe. Dziecko wraca z przedszkola z pieczątką na ręce. W tym samym miejscu za chwilę ma jakąś zmianę skórną, z którą walczymy od kilku miesięcy. Zachodzimy w głowę czy to jakiś alergen w tuszu, czy złapał jakieś paskudztwo od innego dziecka, jak pani przebiegła się z pieczątką po całym przedszkolu. Być może nie ma to związku z pobytem w placówce. Ale czepiam się. Nie zgadzam się, żeby moje dziecko ktoś pieczętował, nawet w nagrodę. Są inne sposoby, chociażby naklejki. Ale znowu wychodzę na matkę wariatkę. I tylko ja jedna mam z tym problem. Podobnie, jak z paczkami świątecznymi. Kilka kilogramów słodyczy. Dobrze, że tego dnia babcia odbierała Tygrysa z dziadkiem, bo nie udźwignęłaby tego dobrodziejstwa. A ja znowu mam problem, zwłaszcza jak czytam w pierwszym zdaniu o misji przedszkola: Nasze przedszkole jest miejscem przyjaznym dziecku, promującym zdrowie i otwartym na potrzeby dzieci i rodziców. Mogłabym jeszcze dorzucić kilka sytuacji z karmieniem cukierkami czy dawaniem jogurtu do ręki dziecku, które ma napisane w karcie, że jest na diecie bezmlecznej, ale szkoda mi nerwów. Może jeszcze pytanie: ile razy dzieci były na podwórku od września? Jeden. Komentarz wydaje się zbędny.

Pewnie się czepiam. Może mam za duże oczekiwania. Może jestem przewrażliwioną mamą jedynaka (choć nie wydaje mi się). Wszak dziecko przynosi nowe piosenki, zabawy, opowieści o kolegach, jest coraz bardziej samodzielny, ale czegoś mi w tym wszystkim brakuje. Jakiegoś zaangażowania. Ciekawszej formy zajęć. Ale to chyba tylko możliwe w placówce niepublicznej. Podglądam na FB jedną taką z naszego miasta i nie mogę wyjść z podziwu. Jaka radosna twórczość, jaki bałagan przy tym. Da się? Da. Podobnie na Waszych blogach czy profilach na IG widzę ile ciekawych i angażujących rzeczy można zrobić z takimi maluchami (Marta tu ukłon do Ciebie) i tak mi szkoda, że u nas nic się nie dzieje. Utarty schemat. Dywan, zabawki, kolorowanki, jakaś piosenka i wierszyk, raz na jakiś czas przedstawienie (oczywiście w sali na dywanie). Koniec. Dla naszego dziecka jedyną atrakcją jest dzień z domową zabawką, bo może wymienić się z kolegami.

Jeszcze do niedawna trzymałam się myśli, że pani G., dla której wybraliśmy to przedszkole wróci i będzie lepiej. Teraz z każdym porankiem nabieram przekonania, że chyba warto rozejrzeć się za inną placówką. Mam wrażenie, że przykład/działanie idzie w tym przedszkolu od góry i nauczyciele za bardzo aktywni być nie mogą. Wystarczy przypomnieć wyjaśnienie związane ze zmianą nauczyciela: przyzwyczaił się do tej pani, przyzwyczai się do innej. Tylko jest parę ale i jak zawsze nie wszystko jest takie proste. Przede wszystkim zastanawiamy się czy kolejna zmiana jest Tygrysowi potrzebna? A jeśli już, to czy teraz, czy od września (choć dla mnie każdy miesiąc w tym miejscu to strata)? Poza tym obawiam się czy nie znajdzie tu zastosowania zasada: wszędzie dobrze, gdzie nas nie ma. To jeden z problemów, który ostatnio zaprząta nam głowę.

Dopisek z dziś… Może powinnam częściej tak się wyżalać (czego nie lubię), bo w tym tygodniu panie jakieś bardziej życzliwe, a dziś Tygrys bez łez został w przedszkolu, choć komentarz pani: “O… dziś Tygrys jest w dobrym humorze” sprawił, że coś mnie trafiło. Chyba jednak jestem przewrażliwiona. A z drugiej strony czy to było na miejscu? Czy nie warto odwrócić uwagi od tych trudnych poranków? Albo po prostu powiedzieć jakieś miłe słowo, pochwalić?