Mądraliński... 38 miesiąc (3+2)

Nowy rok przyniósł zmiany w życiu Tygrysa. I to poważne. Po fazie burzy i oporu przyszedł względny spokój. Odczuliśmy to wszyscy. W ostatnich tygodniach Chłopak nas niejednokrotnie zaskoczył.

Od wielu miesięcy mieliśmy problemy z kąpielą i myciem głowy. Wieczorna higiena przyprawiała nas o mocniejsze bicie serca. Gdybyśmy mieszkali nadal w bloku, po każdej kąpieli mielibyśmy policję pod drzwiami. Tymczasem przychodzi jeden ze styczniowych wieczorów i następuje zmiana. Dziecko z radością wskakuje do wody. Co więcej bez problemu myje włosy. Wszystko za sprawą kuchennych akcesoriów ze świątecznego prezentu. Przecież tak cudnie myje się włosy chochlą. Następnego dnia kolejna kąpiel i żal, że nie myjemy włosów. Moje oczy jak złotówki. A.... i grubsze sprawy wreszcie lądują w nocniku.

Tygrys ma też za sobą pierwsze nocowanie poza domem. Obawialiśmy się tego, bo zwykle mamy problem z wyjściem gdzieś na godzinę, dwie. Potrzebowaliśmy jednak takiego czasu dla siebie i dzięki dziadkom, pierwszy raz od trzech lat mieliśmy dla siebie całe popołudnie, wieczór i noc. Z niecierpliwością czekałam na tą chwilę. Drżałam o zdrowie Tygrysa (bo tu kolejna dobra zmiana - rozpoczęliśmy trzeci tydzień w przedszkolu bez chorób, odstawienie nabiału zrobiło swoje). I choróbsko dopadło, ale mnie. Wiedziało kiedy. Mimo to wykorzystaliśmy ten czas. Sushi, kino i namiastka masażu - nacieranie spirytusem :) Jak to sushi wybornie smakowało, choć czułam jedynie smak marynowanych warzyw. W kinie nawet nogi dzieciarni na oparciach mi nie przeszkadzały. Choć tym razem Tata Tygrysa się nie postarał. Po zdaniu przeze mnie prawa jazdy zadbał, żebyśmy mieli salę tylko dla siebie. Nie było to trudne. O 13 w południe tłumów nie było :) “Miś Paddington” też nie cieszył się popularnością. 10 osób, w tym my, bawiący się najlepiej. I jeszcze kadry z Londynu… wspomnienia wyjazdu. Mało tego, łzy wzruszenia. Nie byłabym sobą :) Mam nadzieję na więcej takich chwil. Ale miało być o Tygrysie.

Najważniejsza zmiana. 16 stycznia pożegnaliśmy się z dindą. Zamieniliśmy ostatni, podziurawiony smok, na nową lokomotywę i pluszaka. Trochę płaczu było i tęsknoty, ale jak na Tygrysa nie za dużo. Minęło zaledwie 10 dni, Chłopak tęskni, o czym sam mówi. Najgorzej, że w nocy solidnie zgrzyta zębami i wydaje odgłosy, jak przy ciąganiu smoka, ale nie jest źle. Jesteśmy zaskoczeni, że tak dobrze zniósł tą zmianę. Tylko, jak przejeżdżamy obok sklepu (nie wiem czy to był dobry pomysł, że niby tam zostawiliśmy przyjaciela) to dopytuje się o smoka. Mówi, że się martwi o niego. Jedyny minus - znalazł sposób na odreagowanie straty, ale wierzę, że za jakiś czas i z tym sobie poradzimy.

Tygrys ma swoje natręctwa (i to nas łączy :). W tym miesiącu pożegnał się nie tylko z dindą, ale również z ciąganiem rogów kołderki. Za to miał problem z kapciami, które wiecznie były źle zapięte/założone.

Pakiet ulubionych zabaw/zabawek za bardzo się nie zmienił, ale nowością jest kolorowanie. Dotąd Synek unikał książeczek, a teraz z pasją oddaje się kolorowaniu. Za sprawą Wygibajek polubił tańcowanie. A najbardziej cieszyły Go zabawy na śniegu. Nas też :)

Tradycyjnie, kilka sytuacyjek z Tygrysem w roli głównej.

Od czasu do czasu, jak tylko mam możliwość, zwłaszcza jak się nie spieszymy, nie mamy histerii na tylnym siedzeniu i nie ma śniegów, próbuję się w jeździe autem. Póki, co w towarzystwie Taty Tygrysa, bo sama jeszcze nie czuję się na siłach. I tak świątecznego wieczoru pierwszy raz wiozę obu Chłopaków. Jak zwykle mam kołatanie serca, ale mija mi po powrocie do domu, kiedy słyszę od Synka takie słowa: Mamusiu dobrze mi się z Tobą jechało. Jutro w dzień jak zabraknie nam jedzenia, to zawieziesz nas do sklepu.

Synek długo przyjaźnił się ze smokiem, czym  zwracał powszechną uwagę, bo taki duży chłopak i takie tam. Na świątecznej rodzinnej imprezie pewna Ciocia wypytuje Młodego o smoka, dodam że grzecznie, bez krytyki. Proponuje, żeby oddał go jej małemu synkowi. Oczywiście według Tygrysa smok dla malucha się nie nadaje, bo jest dla dużych dzieci. Na kolejną próbę Synek wytoczył argument, z którym ciocia już nie dyskutowała: jak oddam dindę będzie mi smutno. I to prawda,  bo zdarza Mu się chwilami popadać w smętny nastrój.

Jesteśmy w kościele po długiej przerwie. Tygrys znosi ciężko wyjścia na mszę, funduje nam przy tym tyle stresu, że odpuściliśmy. Wyjątkowo wyruszyliśmy razem w święta, bo wiemy, że bardzo lubi szopkę i czekał na nią cały rok. Pierwszego dnia się udało (drugiego nie byliśmy nawet 2 minut), choć zanim doszliśmy do szopki nasłuchaliśmy się (i wszyscy stojący w zakrystii, wierzę, że “na kościele” nie było słychać :) mądrości naszego Mądrali. Jakbyście chcieli wiedzieć szopka to inaczej można powiedzieć stajenka lub żłóbek. I wreszcie tekst, przy którym nasze twarze przybrały dość intensywny odcień czerwieni. Tygrys ma swoje przyzwyczajenia, związane często z czuciem np. nie może mieć odsłoniętych stóp czy nóg. Ale w kościele na cały głos poinformował o siusiaku, który ułożył mu się do góry, czyli nie tak jak  lubi. I Tata rad nierad, musiał wyjść na zewnątrz, żeby poprawić to i owo. W kontekście tej sytuacji zwracanie na cały głos uwagi księdzu, że przy chrzcie zapomniał o Amen, to nic takiego. Czy Chłopcu, że wszedł na klęcznik w butach, czego przecież się nie robi. I oczywiście nie wprost tylko dookoła: chłopiec wszedł w butach, będę potem bardzo brudny. Zapomniałabym o akcji z małą dziewczynką, która chciała pozbawić Synka przyjaciółki czyt. smoka, ale ten był, jak to rzekł Młody mocno zamocowany, więc nie miała szans. Na szczęście tym razem nie było tak źle, bo drzwi między zakrystią  a nawą pozostały otwarte (tzn. celebrans nie kazał ich zamknąć przez mikrofon), a jeden z księży zaproponował Tygrysowi sesję w żłóbku. Oczywiście Synek poinformował go, że jest za duży i może szopkę rozwalić, dosłownie. Rzecz jasna ta propozycja na tyle nie spodobała się Chłopakowi, że o kolejnych wyjściach na mszę nie mam mowy. Odwiedzamy szopkę w dni powszednie.

Siedzimy przy wigilijnym stole. Tygrys wcina barszcz i inne potrawy. W pewnym momencie prosi o coś takiego czystego, co innym babcia dała, a Mu nie. Wszyscy zachodzą w głowę o co chodzi. Nagle olśnienie - chleb, który faktycznie rozłożył się jakoś bardziej po drugiej stronie stołu. Chleb to najlepszy przysmak, czysty, albo z keczupem.

Dzieci w przedszkolu nie potrafi jakoś nazwać kolegą czy koleżanką. Zamiast tego słyszymy mój chłopiec zrobił to czy tamto. A dziewczynka/sympatia też już jest. Nieustannie słyszymy o Oli.

Tygrys bardzo lubi świąteczny klimat w domu, a szczególnie choinkę. Mieliśmy problem z rozebraniem drzewka. Jak jeszcze stało, Tygrys wymyślił sobie, że jest w lesie, a pod choinką rosną grzyby, poinstruował nas, jak się zachowywać. Muchomorów nie zbieramy, tylko śmietankowe i czekoladowe . Wie Chłopak, co rodzice lubią najbardziej :)

Pewnego popołudnia oznajmiam, że idę zmyć makijaż. Na to młodzieniec stwierdza: Jaki znowu makijaż? Wiem, że mistrzynią w tej dziedzinie nie jestem i na twarzy jakichś specjalnych efektów nie widać, ale żeby tak matce dokuczać?

Nowy rok przyniósł nam nieśmiałe zmiany, ale dla nas wręcz milowe kroki. Jeszcze sporo pracy przed nami, ale warto. Każdy uśmiech, żarcik, całus, przytulas i Jego obecność w naszym życiu - to jest najważniejsze. A muszę przyznać, że wreszcie Synek pieszczot i czułości nam nie żałuje.