Mistrz wymówki. 37 miesiąc (3+1)

Jestem zmęczony, oglądam bajkę, mam czyste/brudne ręce, bolą mnie nogi, jestem zajęty… To tylko nieliczne teksty, które słyszymy od Tygrysa, kiedy najzwyczajniej na coś nie ma ochoty. Wprost nie powie np., że nie chce przywitać się z babcią czy dziadkiem, tylko znajdzie tysiąc wymówek, żeby tego nie zrobić. Jest po prostu mistrzem wymówki. Do tego zawsze znajdzie jakieś sensowne wytłumaczenie, a jego zdanie musi być ostatnie. Czasami aż trudno zachować powagę.

Jak wiecie kilka dni spędziliśmy w szpitalu. Pierwszy pobyt był o tyle trudny, że nie mogliśmy wychodzić poza naszą salę. Po pierwszej nocy dostaliśmy współlokatorkę niedoli, starszą od Tygrysa kilkanaście lat. Różnica wieku nie przeszkodziła Chłopakowi w nawiązaniu relacji. Sama byłam zaskoczona obserwując Go, bo zwykle stroni od ludzi. Tym razem potrzebował chyba towarzystwa, chociażby w osobie czternastoletniej koleżanki, której zaraz na początku się przedstawił: Mam na imię Tygrys, teraz mieszkam w XXX, ale będę mieszkał w YYY, ale nie prędko, bo dom się będzie jeszcze budował. Dobrze, że nie zna jeszcze na pamięć numeru telefonu rodziców, bo z pewnością i ten by wyrecytował. Okazało się, że to jeszcze nic. Po chwili Tygrys (przepraszam za młodzieżowe określenie) wyrywał dziewczynkę. I to na co? Na kameleona. A brzmiało to mniej więcej tak: Mam pod kołdrą kameleona. Zielonego, ale może być również pomarańczowy, bo kameleon zmienia kolor. Po chwili pod okryciem miał również robaki i inne szkaradztwa. Na szczęście koleżanki to nie zraziło. A w dobrym towarzystwie Chłopak dochodził do siebie, jak to podkreślał: ja już dochodzę do mnie.

Podczas drugiego pobytu dzieliliśmy salę z dziewięciolatkiem. I tym razem różnica wieku Synkowi nie przeszkadzała. Gdzie kolega, tam i on. Na szczęście kolega dobrze znosił małego rzepa. Za to miły komplement usłyszeliśmy od jego mamy - nauczycielki przedszkola. Powiedziała nam, że Tygrys odpowiada na pytania, z którymi jej sześcioletni podopieczni nie zawsze sobie radzą. Za to emocjonalnie… Tu musimy sporo pracować.

Pobyt w szpitalu był dla Tygrysa bardzo trudny. Ale przyniósł również jedną ważną zmianę - apetyt. Nasze dziecko zaczęło jeść na potęgę. W szpitalu dość często powtarzał: jestem tak głodny, że zaraz pęknę z głodu :)  Domyślam się, że związane jest to z wyeliminowaniem z diety nabiału. Nie stwierdzono nietolerancji, ale pod kątem przyszłej diagnozy pozbyliśmy się z pokarmu nabiału. Od dawna podejrzewaliśmy, że Tygrysowi nie służy, choć żadnych zewnętrznych oznak nie było, ale widocznie Mu coś przeszkadzało. Teraz wcina i już widzimy, jak się poprawił.

W przedszkolu byliśmy w tym czasie zaledwie kilka dni, ale i tak Tygrys zdążył przynieść nowe piosenki (za wierszykami mniej przepada) i powiedzonka. Wiecie, jak nazywa się nauczycielka od angielskiego? Pani Angielska.