Nigdy nie mów nigdy

Zapewne doskonale znacie to powiedzenie i nie raz w życiu zarzekaliście się, że tego czy tamtego NIGDY w życiu nie zrobicie. I oczywiście jesteście w tym konsekwentni. Do czasu, aż to NIGDY staje się rzeczywistością. Nic w tym złego. Tak to już jest, że czas płynie, my się zmieniamy, mamy coraz to inne potrzeby. Jesteśmy w innym momencie życia niż 5, 10, 15 lat temu, kiedy owo NIGDY nie było nam niezbędne do życia i mogliśmy ze 100 % niemal pewnością założyć, że NIGDY tego nie zrealizujecie.

Ja miałam takie trzy założenia, których do niedawna udało mi się trzymać. A brzmiały tak:

1 Nigdy nie wezmę kredytu

2 Nigdy nie zrobię prawa jazdy i

3 Nigdy nie nauczę się pływać.

I co? Na ten moment jest 2:1. Kto nas śledzi, wie, że w tym roku zaczęliśmy realizować nasze marzenie, budowę domu. Takie przedsięwzięcie wymaga nakładów finansowych. Takowych nie posiadaliśmy, więc moje (a nawet nasze małżeńskie) NIGDY musiałam wykreślić z listy i udać się do doradcy finansowego. Tym sposobem mamy kredyt, ba… nawet dwa. Jest to dość spore obciążenie, ale realizacja marzenia jest tego warta.

Dom będzie na wsi. Co prawda nie na takiej głuchej, bo położonej zaledwie 5 km od miejsca naszego zatrudnienia, ale pozbawionej lokalnego połączenia z miastem. Do tego położona przy dużej drodze, bez chodników i ścieżek rowerowych. Wizja pedałowania rowerem albo nogami w kryzysowej sytuacji sprawiła, że NIGDY nr 2 zaczęło się załamywać. Choć muszę przyznać, że decyzja zapisania się na kurs prawa jazdy, była o wiele trudniejsza niż związanie się kredytem na 20 kolejnych lat. Jestem wdzięczna Tacie Tygrysa, że mnie nie zachęcał/namawiał, że pozwolił mi samej dojrzeć do tego. I stało się. Kolejne NIGDY przestało mieć rację bytu. Choć ostateczną decyzję zwaliłam na badanie lekarskie przed kursem. Stwierdziłam, że jak przejdę badanie wzroku, zrobię to. I tak latem zapisałam się na kurs i zaczęło się… To tłumaczy moją rzadką obecność tutaj i na Waszych blogach. Przygotowanie do egzaminu teoretycznego wymagało czasu, ale to nie jedyna przyczyna. Przyznam się, że pierwszy raz w życiu czegoś nie sprawdziłam. Zwykle mam tak, że każdy, nawet niezbyt kosztowny zakup, sprawdzam, czytam opinie, szukam informacji. Tym razem zadziałałam spontanicznie, nie zasięgnęłam opinii innych i poniosłam spore konsekwencje. Źle trafiłam na instruktora. Nie chcę tu wszystkiego opisywać, bo pan M. przyprawił mnie niemal o załamanie nerwowe. Najgorsze jest to, że sprawiał wrażenie profesjonalisty, do czasu szkolenia praktycznego. A potem się zaczęła moja nerwówa, która trwała 4 ostatnie miesiące. Na pozór wszystko w porządku, uśmiech, serdeczność, ale metody instruktora niestety nie były dobre. Na szczęście w pewnym momencie inny instruktor uświadomił mi, w czym tkwi problem i poczułam się mocniejsza. Choć żałuję, że wtedy nie pożegnałam się z tym panem, bo kosztowałoby mnie to wszystko mniej czasu, pieniędzy, a przede wszystkim nerwów. Ale nie ma tego złego… Poznałam innych instruktorów w mieście. Zbieg okoliczności sprawił, że doszkalając się po kursie przeszłam przez trzy inne szkoły. Dzięki temu przekonałam się, że problem nie tkwił we mnie. Nie poddałam się tylko dlatego, że okazało się, że jazda sprawia mi naprawdę wielką przyjemność (mnie samą zaskoczyło to odkrycie), choć mam gdzieś z tyłu głowy, że to również wielka odpowiedzialność. Poza tym ta nowa umiejętność będzie mi potrzebna, jak przeprowadzimy się na wieś. I wiecie co? Jestem z siebie dumna. Na pewno te 20 lat temu byłoby łatwiej. Człowiek miał mniej obowiązków, za kurs płaciło się z pieniążków z 18-tki. Teraz musiałam pogodzić wszystkie sprawy: pracę/dom/Tygrysa/budowę. Odłożyć trochę gotówki (nawet mi jeszcze zostało z puli przeznaczonej na powtórne egzaminy i chyba sobie zaszaleję i kupię tą wymarzoną drogą tapetę do sypialni :). Na szczęście miałam duże wsparcie od bliskich i od znanej Wam Izzy, za co dziękuję.

Były trudne momenty. Pierwszy egzamin praktyczny (teorię zdałam za pierwszym razem, ale w tym obszarze w każdej dziedzinie życia zwykle jestem lepsza, w gotowaniu też :) za dwa dni, a Tygrys z bostonką i temperaturą nie do zbicia. Dwie noce nieprzespane, bo przecież dziecko chce wtedy mamę. Na szczęście noc przed, Tatatu mnie wyręczył. Drugim się załamałam i już miałam wizję, że ja nigdy tego nie przeskoczę i rzucę w cholerę. A przed trzecim impreza urodzinowa Tygrysa, sprzątanie i Tatatu z wirusem. Na szczęście się udało. Jak to mówią do trzech razy sztuka. To był najlepszy prezent na moje urodziny, które tego dnia obchodziłam. A teraz czekam na odbiór dokumentu. I cieszę się życiem. Bez kursu jest naprawdę piękne :)

I dodam jeszcze, że to wszystko przez Tygrysa, a może raczej dla Tygrysa. To on uruchomił lawinę, która sprawiła, że zaczęliśmy realizować nasze marzenia, zmieniać nasze życie i łamać kolejne NIGDY.

Ale jedno jest pewne - NIGDY nie nauczę się pływać :)

PS. Zaległości na Waszych blogach już pewnie nie nadrobię. Mam nadzieję uporać się ze swoimi. Wszak za nami 3 urodziny. Na parapecie sporo książek do pokazania. A w głowie jeszcze więcej pomysłów. Tylko doba za krótka, a w domu jelitówka.