Przedszkole. Tydzień 1

Za nami pierwszy tydzień w przedszkolu. Tydzień pełen przeróżnych emocji. Smutku, tęsknoty, łez, wyrzutów sumienia. I mimo, że serce nam pękało, jak widzieliśmy naszego maluszka (i inne dzieci też) takiego biednego, spłakanego, daliśmy radę. A były momenty, że byłam bliska od złamania się i powierzenia Tygrysa ponownie w ręce Babci. Tylko co by to dało? Za rok byłoby jeszcze trudniej. Dzięki codziennej wymianie wiadomości z Izzy (dziękuję za wsparcie) mogę odtworzyć nasz pierwszy tydzień zmagań z przedszkolem. Chcę zatrzymać wspomnienia i towarzyszące nam emocje.

Poniedziałek

Wiedziałam, że nie będzie łatwy. W piątek zadziałało prawo nowego. Teraz było trudniej, bo Synek wiedział już o co w tym wszystkim chodzi. Nie obyło się bez płaczu. Tygrysa i mojego za drzwiami. Tatatu się trzymał, ale tylko dlatego, że ktoś musiał. Tata do pracy, ja do domu. Histeria, przytulanie misia, góra ubrań uprasowana. I znowu najtrudniejsze ostatnie pół godziny przed spotkaniem. Odbieramy zapłakanego Chłopaka. Synuś tęsknił za nami, ciągle dopytywał się pań, kiedy przyjdą rodzice. Zasiusiał się raz, zjadł chętnie zupę i mięsko (za ziemniakami nie przepada). Dostaliśmy nawet komplementy. Szczególnie jeden nas ucieszył (bo to że jest grzeczny do mnie nie przemawia, grzeczny = nie sprawiający pani problemów) - mamy mądrego Synka.  Próby pocieszenia przez panią, że rodzice już jadą, tylko utknęli w korkach, mała mądrala skwitowała tymi słowami: Korki to są w Warszawie. Tak, tak proszę nauczycielki. Korki to są w stolicy, a nie w naszej mieścinie. W domu Tygrys był spokojny i dobrze przespał noc. Za to rano…

Wtorek

...na pozór spokój. Od 6 bawimy się maskotkami. Tygrys kieruje zabawą. Miś z kłapouchym idą do pracy, pozostałe misie zostają w przedszkolu. Przytulańce, żółwiki, zapewnienia o miłości i o powrocie. Jak w życiu… Później my się szykujemy, Synek ogląda bajkę i już pochlipuje. Ból brzuszka, stan podgorączkowy - pierwsze próby złamania nas. Od wyjścia z domu do sali jest już histeria. Rodzice trzymają fason. Udaje nam się pożegnać tak, jak dotąd u babci: całus, żółwik, żółwik, piątka, cześć. Łzy polały się za murami przedszkola. Tata znowu do pracy, ja spędzam dzień z babcią i razem odbieramy Tygrysa. Podobno nie było źle, ale widać, że Synek jest wyciszony, a może raczej zdezorientowany. Wtula się we mnie - mało nie udusi. Jak co dzień, po naszym przyjściu już nie chce opuszczać przedszkola, więc układamy razem układankę. W piątek - dinozaury, poniedziałek - policja, dziś - straż pożarna. Siusiańca nie było, płaczu mniej. I pierwsza przedszkolna sytuacja. Przy układaniu mówię Babci, że jeden z chłopców ma taką samą bluzkę, jak Tygrys. Po chwili widzę, że spodnie też. Czy to nie za dużo? W szatni okazało się, że pani pomyliła szafki i koledze przypadło nasze ubranko. Ale cóż… Takie rzeczy się zdarzają, zwłaszcza na początku.

Po wyjściu z przedszkola jest już dobrze. W domu znowu Chłopak przepracowuje temat, bawiąc się w pracę i przedszkole. Cieszę się, bo może Mu to pomóc. I miła niespodzianka - kupa po raz pierwszy od dawna ląduje w nocniku. Czyżby to wpływ przebywania wśród rówieśników? Dużo nas kosztuje, żeby nie wypytywać o przedszkole. W końcu słyszę: choć mama opowiem ci o przedszkolu. Lecę jak na skrzydłach i słyszę (po raz drugi) o koledze, który był niegrzeczny, bo wypytywał gdzie Tygrys kupił taką kołderkę. Sam ma w rakiety, ale może tygrysia z pojazdami Mu się spodobała. No gdzie mama? Materiał kupili rodzice w Białymstoku, a Babcia uszyła poszewkę. Odpowiedź była chyba wyczerpująca, bo pytanie nie powróciło :)

Środa

Scenariusz podobny. Dziś chyba większy płacz niż wczoraj. My na ile to możliwe, upychamy swoje smutki głęboko, ale po wyjściu na plac, znowu się odzywają. Zakupy w sklepie i kilka rozmów z mamami, które przeżywają podobne chwile. Myślę nie jest źle. Synek przesypia noce, siusia w przedszkolu. Przetrwamy, choć bliżej 14 serce łomocze. Pojawiają się pytania: Jak było tym razem? Czy płakał? Posiusiał? Biegniemy do sali na skrzydłach. Ogląda z panią książeczkę. Biedulek. Po chwili w ramionach, chce już na podłogę. Dziś układamy zamek. Widzę, że pani niezbyt zadowolona z naszej obecności, ale te 10 minut musi trzymać fason. Słyszymy, że trochę tęsknił. Może te trochę to dobry znak? Wreszcie cieszymy się sobą. Dzięki Babci nie musimy martwić się obiadami, więc maksymalnie wykorzystujemy czas. Wieczorem - dwa niekontrolowane siusiańce. Stres? Zapalenie pęcherza?

Czwartek

Ranek jak co dzień, tyle że z ciągłym siusianiem (?). Histeria może i większa. Czas nie działa na naszą korzyść, ale to dopiero piąty dzień przygody z przedszkolem. Na szczęście w tym tygodniu rano jest Pani G., która od razu przejmuje Młodego i stara się uspokoić. Ja nadal mocno przeżywam, choć wiem, że tak musi być. Znowu udaje nam się odebrać Tygrysa razem. To dobre rozwiązanie, bo jedno z nas może przejąć Młodego, a drugie wypytać panią. Tym razem dowiaduję się, że Młody szybko zasypia, szybko się budzi i od tego momentu już tylko czeka. W szatni Synuś pokazuje na szafki kolegów i mówi: mój chłopczyk, mój chłopczyk, mój chłopczyk :) Dziś Tata ma wolne od budowy, więc bawimy się do wieczora razem.

Piątek

Domowe przedszkole. Wczoraj pediatra dał nam wybór - albo zostajemy w domu, albo za kilka dni wracamy po antybiotyk. Decyzja była prosta. Tygrys szczęśliwy. Ja trochę mniej, bo od wtorku będziemy zaczynać od początku, ale zdrowie najważniejsze. Choć podejrzewam, że i bez choroby, w poniedziałek byłoby tak samo trudno.

Trudny to był tydzień. Aż musiałam pomalować włosy, bo przeraziłam się swoją siwizną. Plusy - widzimy nieśmiałe próby usamodzielnienia Synka, bo z tym było ciężko. Chociażby to, że dwójeczki lądują w nocniku i Chłopak sam zdejmuje ubranka przy toalecie. Pani G. niemal każdego dnia potwierdza, że dobrze trafiliśmy. Pani A. żyje swoim życiem albo myśli już o emeryturze (nie można mieć wszystkiego), choć nie przekreślam jej, to zaledwie tydzień. Pani M. - daje radę z Tygrysem, pozwala się jej do siebie zbliżyć (nakarmić/pomóc przy toalecie) - to wiele.