Raport dwumiesięczny (25 i 26 :)

Tym razem podsumowanie 25 i 26 miesiąca Tygrysa w jednym. Świąteczny czas sprawił, że nie zauważyłam, kiedy przeszliśmy z jednego miesiąca w drugi. Póki co zapał do notowania wypadków z tygrysiego życia mi nie mija, choć nadążanie za Chłopakiem jest już nie lada wyczynem.

Rozgadał nam się Chłopak na potęgę. Zaprzestałam już notowania na bieżąco kolejnych słówek, bo nie ma to najmniejszego sensu, choć niektóre perełeczki utrwalam np. oko pyk (fotografowanie). Synuś nas zaskakuje potokiem słów. Wygląda to tak, jakby znał wszystkie słowa, a teraz je tylko wyciągał z zakamarków pamięci. Normalnie eksplozja słów (tak to chyba nazywała Maria Montessori).

Tygrys mówi ciągle i wszędzie. Oczywiście rozbraja mniej lub bardziej przypadkowych słuchaczy. Po świętach wyszliśmy z banku z cukierkami. Pani spodobało się, jak Chłopak powtarza bank. Szkoda, że po chwili nie słyszała, jak tłumaczył, że w banku nie kupimy mleka na kakao, tylko w sklepie.

Nie daj Bóg, Tygrys uczepi się jakiegoś słowa. To koniec. Podjeżdżamy pod sklep. Tuż obok Chłopak zauważa auto w myjni. Tłumaczę, co i jak. Po chwili obrywa się właścicielom parkujących aut. Wszystkie okazują się brudne. Żeby nie było, Taty samochód również. Tygrys wylicza: brudny brum, brudne dźwi, brudna siba. 

Od jakiegoś czasu Chłopak powtarza imiona wszystkich najbliższych członków rodziny. Nawet ciocie są już ciociami, a nie ulami, choć zdarza się wpadka typu ula Ula, zamiast ciocia Ula. Tygrys lubi sobie powtarzać/utrwalać nasze imiona, niezależnie od sytuacji np. w kościele, wyliczając jeszcze na palcach kolejnych członków rodziny. I coś na co długo czekaliśmy. Wreszcie Synuś potrafi wypowiedzieć swoje imię. Już nie jest ja, aczkolwiek dodał sobie taki przedrostek do imienia. Zapamiętywanie imion bardzo się Chłopakowi spodobało. Nie tylko naszych, ale również wszystkich postaci z bajek, o czym pisałam TU. Często identyfikuje się z lokomotywami z „Tomka”. Spodobało  Mu się również bycie dzidzią. A jak przy tym uroczo popłakuje :) Dość często też marudził, że go coś boli, ma kukę i udawał, że popłakuje. Wiadomo na co rodzice od razu zareagują.

Cudnie tworzy liczbę mnogą: grzybiaki, dżipaki, brumiaki, lisaki, seraki, klocaki. A ulubione słowo to NIĆ. Odpowiedź na każde pytanie, a w złości z przytupem powtórzone kilkakrotnie.Coraz częściej pojawiają się zdania, np.  dziadzia (tu imię) niam niam cieka.

Doczekaliśmy się pierwszych zwrotów grzecznościowych. Prosie. Dień dobi zwykle występujące z ceś. Widzenia. Coś, co brzmi jak dziękuje. I moje ulubione: pij dobzie. Żeby nie było, tłumaczę: śpij dobrze.

Każdy dorosły to wie, że przy dziecku, trzeba uważać na to, co się mówi. Tylko niestety zdarza nam się zapomnieć i potem słyszymy takie kwiatki: to jest gupie. Ale żeby Miś Uszatek? I wszyscy członkowie rodziny z Tygrysem włącznie. Dobrze, że innych w naszym domu nie słyszy, choć spodobało Mu się moje a idź w buraki. Myślałam, że powtarza to tak bezwiednie. Tymczasem okazuje się, że doskonale wie, w jakim kontekście użyć zwrotu.

Już nie raz wspominałam, że Tygrys lubi podśpiewywać. Ostatnio wzbogacił Swój repertuar o fragment piosenki „Jadą, jadą misie”, konkretnie ten: hop siup tra la la. Najczęściej improwizuje. Tworzy sobie zlepki różnych słów, albo rymuje: picia kicia, miś zdziś. Dość często słyszeliśmy przyśpiewkę ada doń. Zachodziliśmy w głowę, co to za kawałek. Aż któregoś dnia Tatatu olśniło – Jedzie Dżon z oazowych czasów Mamatu. Z początku mały Skubaniec nie chciał się przyznać, ale chwilę śpiewał już poprawnie lub tworząc własne aranżacje: jedzie tata, jedzie Sam (domyślam się, że strażak Sam) przy odpowiednim układzie choreograficznym tj. jeżdżąc pupą po podłodze. Zgłębia zasady ruchu drogowego. Sygnalizację świetlną ma opanowaną już od dawna, teraz doszedł znak stopu: brumiki nie stop. A Tata jeździ psiko, czyt. szybko. I nie ma opcji, żeby Tata ruszył, a Mama miała nie zapięty psa. Dziecko zawsze przypomni.

I najpiękniejsze słowa na świecie: mój tatuś, moja mamusia. I jeszcze sinek mamy i taty, a wnusio baby i dziadzi. Jakby nie patrzeć :)

Miło popatrzeć, jak pracuje Chłopakowi wyobraźnia, szczególnie przy klockach lego. A że dostał  głównie jednostki ratownicze, tym samy Jego słownik wzbogacił się o takie słowa jak: uwaga, poźaź, ratuku pomoci, ogień, para buch (choć to akurat tytuł wiersza Tuwima, „Lokomotywa” rzecz jasna). Bardzo lubię patrzeć, jak bawi się klockami. Choć czasem nas zaskakuje, bo nie wiem skąd scenki typu – lala na torach, którą pcha pociąg. My tak się nie bawimy, a lego lubimy. Zresztą sam Tygrys co rusz powtarza: Mama/Tata lubi lego, zamieniając czasem kropkę na końcu zdania na pytajnik. Wyobraźnia przy klockach się uruchamia, choć w innych okolicznościach również. Synek nigdy nie miał problemu z wejściem do ciemnego pomieszczenia. Wymyślił sobie, że w łazience jest wilk i boi się do niej wejść. Jakiś czas później pojawił się w domu goryl. Na szczęście z upływem 26 miesiąca strachy odeszły.

26 miesiąc okazał się trudny. Za nami nieprzespane noce, w sumie te przespane w całości i tak rzadko się zdarzają. I wczesne poranki, choć oczywiście, jak trzeba było wyjść wcześniej Chłopak spał do 7, jak nigdy. Chłopak wszedł w wiek oporu. Coraz częściej zdarzają się ataki złości. Rzucanie smokiem czy zabawkami, jak coś nie idzie po tygrysiej myśli. Czasem drapanie i gryzienie. Nawet Babcia zaczyna się skarżyć, że nasz uroczy Chłopiec popsuł się nieco. Obraża się na nas (Synek nie babcia :), najczęściej w sytuacji, kiedy nie my jesteśmy sprawcami nieszczęścia np. upadku z wysokości. Wtedy: Tata lubie nie i wskazanie kierunku, w którym Tata powinien się udać. Mamie udało się usłyszeć: Mama dobra nie, mama chora, a Tacie: Tata miły nie, Tata chori. Dobrze, że od razu dostaliśmy usprawiedliwienie :) Młodzieniec pogrywa sobie z nami. Potrafi się zawiesić i udawać, że nie słyszy, po czym obdarzyć nas wielkim uśmiechem. I na ten uśmiech oczywiście serce nam mięknie, choć chwile wcześniej omal nie stanęło.

Bardzo trudne są codzienne rozłąki. Niestety czas nie działa tu na naszą korzyść. Śmiem twierdzić, że nawet wbrew nam. Synek nie chce zostawać u babci. Co dzień kombinuje i wymyśla nowe wymówki. Jednego dnia jest chory albo boli go noga, następnego twierdzi, że babci nie ma w domu, a kolejnego wysyła do pracy Tatę, a mnie zostawia w domu. Na nasze tłumaczenia, odpowiada, że zostanie w domu siam. I tyle w temacie. Oczywiście po południu nie chce wychodzić od dziadków do domu.

Ulubioną zabawą Tygrysa w ostatnim czasie było: Tata/Mama prosie domek. Rzecz polega na schowaniu się z Synkiem pod Jego kołderkę. A tam dopiero dzieją się cuda, choć Tatatu wypada tu znacznie lepiej. Świetnie Mu idzie udawanie, że serwowane przez Tygrysa wyimaginowane posiłki smakują lub nie, a jak pluje wymyśloną pestką z buby...

Kolejna to ecie pecie. Pierwsza wersja to w zasadzie improwizowanie z klockami (czyt. rozrzucanie), a wzięło się stąd, że Tatatu nie załapał o co dziecko prosi. A ecie pecie to nic innego, jak chcę na plecy. A na tych plecach w wersji na koniku, albo pszczółce, biegamy/latamy po mieszkaniu w poszukiwaniu produktów na niewidzialną zupę, najbardziej pożądane są buraki, ogóraki i por. Z Babcią Tygrys uskutecznia zabawę w koło łamało. Domyślacie się, o co chodzi? Oczywiście o kółko graniaste :) A nas codziennie wieczorem obowiązuje zabawa w stary ocio pi, czyli stary niedźwiedź mocno śpi. Ganiamy się wokół stołu, raz jedno, raz drugie z Synkiem w ramionach. To czasu aż wyda dyspozycje: zdjęcia, kap kap, cita, mlieko i aaa. Oglądanie fotoksiążki ze zdjęciami to jedna z ulubionych czynności. To zabawy. Jeśli chodzi o zabawki to nadal królują książki, samochody i maskotki. Tatatu cieszy się, bo w końcu chłopaki puszczają do siebie autka.

Wspominałam już, że Synek oczarowany jest miejskimi iluminacjami. Poza światełkami Chłopak upodobał sobie pewnego zwierzaka, który króluje w herbie miasteczka. I nie ma opcji, żeby choć zza szyby samochodu na niego nie zerknął. A potrafi go wypatrzeć w różnych miejscach zanim my spostrzeżemy, na spacerze, w kościele. Rośnie nam mały heraldyk.

Tygrys lubi liczyć różne przedmioty, zwierzątka albo członków rodziny na palcach. Chyba pilnuje, żeby nas nie pogubić. W 25 miesiącu odliczał do 4, co ułatwiało nam sprawę przy posiłkach, bo dzięki temu mogliśmy przemycić wcisnąć cztery łyżki. Teraz dobija już do 7 odliczeń, z taką ilością łyżek jest już gorzej :) Czasami liczenie wychodzi tak: jeden, dwa, tzi, duzio.

Cieszy nas każda próba samodzielności Tygrysa. Sam zdejmuje buty, a raczej kozaki (już słyszę, jak mnie poprawia). Ze śniegowcami ma problem, bo trudniej rozpiąć zamek. Operuje jako tako widelcem i łyżeczką przy bardziej stałych pokarmach. Z kubka pije od dawna. Sam wyciera nos. Ostatnio ma fazę na kozę. Co chwilę woła: koza, po czym idzie do chustecznika, muska nos chusteczką i wkłada z powrotem. Wygląda to uroczo.

Z jedzeniem jest różnie, ale serki, kakao i owoce wcinałby na okrągło, szczególnie pamelo. A odkąd w słowniku pojawiła się ciekolada też chętnie by po nią sięgał. Najlepsze jest to, że do tej pory jej nie znał.

Za nami bilans dwulatka. Mieliśmy jedno podejście w Białymstoku, ale trochę nas zirytowało, więc zmieniliśmy lekarza na miejscowego (pewnie prędzej czy później i tak by trzeba było) i on zrobił przegląd Młodego, na ile Ten pozwolił oczywiście. W zasadzie od poprzedniego nic się nie zmieniło. Waga ni drgnęła, wzrost 2 cm na plusie. Na szczęście nikt nam nie wyrzucał, że mamy za niskie i lekkie dziecko. Po tej pierwszej wizycie jesteśmy zadowoleni. Pan doktor miał podejście. Nie irytował się płaczem Tygrysa. Co więcej stwierdził, że jest grzeczny, bo nie kopie, nie wyrywa się. Szok. Zobaczymy, jak będzie dalej.

Intelektualnie, manualnie Tygrys rozwija się pięknie. Nad emocjami ciągle musimy pracować. Na szczęście mamy wsparcie psychologa. Musimy tylko Babcię zachęcić do współpracy (w końcu to Ona spędza większość czasu z Młodym), bo póki co jest zawiedziona, że nie przywieźliśmy od psycholog gotowej recepty i odpowiedzi na pytanie: dlaczego tak Chłopiec ma?

Kilka anegdotek z Tygrysem w roli głównej w następnym poście, bo ten niebezpiecznie nam się wydłużył. I niespodzianka dla Was.