Nie powierzę dziecka byle komu

Co prawda Tygrys Swoją przygodę z przedszkolem zacznie dopiero we wrześniu, ja już od dawna rozglądam się za przedszkolem najlepszym dla naszego wówczas (prawie) trzylatka. Na moje szczęście (albo nieszczęście) współpracuję z większością placówek w miasteczku. Znam część nauczycielek, dyrekcję, same miejsca. Poza tym rozmawiam ze znajomymi, rodziną. Być może przesadzam, ale uważam, że dobry nauczyciel na tym początkowym etapie przygody dziecka z oświatą  jest bardzo ważny.

Od kilkunastu lat mam kontakt z nauczycielami i wiem, że nie każdy ma serce do dzieci. Nie każdy ma powołanie do tego zawodu. A część  kadry jest już po prostu wypalona i zmęczona.  Przypominam sobie rozmowę z nauczycielką z długoletnim stażem, która otwarcie mi powiedziała, że po powrocie do domu, nie jest w stanie patrzeć na własne wnuki. I wcale się nie dziwię, bo nauczanie to ciężki kawałek chleba. Dzieci i młodzież są coraz trudniejsze. Rodzice wymagający, a wręcz zrzucający karb wychowania na szkołę. Program przeładowany. Choć mam w sobie przekonanie, że nauczyciel z pasją jest w stanie temu sprostać i cieszyć się szacunkiem dzieci i ich rodziców.

Na długo przed pojawieniem się Tygrysa wiedziałam, że placówkę i nauczycieli będę wybierała bardzo starannie. Jeszcze do minionego tygodnia byłam przekonana, że dokonaliśmy wyboru przedszkola. Jednak znowu mam. Wszystko za sprawą jednego pracowitego dnia w pewnym przedszkolu. Przedszkolu w mieście wojewódzkim. Dodam jeszcze, że przed zmianą miejsca zamieszkania, miałam wątpliwości czy nie odbieram Tygrysowi szansy na lepszą edukację. Już wiem, że wielkość miasta, nie ma tu nic do rzeczy. Najważniejsi są ludzie. Nauczyciele. I nieistotne czy placówka jest na wsi, w 50 czy 300-tysięcznym mieście. Istotny jest człowiek, pod którego skrzydła trafiają nasze dzieci i pod którego opieką będą spędzać dużą część dnia. We wspomnianej placówce miałam okazję poznać wspaniałe nauczycielki. Młode dziewczyny odnoszące się do dzieci z szacunkiem. Trzymające dyscyplinę bez konieczności podnoszenia głosu (żeby nie pisać dosadnie wrzeszczenia). I ich rówieśniczki oraz starsze panie (okazuje się, wiek nie ma tu nic do rzeczy), które nie miały ani odrobiny życzliwości dla swoich podopiecznych. Które "darciem" buzi egzekwowały posłuszeństwo. Najbardziej rozbroił mnie tekst, wypowiedziany mało przyjemnym tonem: siadamy na dywanie, plecy prosto, ręce z przodu. Dobrze, że nie dodała: nie oddychamy. Szkoda mi było tych maluchów, bo skoro panie przy mnie się nie krępowały, to co się dzieje bez świadków? A... jeszcze wietrzenie. Jestem jak najbardziej za, ale nie w sytuacji, kiedy dzieci pracują przy stołach stojących przy oknach, a za nimi niezbyt przyjemna aura. Jestem w stanie uwierzyć już w zasłyszaną w komunikacji miejskiej historię, w której dwie nauczycielki żłobkowe chwaliły się, jak to otwierają okna, żeby dzieci się pochorowały. I uwierzcie, muszę się mocno starać, żeby pamiętać to, co było dobre.

Wiem, że większe miasto to galerie (sztuki rzecz jasna), muzea, ciekawe zajęcia, ale o to przy odrobinie chęci jesteśmy w stanie zadbać sami. W końcu przedszkole czy szkoła wszystkiego za nas nie załatwią.  Najważniejsze jednak jest to, żeby Tygrys znalazł się pod opieką dobrej osoby, której nie będzie się bał i która nie zrazi go do nauki. Także jeszcze raz zrobię wywiad pod kątem tego, kto od września będzie prowadził maluszki. Może wyjdę na wariatkę, ale dobro Synka jest najważniejsze. Mam nadzieję, że trafimy dobrze, bo wiem, że są wspaniałe nauczycielki, ale niestety w miasteczku jest zaledwie kilka, którym z pełnym przekonaniem powierzyłabym nasze dziecko.