Wspomnienia i codzienność po nowemu

Niesamowite, ale dobijamy już miesiąca w miasteczku, w nowym domu, drugim domu, jak mawia Tygrys. Powoli przyzwyczailiśmy się do nowego życia. Nie pędzimy już każdego weekendu do miasta, nawet tęsknota nieco osłabła. Sentymenty z pewnością pozostaną i  nie raz zdarzy nam się przejechać koło bloku, żeby choć spojrzeć na okna mieszkanka.

Mieszkanka, które urządzaliśmy z takim zapałem, w którym wymieniliśmy chyba wszystko, oprócz ścian, którym i tak trochę centymetrów ubyło. Pamiętam, jak sąsiedzi dopytywali się, kiedy wreszcie będziemy coś wnosić, bo ciągaliśmy do kontenera niezliczone ilości gruzu. Mieszkanka, w którym z racji na wielkość, każdy centymetr był przemyślany i funkcjonalny. Mieszkanka, w którym spędziliśmy wiele pięknych chwil i w którym przelaliśmy sporo łez, zwłaszcza czekając na Potomka. Mieszkanka, które było świadkiem naszych pierwszych wspólnych chwil z Tygrysem. I chyba z tego powodu najtrudniej nam się z nim rozstać. Z pokoikiem, który szykowaliśmy oczekując na nowego członka rodziny. A pojutrze będziemy zdzierać leśne naklejki. Ostatni ślad bytności małego Człowieczka.

Wspomnienia pewnie długo będą żywe, ale wiem, że skoro mamy możliwość, trzeba z niej skorzystać. Póki jesteśmy młodzi i mamy siły. Mieszkanko zawsze będzie nam bliskie, ale teraz mamy okazję zbudować coś swojego, od nowa. I chyba nastąpi to szybciej, niż się spodziewaliśmy, ale to już pozostawię na kolejny wpis.

Skłamałabym, gdybym napisała, że źle jest mi w tym miejscu, w którym jesteśmy. Zamieniliśmy 34 m2 w bloku, na przestronny dom. Z osłoniętym podwórkiem, zapewniającym sporą intymność. Z dużą kuchnią. I co najważniejsze w bliskiej odległości od pracy. Brakuje trochę miejsca w szafkach, ale jesteśmy tutaj gośćmi i przez dwa lata będziemy żyli trochę na kartonach. Ale nie ma co narzekać. Alternatywą było mieszkanie z moimi rodzicami w bloku. I oczywiście z naszym całym dobytkiem. Ciekawie by było. Na szczęście wyszło inaczej i możemy się cieszyć swobodą, niezależnością i przestrzenią. Ciągle ją zagospodarowujemy, bo w dalszym ciągu trwa przeprowadzka, ale mam nadzieję, że jutro przywieziemy wszystkie rzeczy i powolutku je sobie przejrzę, posegreguję, żeby łatwiej nam się żyło. Choć już się okazało, że książka do której akurat miałam ochotę zajrzeć jest na dnie jakiegoś pudła. Cóż… poczeka. Lektur w tym domu akurat nie brakuje. Nie brakuje też miejsca do biegania dla małych stópek. I to zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz. Nie wiem, jak i kiedy to się stało, ale nasze podwórko przypomina plac zabaw. Kuzyni zorganizowali zjeżdżalnię. Tatatu huśtawkę. Przypomnieliśmy sobie o namiocie fotograficznym, który z powodzeniem zastępuje dziecięcy domek i jest idealny do zabawy w a ku ku i znoszenia skoszonej przez Tatę trawy. Po właścicielu domu został plastikowy konik. Nie jestem fanką takich dekoracji, ale Tygrysowi – miłośnikowi koni – przypadł do gustu i wzbogacił słownictwo, bo co koń z tyłu ma? Zad oczywiście :) Na podjeździe trzeba uważać, bo łatwo zaczepić się o wywrotkę, piłkę, taczkę i inne dziecięce akcesoria. Szkoda tylko, że katar dopadł Chłopaka i nie możemy w te upalne dni chlapać się w wodzie. Brakuje tylko piaskownicy (ale pewnie jeszcze tej jesieni się pojawi), ale z powodzeniem zastępuje ją ziemia z kwiatowego mini ogródka. Tygrys cieszy się tym wszystkim, choć oswajanie z nowym miejscem ciągle trwa. A plac zabaw i tak woli publiczny, bo tam ma kontakt z dziećmi. I z tym sobie poradziliśmy. Nieopodal Dziadków jest świetny plac, z którego Młodzieniec wcale by nie wychodził.

Tyle o Tygrysie. Ja jeszcze do wczoraj cieszyłam się moimi ukochanymi mieczykami, na które miałam widok z okna kuchennego i które nieustannie gościły na stole. Cieszymy się przestronną kuchnią, w której aż chce się gotować. Naszą małą w M2 też bardzo lubiliśmy i poruszaliśmy się nie wchodząc sobie w drogę, ale jak pojawił się Tygrys i jego krzesełko, miejsca ubyło. Teraz pieczenie chleba, pizzy, a nawet robienie przetworów, to sama przyjemność. Szykowanie siadania z niecierpliwiącym się Synkiem na blacie, podjadającym wszystkie składniki, a nawet kruszynki. I posiłki przy dużym stole. My naprzeciw, Młody na swoim tronie u szczytu. Zapach świeżego powietrza, a nie papierosów. Życzliwi sąsiedzi, zaczepiający na płocie siatki z warzywami i owocami z ogródka. Sielanka… Prawie, bo i obowiązków przybyło. Kawałek ogródka do obrobienia, koszenie trawy, pięć raz większa powierzchnia do sprzątania. Trzeba się przyzwyczajać. Ale czym innym jest doprowadzanie do porządku domu i jego otoczenia sprzątanego raz w roku, czym innym dbanie o porządek na bieżąco. Pewnie dlatego jestem wiecznie zmęczona i zaniedbałam bloga. Ale myślę, że jak  już wszystko przewieziemy, ogarniemy i sfinalizujemy sprzedaż M2, będzie mi łatwiej psychicznie. A teraz umilam sobie życie robótkami ręcznymi. Obiecałam sobie, że jak dostaniem zgodę na zamieszkanie w domu, to zrealizuję kilka projektów. Jeden już się udał; kolejny bliżej zimy. I jeszcze jeden – nasz wspólny -  związany z pewnym elementem nowego domu. I ruszy ten najważniejszy projekt. Oj… Będzie o czym pisać :) I jeszcze po raz pierwszy przyłączyliśmy się do blogowej zabawy u Agi i Dusi, o TU. Dziś zaczęliśmy działać. Szczegóły wkrótce.

Także z pewnością tej jesieni nie będziemy się nudzić. A długie wieczory sprzyjają aktywności twórczej. I koniec końców powiało optymizmem :)

Spokojnej nocy i dobrego tygodnia. Mam nadzieję, że będziemy pojawiać się częściej. Motywuję Tatatu do częstszego pisania. Trzymajcie kciuki. I przypominam o KONKURSIE.