Wy nie wiecie, a ja wiem jak rozmawiać z Tygrysem…

Wprawdzie zdążyłem już poznać jego język na tyle dobrze, żeby zrozumieć podstawowe potrzeby Tygrysa, ale dwa tygodnie urlopu ojcowskiego sprawiło, że zacząłem go rozumieć na innym poziomie. To trudne do wyjaśnienia, ale najłatwiej to opisać, że byliśmy jak ojciec z synem.

Jednak od początku nie zapowiadało się różowo i to nie ze względu na obawy, które kłębiły się gdzieś z tyłu mojej głowy, a w związku obiektywnymi wydarzeniami, które mogły zakłócić sporą część naszego wspólnego czasu – a tego i tak nie było wiele. Tak też się stało ponieważ na kilka dni przed „tacierzyńskim” pojawiły się problemy. Cóż, tak jakoś się dzieje, że w naszym życiu nic nie przychodzi zwyczajnie, łagodnie. Hartujemy swoje charaktery od wielu już lat. Zawsze mamy pod górkę i pod wiatr z kłodami rzucanymi pod nogi. Tak było kilka lat temu z próbami zajścia w ciążę, leczeniem, a wcześniej z poszukiwaniem pracy i swego miejsca na ziemi. Kiedy ponad rok temu poznaliśmy synka, żona wzięła urlop macierzyński, a ja dwa tygodnie urlopu w pracy z ogromną radością i nadzieją na spędzenie czasu z ukochanymi osobami. I co? I to, że spędziliśmy te nasze wspólne chwile w szpitalu z chorym Tygryskiem. Co ciekawe, wtenczas byłem bardzo zawiedziony, jednak dziś patrząc na to z perspektywy doceniam tę sytuację i dziękuję za nią Bogu.  Rok temu czułem się jednak jak w matrixie i to dosłownie. Nigdy wcześniej moje życie nie było tak bardzo odrealnione jak wtedy. Nie czułem, że żyję lecz śnię. Bałem się, że tak zostanie. To wrzucenie w matrix po pojawieniu się Tygryska, podobnie jak jego chorobę z perspektywy czasu uważam za niezwykłe błogosławieństwo. Teraz wiem, że potrzebowałem zmierzyć się z przeciwnościami, aby być mocniejszym teraz. I teraz sytuacja miała się powtórzyć. Ostatni weekend przed urlopem Tygrysek zaczął źle spać i dostał wysokiej gorączki. Lekarz podejrzewał chorobę i zasugerował badania. Tym sposobem pierwszy dzień urlopu ojcowskiego Tatatu stanął pod znakiem łapania moczu Tygrysa na posiew razem z Mamatu, która wzięła wolne tego dnia aby mi pomóc w tym arcytrudnym zadaniu. Spełzło na niczym i dopiero po założeniu pieluchy szczęśliwy synek nasiusiał. Tak minął pierwszy dzień urlopu. Drugi? Jeszcze lepiej. Przyjazd dziadków do pomocy przy łapaniu siuśków. Tym razem się udało i trzeciego dnia wreszcie zostaliśmy sam na sam, jak ojciec z synem itd. Zaczęło się. 

Tej chwili długo wyczekiwałem. Zależało mi na spędzeniu z Tygrysem jak najwięcej czasu sam na sam i wreszcie nadarzyła się sposobność. Z jednej strony byłem podekscytowany, z drugiej zastanawiałem się jak sobie poradzę ze wszystkimi obowiązkami, z którymi Mamatu radziła sobie jedną ręką, jeśli nie palcem. Do tej pory w większości przypadków to Ona wstawała w nocy, gdy Tygrys się budził. Po pierwszych trudnych „wstawaniach” poczułem, że są one czymś pięknym, co mogę dać Tygrysowi od siebie. Napięcie zeszło, pojawił się spokój i radość z nocnego i porannego bycia z synkiem. To był czas dla nas.  Przed urlopem pytałem samego siebie czy potrafię spędzić tak wiele czasu z Tygrysem. Okazało się to łatwiejsze niż myślałem - młody jest absorbujący, więc i czas szybko nam leciał. Dwanaście godzin do powrotu Mamatu mijało jak z bicza trzasnął. Karmienie (coś co najbardziej lubię), przewijanie, czytanie książeczek, śpiewanie piosenek (tu Tygrys jest wyrozumiały i nie wypomina mi fałszowania), wspólne szaleństwa, przytulanie i spięcia pt. kto tu tak naprawdę rządzi? Wszystko to bardzo nas zbliżyło. Teraz się wzruszam, gdy to wspominam. Odebrałem piękną nagrodę za te dwa tygodnie. To bliskość, to przytulanie do taty, to niespodziewane objęcie przez małe rączki i wtulenie się  główki w ramiona Tatatu, to też  drapanie go w brodę i czochranie włosów przez małe rączki, to skubanie w uchu Tatatu i wkładanie palca do jego nochala z okrzykiem „kozia!” i szczerym donośnym śmiechem. To pewnie banał, ale i tak muszę to napisać – nie ma nic piękniejszego niż szczerze wykrzyczane wysokim głosem Tatia! Nie ma nic piękniejszego od nocnej pobudki, kiedy Tygrys woła Tatia, Tatia! Nie ma nic piękniejszego niż śmierdząca kupa rozmazana po „pachi” i Tygrys, który próbuje z nią uciekać z wyraźną radością i dumą na twarzy, że mu się udało przechytrzyć Tatatu.  Nie ma nic piękniejszego niż dosypianie reszty popołudniowej drzemki w ramionach Tatatu. Mała główka wtulona w moje ramiona – bezcenne. Od wielu miesięcy nie doświadczyłem tego. Ostatnio rok temu w szpitalu. Potem niezależność Tygrysa, nie pozwalała na takie zbliżenie. Cudowny moment, który zdarzył się kilkakrotnie podczas naszego wspólnego czasu.

Te chwile szybko minęły, ale zawsze będą ze mną. Tym czasem nastąpił powrót do rzeczywistości. Smutek, żołądek w gardle i łzy napływające do oczu. Przed urlopem w perspektywie miałem aż dwa wspólne tygodnie, które po wszystkim były już tylko dwoma tygodniami urlopu. Przecież powinny to być co najmniej 22 lub 222 tygodnie! 

Wy nie wiecie, a ja wiem jak rozmawiać z Tygrysem… Ale w końcu to ja spędziłem z nim nie tylko te dwa tygodnie. Tak naprawdę chyba już zawsze będę się uczył, jak z nim rozmawiać, bo nasz język wcale nie jest taki łatwy, na jaki wygląda :)