Harce Tygrysa w 13 i 14 miesiącu

Dawno nie pisałam o wyczynach Tygrysa. Końcówka 13 miesiąca zbiegła się z okresem świątecznym, a czas tak szybko płynął, że nie obejrzałam się, a byliśmy już w 14. Postanowiłam, że poczekam na jego koniec i podsumuję dwa miesiące w życiu Młodego. Najwyższa pora, bo za chwilę minie kolejny.

Początek 13 miesiąca przyniósł nowe słówko w słowniku Tygrysa (lala) i nowe odgłosy zwierzątek (kra kra – wrona, be – owca). Najlepszą zabawą było zrzucanie/układanie/rozrzucanie kaset magnetofonowych po całym mieszkaniu. Klocki zupełnie nie interesowały Młodego. Kasety okazały się o wiele bardziej atrakcyjne. Podejrzewam, że Tygrys jest jednym z niewielu dzieci w okolicy, które mają do czynienia z takimi zabytkami. Ku rozpaczy Młodego, ze względu na ich sentymentalną wartość powędrowały na segment (i tak złamaliśmy zasadę – żadnych pudeł na meblach :). W końcu to muzyka z czasów młodości rodziców i bezcenna msza w wykonaniu Mamusi w wieku około pierwszokomunijnym.

Tygrys uroczo się zawstydzał, kiedy zadawaliśmy pytania o odgłosy zwierzątek.

Jadł na potęgę. Pewnego razu Babcia po tym, jak Tygrys zjadł swoją zupę, usiadła do swojego talerza, pewna że spokojnie skonsumuje Swoją porcję.  Niestety po chwili zobaczyła, że nie ma nic w talerzu. Wnusio szybko Jej pomógł. Potrafił włożyć nam ręce do buzi, bo przyuważył, że coś jedliśmy. Przydarzyła nam się histeria po tym, jak Tatatu odgryzł kawałek jabłka spożywanego przez Młodego. No tak, zwykle udawaliśmy, że jemy, jak nas częstował.

Jak siedziałam po turecku, potrafił władować mi się na kolana i tak wspólnie oglądaliśmy/czytaliśmy książki.

I w zasadzie tylko tyle, bo najwięcej uwagi w 13 miesiącu Tygrys włożył w naukę chodzenia. Pierwsze kroczki poczynił w dniu moich imienin. Najlepszy prezent dla Mamy. A potem było więcej i więcej. Miał ogromną frajdę z chodzenia. Co prawda rehabilitant nie pozwolił na prowadzanie Młodego za rączki, ale od czasu do czasu łamaliśmy zakaz, ku obopólnej radości. Pod koniec grudnia już zasuwał. A z wielką wywrotką osiągał takie prędkości i łapał takie wiraże, że czasem przyprawiał mnie o palpitacje serca. A jak już poczuł się pewnie w chodzeniu znowu zaczął gadać. To już w 14 miesiącu.

A Tygrys lubi sobie pogadać.  Wśród wielu słów, których znaczenie zna tylko On sam, często powtarzało się buka buka, buga, kim bija bej, bija, kuka, kupa. Najbardziej rozbrajający jest, jak próbuje nam coś po swojemu wytłumaczyć, dodając do tego ruchy kończyn górnych. Pewnego dnia podczas podobnej przemowy Tatatu zapytał: Tygrysie czy Ty mnie obrażasz? Na szczęście Synuś zaprzeczył kręcąc głową.

Ze zrozumiałych słów usłyszeliśmy: go czyli to, ne – to wiadomo. I wreszcie tuż przed końcem 14 miesiąca Synka pierwsze świadome mAma (akcent na pierwsze a). Można też powiedzieć, że mamy pierwsze zdanie: mAma be. I faktycznie  była niezła kupa. Naśladuje nowe zwierzątka (bu – krowa, koko – kura, ptactwo wszelakie). Potrafi powiedzieć, jak robi deszczyk/śnieg: kap kap. Oprócz mówienia, Synuś lubi sobie pośpiewać, szczególnie pa pa pa na nutę zasłyszaną na zajęciach muzycznych.

Czasem zaskakuje nas tym, jak wiele już rozumie. Jak zna jakieś słowo, które pada w rozmowie od razu wskazuje na ten przedmiot/osobę. Np. jak mówię, że Tata poszedł do pracy czy zaraz wróci, wskazuje na drzwi. Jak mowa o spaniu chwyta się za głowę. Muszę przyznać, że nauka migowego przyniosła efekt. Prawidłowo pokazuje przedmioty/osoby/zwierzątka/części ciała. Z pomocą przyszły nam pewne książeczki, o których wkrótce. A jakże :) Zapytany, gdzie jest Tygrys – pokazuje na siebie. A jak nas kocha -  łapie się za głowę. Odpowiednio zinterpretowaliśmy sobie ten gest – kocha nas tak, że nie mieści się w głowie. Chyba, że ma nas potąd :) Pokazuje, jaki jest duży.

Zabawką numer jeden były/są samochody. Nie wystarczają już „dzidziowe” tzn. małe, plastikowe, kolorowe. Teraz muszą być takie prawdziwe auta, najlepiej z otwieranymi drzwiami. Nadal najchętniej parkują pod meblami i to najlepiej pod szafą rogową. Mały spryciarz najpierw wpuści zabawkę pod mebel, a potem kładzie się i jęczy dopóki jej nie wyciągniemy. Na wierzchu trzymamy już 60 cm linijkę. Zmienił się charakter zabaw z wielką wywrotką. Nie wystarcza już pchanie auta, jeżdżenie w skrzyni, wożenie Mamy (na szczęście skrzynia jest dość giętka i mieści moje 4 litery). Teraz najlepszą zabawą jest samodzielne ładowanie się na skrzynię i chodzenie przy wywrotce do tyłu.

Sięga też do innych zabawek. Arka Noego ze zwierzątkami (tu głównie karmienie zwierzyny), mikrofon z projektorem (najlepiej w dzień i to na suficie, a wymaga to od nas stania niczym Statua Wolności z rzeczoną zabawką w dłoni), bieganie po kanapie i skakanie z końca na koniec. Sporo czasu spędza Tygrys przy oknie, wypatrując rzecz jasna brum bumów. U nas jest problem, bo od czasu do czasu przejedzie jakieś auto lub zaparkuje na chwilę pod oknami. Za to u Dziadków, pełnia szczęścia – z każdej strony parking. Tylko mi jakoś tak niezręcznie sterczeć w tym oknie na parterze i posyłać uśmiechy znajomym i nieznajomym przechodniom.

Potrafi bawić się sam. Ogląda książeczki, przesuwa paciorki na przeplatance. Potrafi, ale czyni to w ostateczności, jak już nie wskóra nic płaczem. Szczególnie przeplatanka mnie zaskoczyła. Uczyłam Tygrysa posługiwania się tą zabawką i nic. Tymczasem pewnego razu zajrzałam do pokoju i co widzę – Młody w najlepsze bawi się paciorkami. A… I upodobał sobie rzucanie  przedmiotów (głównie piłeczki) za głowę.

Synuś lubi byc samodzielny. Próbuje sam jeść łyżeczką, oczywiście najlepiej dorosłą. Wiadomo, jak takie próby się kończą. Jedzenie na podłodze, krzesełku, stole, wszędzie dookoła. Najlepiej podsumował to Tatatu podczas takowego posiłku: Równie dobrze mógłbym wyrzucić jedzenie na podłogę i powiedzieć, że skończyłeś. Innym razem, kiedy Chłopaki jedzą w kuchni słyszę: w normalnej sytuacji to, by mnie szlag trafił, czyli nasza sytuacja do normalnych nie należy. I jeszcze jedna perełeczka: zamiast śliniaczka najlepiej by było założyć chustę animacyjną. Może to jest jakieś rozwiązanie :)

Ma swoje przyzwyczajenia. Odstawia kubek z piciem nie na tackę Swojego krzesełka, a na stół. Lubi ocierać się o brodę Tatatu i oczywiście ciągać za nią. Dotykać odkrytych fragmentów naszej nogi czy ręki. Lubi słychać tykania zegarka i je naśladować. Rozpromienia się na widok biedronki (tu: pozdrowienia dla Bąblowej Rodzinki) i potrafi skubany zobaczyć w książkach nawet najmniejszych rozmiarów owada. Przewijanie coraz częściej nie jest już taką męczarnią. Wskazując na pupę, albo na półkę z czystymi pieluszkami mówi, że ma be. Choć oczywiście zdarza Mu się blefować, zwłaszcza wtedy, jak chce zwrócić na Siebie uwagę.

Wykonuje proste polecenia. Poproszony o zaprowadzenie do kuchni/łazienki/drugiego pokoju wskaże drogę. Drepczemy wtedy za Maluchem. Gorzej jest z zakazami.

Mina popisowa Tygrysa – głowa uniesiona do góry i wytrzeszcz. Oby Mu tak nie zostało.

A ja najbardziej lubię takie chwile, kiedy wracam do domu i widzę, jak Synuś się rozpromienia na mój widok. Tatatu dodałby pewnie to samo.