Książeczka zadaniowa – reaktywacja

Mija rok odkąd jestem w domu i wstyd się przyznać, ale przez ten czas nie zrobiłam ani jednego ściegu w książeczce, którą szykowałam, jak się okazało dla naszego Synka. Wieczory przestały być już tak długie. Poza tym bałam się, że gdzieś zostawię igłę, albo jakieś drobne elementy. Ale pomyślałam, że może, jak zacznę pokazywać raz jeszcze książeczkę, to się zmobilizuję i wrócę do tworzenia. 

Raz jeszcze, bo część stron pojawiła się już na poprzednim blogu. Szkoda, żeby tam zostały. Może nasza książka stanie się dla kogoś inspiracją. Sama, jak zobaczyłam quiet book w sieci to przepadłam. Zapragnęłam ją zrobić dla naszego Maluszka. Jeszcze wtedy nie wiedziałam, że to będzie Synek i tworzyłam strony, które będą cieszyć zarówno dziewczynkę, jak i chłopaka. Teraz mogę skupić się na pasjach Tygrysa. A szycie książeczki było świetnym sposobem na umilenie oczekiwania na telefon.

Kilka postów powtórzy się z poprzedniego bloga. Z góry przepraszam jego czytelników, ale obiecuję też nowe strony, których nie zdążyliśmy pokazać na bocianie. I mam nadzieję, że wreszcie igła pójdzie w ruch i będę mogła pochwalić się zupełnie świeżymi. A… i pióro/klawiatura Tatatu, bo stronom towarzyszą wierszyki Jego autorstwa.

Kilka słów o samej książeczce.

Quiet book to materiałowa książeczka wykonana z kolorowych tkanin o różnych fakturach. Na każdej stronie znajdują się zadania wykorzystujące guziki, wstążeczki, rzepy, napy, czyli wszystko to, co małe rączki lubią najbardziej.

Skąd nazwa? Podobno wymyślili ją rodzice, którzy zauważyli, że kiedy dzieci zasiadają do zabawy z QB to w domu zapanowuje cisza. Trudno mi się z ty zgodzić. Wystarczy posłuchać mojego Męża, kiedy daję mu kolejne strony do testowania. Uwierzcie mi, słyszę wtedy przeróżne, wręcz zaskakujące dźwięki i z pewnością nie jest to cisza. W związku z tym trudno mi sobie wyobrazić, że w przypadku dziecka będzie inaczej. Na stronach rosyjskich książeczka określana jest jako edukacyjna. Co prawda jest formą nauki przez zabawę, ale wolałabym inne określenie. To jest zbyt poważne i od razu narzuca odpowiednie skojarzenia. Może kiedyś jakieś polskie dziecko wymyśli fajną nazwę.

Swoją przygodę z QB zaczęłam od szukania pomysłów. Na szczęście w sieci jest mnóstwo pomysłów i inspiracji, głównie na stronach anglojęzycznych i rosyjskich. Później szukałam materiałów. Stanęło na tym, że podkład robię z tkaniny w jednolitym kolorze, a pozostałe elementy z filcu, który ma to do siebie, że jest przyjemny w dotyku, ma bogatą kolorystykę, grubość, a przede wszystkim się nie „siepie”. Wreszcie zabrałam się za szycie. Wszystko szyję ręcznie. Pracę utrudnia mi mój perfekcjonizm. Przecież dla dziecka mało istotne  będzie czy ścieg jest prosty czy nie. Cierpię jak widzę odwrotną stronę, na której ścieg za igłą, nie wygląda tak ładnie. Na szczęście większość będzie niewidoczna po zszyciu stron, a widocznymi nie będę się chwalić.

Bez maszyny do szycia tak do końca nie da rady. Maszynowo Mama łączy mi dwie kolejne strony lamówką. Ręcznie byłoby to trudne i czasochłonne. Zadanie Mamy to też okładka, na którą przygotuję jakieś aplikacje. Już teraz mogę dodać na okładkę imię Tygrysa. Swój udział ma również Mąż. Poza dobieraniem kolorów, robi oczka w kolejnych stronach za pomocą zestawu kaletniczego. Oczka posłużą do włożenia w nie kółek, takich jak w segregatorze, do połączenia kolejnych stron. To jeden z pomysłów. Strony można po prostu zszywać ze sobą, ale pomysł z kółkami na ten moment wydaje mi się fajniejszy, bo strony można dowolnie przekładać i dodawać kolejne.

Kolejne strony naszej książeczki wypełniają różne zwierzaki. Teraz na pewno pojawią się pojazdy. Na pierwszy ogień pójdzie koparka. Wykorzystuję gotowe szablony ze stron internetowych, modyfikuję je albo czerpię z głowy. A pomysłów jest masa. Jedyne ograniczenia – to czas i zaopatrzenie sklepów. Niby sporo już jest różnych materiałów kreatywnych, ale okazuje się, że niektóre w naszych sklepach trudno jest znaleźć.

Zachęcam wszystkie Mamy (i Tatusiów też) do stworzenia takiej książeczki dla swoich pociech. To naprawdę nic trudnego, przynajmniej dla osoby, która potrafi przyszyć guzik. Sama trzymałam igłę w ręce dawno temu, kiedy szyłam ubranka dla lalki Barbie. Muszę przyznać, że efekt był całkiem niezły, może poza spodniami, których nogawki zszyłam tak, że jedna wyszła po lewej, a druga po prawej stronie. Ale to jednorazowy wypadek z początków mojej „krawieckiej” drogi. Oczywiście, moja Mamusia – chomiczek, trzyma jeszcze te ubranka. Może się kiedyś przydadzą :)

I tak zaczął się dla nas miesiąc  rocznic. Okazuje się, że książkę zaczęłam szykować w lutym dwa lata temu. Ten sam miesiąc, rok później zmienił nasze życie. Za chwilę świętujemy rocznicę telefonu, pierwszego spotkania i tak długo oczekiwanych wspólnych chwil w domu. To może czas na stronę z tortem :)