Jak wyszarpaliśmy państwu 1000 zł

Zachęceni sprawnym działaniem USC po uprawomocnieniu wyroku (szybkie wydanie aktu urodzenia, równoległe z nadaniem numeru PESEL i zameldowaniem) udaliśmy się do MOPR-u, żeby postarać się o tzw. becikowe, czyli jednorazową zapomogę z tytułu urodzenia się dziecka.

Swoją drogą co to za nazwa? Przecież „zapomoga” to nic innego, jak pomoc finansowa udzielana osobom znajdującym się w trudnej sytuacji materialnej, najczęściej wskutek zdarzenia losowego. Skoro dotknęło już nas takowe tj. w naszym życiu pojawiło się dziecko, udaliśmy się do wspomnianej wcześniej instytucji, udowodnić, że jesteśmy biedni.

Do tej chwili myślałam, że najgorszym urzędem, z jakim miałam do czynienia jest urząd pracy. Nic bardzie mylnego. Wizyty w pośredniaku były niczym w porównaniu ze spotkaniem z pracownicami mopr-u, które zachowują się tak, jakby musiały wypłacać te 1000 zł z własnej kieszeni. A ich głównym zadaniem jest chyba zniechęcenie rodziców do starania się o pieniądze.

Kilka tygodni temu zapakowaliśmy Tygrysa  i z aktem urodzenia, pitem 37 za 2013 oraz wnioskiem o becikowe  udaliśmy się do rzeczonej instytucji. Przyznaję, że w swojej naiwności, myślałam, że sprawę załatwimy od ręki. Teraz sama sobie się dziwię, przecież wiedziałam, że nie mamy wszystkich dokumentów, chociaż wymagana ich ilość mnie zaskoczyła. Nie wszystko było wymienione na stronie urzędu. Zapomniałam o odpisie postanowienia sądu. Ok. To jest dla mnie zrozumiałe, chociaż kierowniczka działu wezwana na pomoc próbowała zrobić z nas idiotów, tłumacząc, że odpis jest niezbędny. Zrozumiałe były dla mnie nawet zaświadczenia z US i ZUS. W końcu muszą sprawdzić czy mieścimy się w widełkach, czy nie. Ale tego, że musimy przedstawić umowy o pracę, wszystkie umowy o dzieła, zlecenia, pity 11, nie bardzo mogłam ogarnąć. Przecież wszystko jest na rozliczeniu rocznym. Może jako humanistka nie wszystko jestem w stanie pojąć. Nie wiem. Mało tego, sympatyczna pani oznajmiła, że musimy przedstawić dokumenty nie tylko za rok 2013 (nasz rozliczeniowy), ale 2014 i obecny. Tego to już zupełnie nie rozumiałam. Pamiętam, że upewniałam się, czy na pewno. Ogarnęła nas ogromna złość. Ale jak to się mówi 1000 zł piechotą nie chodzi, więc zabraliśmy się za kompletowanie dokumentów. Postanowienie sądu przyszło szybko. US i ZUS wystawiły zaświadczenia od ręki. Pozostało zrobić kopię wszystkich naszych umów i pitów. A że mamy taki zawód, że czasem możemy sobie dorobić, trochę się tego nazbierało. Całą podłogę w pokoju mieliśmy założoną papierzyskami. Naliczyłam 48 dokumentów. I wtedy złość ustąpiła radości (jak się później okazało przedwczesnej) na myśl, że ktoś to będzie musiał ogarnąć.

W zeszłym tygodniu Mąż udał się z plikiem dokumentów do mopr-u. Ta sama pani, jak je zobaczyła, nie była już taka sympatyczna. Na dzień dobry oznajmiła, że ona tego nie przyjmie. Dobre sobie. I tak musiała. Ale w złości, nie dość, że pomieszała papiery, to wprowadziła zamęt, że brakuje jednego pitu-11. Mąż poszukując go jeszcze bardziej wszystko pomieszał. A że w tym wszystkim zapomniałam o akcie urodzenia i tak musiał wrócić do domu. Ze łzami w oczach układałam wszystko od nowa. Byłam pewna, że nieszczęsny pit był. Miałam rację. Kobieta spięła go z innym dokumentem.

Z uporządkowanymi, wedle życzenia, dokumentami Tatatu po raz trzeci udał się do urzędu. Tym razem trafił na inną pracownicę, ale na takim samym fochu, a kawę zdążyła już raczej wypić. Tym razem pojawił się problem z postanowieniem sądu. Nie chcąc udostępniać biologicznych danych Tygrysa, zeskanowaliśmy postanowienie i Mąż zaczernił dane krytyczne. Na oryginale zakryliśmy je karteczkami samoprzylepnymi. Okazało się, że tajemnica adopcji nie ma zastosowania w przypadku urzędu. Tłumaczenie kolejnej kierowniczki – pracowników obowiązuje klauzula poufności, a my mamy obowiązek okazać oryginał. Ostatecznie dokument do wglądu Mąż dał owej kierowniczce, skopiowała go, poświadczyła za zgodność. Nie wiem czy dobrze zrobiliśmy. Nie wiem czy mopr miał prawo żądać od nas oryginału. Przecież pieczęć sądu była widoczna. Nie ważne. Pozostaje nam wierzyć, że klauzula faktycznie jest przestrzegana. Pewnie znów wychodzi moja naiwność. Mam jednak nadzieję, że wszystko będzie dobrze. Ale to jeszcze nie koniec historii. Nie ma tak dobrze. Okazało się, że potrzebne były dokumenty tylko za 2013 r., a pytałam kobietę dwa razy. Swoją niekompetencją zmarnowała nasz czas i sporo kartek papieru.

Byliśmy przekonani, że na pewno jeszcze czegoś zabraknie. Że jeszcze coś wymyślą, żeby tylko utrudnić życie. Tymczasem w poniedziałek listonosz przyniósł nam przesyłkę z decyzją mopr-u. Udało nam się udowodnić, że jesteśmy biedni i że przysługuje nam 1000 zł od państwa w tej trudnej sytuacji losowej, jaką jest pojawienie się dziecka. Ale co się naszarpaliśmy, to nasze. Panie (aż chciałoby się napisać baby), które przyjmowały wniosek były odpychające, a do tego niekompetentne. Ale przynajmniej pracownicy na piętrze, do których trafiły nasze dokumenty, uwinęli się szybko. Wniosek złożony w czwartek, decyzja w poniedziałek. Nieźle. Do tego ci sami ludzie przynieśli nam dobrą wiadomość, że mimo wszystko nie jesteśmy w aż tak trudnej sytuacji życiowej. Nie zmieściliśmy się w widełkach, żeby dostać dodatkowe wsparcie od miasta.

To tylko część wyprawki na kilka dni przed przybyciem Tygrysa do domu.

Dobrze, że w lutym po telefonie z OA rodzina i przyjaciele w szybkim tempie (mieliśmy na to tydzień) zgromadzili większość rzeczy potrzebnych dla Tygrysa, bo z pewnością te 1000 zł by nie wystarczyło. A tak będziemy mieli na bezpieczny fotelik do samochodu, bo przechodzimy na większy model. W końcu na bezpieczeństwie nie można oszczędzać. I każdego dnia będziemy dziękować państwu za tak szczodry gest w trudnej sytuacji życiowej. Szkoda tylko, że tyle nerwów i czasu kosztowała nas biurokracja.