Nasza biało-czerwona

Za nami kolejne w naszym życiu Święto Niepodległości. Mam wrażnie, że w tym roku nabrało jeszcze większego znaczenia. Mimo, że nasze ograniczenia są niczym w porównaniu do doświadczeń naszych rodziców czy jeszcze bardziej dziadków, czujemy że coś nam zostało zabrane, czujemy niepewność jutra. Przyzwyczailiśmy się do życia w dobrobycie, bezpieczeństwie. Tymczasem ostatnie miesiące zburzyły naszą codzienność. Tylko wróg niewidzialny. 

Zresztą nie tylko covid zachwiał i tak mocno nadwyrężoną kondycją naszego państwa. Patrząc na to, co się wokół dzieje dochodzimy do gorzkiej refleksji. Zwyczajnie nie potrafimy korzystać z tego, o co walczyli nasi dziadkowie i rodzice. Mimo to nie poddaliśmy się złym nastrojom i świętowaliśmy. Skromnie, domowo, ale najważniejsze, żeby w świadomości już prawie sześciolatka zaistniało tak ważne dla Polaków święto. Dla nas ważne, żeby zaszczepić w Przedszkolaku zamiłowanie do historii. Rano Tata Tygrysa zawiesił flagę, a wieczorem oglądaliśmy koncert z Opery Podlaskiej. Koncert jakże inny. Bez widowni i oklasków. Bez uśmiechu, choć uważam, że aż tak powaga nie była potrzebna, wszak to radosne Święto (chyba, że prowadzący mieli w odsłuchu informacje o tym, co dzieje się w stolicy). W każdym razie przy pieśniach patriotycznych, legionowych, hymnach podziemia solidarnościowego i popularnych znanych utworach przebyliśmy długą drogę od 1918 roku. A wszystko przy niekończących się pytaniach prawie Sześciolatka. Niełatwy to temat do przekazania Przedszkolakowi, zwłaszcza tak obszerny czasowo. Do tego nasze osobiste wspomnienia i wzruszenia, zwłaszcza Taty Tygrysa, który ze łzami w oczach wspominał nieżyjącego już swojego Ojca, działacza "Solidarności". 

Naprzeciw nam wyszło również przedszkole organizując konkurs plastyczny. Jak tylko siły i czas nam pozwalają staramy się brać udział w takich inicjatywach, zwłaszcza, że często sami stoimy po drugiej stronie, organizatorów i wiemy, jak boli brak odzewu. Długo myśleliśmy nad techniką. Tygrys nie bardzo chciał rysować/malować. Ja z kolei nie przepadam za bibułkowymi wyklejankami. Poza tym chciało się coś innego. Wreszcie Młody wpadł na pomysł, żeby zrobić coś z koralików do prasowania. Zakupiliśmy więc szablony i Tygrys tworzył elementy do naszej pracy. Godło i mapę. Jeszcze raz pochwalę Chłopaka za cierpliwość. Sam układał koraliki, a tworzenie dało okazję do rozmów. 

Pozostała kwestia wyeksponowania gotowych elementów. Wykorzystaliśmy trwające jeszcze wtedy zamiłowanie do średniowiecza i rycerzy (w tej chwili jest to już druga wojna). Przygotowaliśmy tarczę z tektury. Potraktowaliśmy ją złotym sprayem, sznurkiem wyznaczyliśmy pola i nakleiliśmy koralikowe elementy. Efekt końcowy prezentował się tak... Tylko zbroja nie ta :)

Naszą biało-czerwono-złotą tarczę dodajemy do zabawy Buby Bajdocji POD KOLOR. Tylko jaki kolor? Czerwony i biały rzecz jasna.

A po więcej inspiracji zapraszam TU.