Kwietniowe opowieści #1

Wszędzie słychać już znane powiedzonko "święta, święta i po świętach". To prawda, wróciliśmy do codzienności, do obowiązków, ale Oktawa Wielkiej Nocy trwa. Radość ze Zmartwychwstania trwa nadal i niech zostanie z nami jak najdłużej. Na przekór temu, co dzieje się wokół nas.

Pierwsze dni kwietnia minęły nam na przygotowaniach do Wielkanocy i świętowaniu. Ogarnęliśmy dom, a  w związku z tym, że w tym roku praktycznie nie ruszaliśmy się z domu (poza śniadaniem wielkanocnym) musieliśmy zadbać o stół. Na szczęście jesteśmy innym pokoleniem niż nasze mamy i zbytnio nie szaleliśmy, ale mimo to zmęczenie dało nam się we znaki. W przygotowania aktywnie włączył się Tygrys. Pomagał nam w przyrządzaniu potraw, szykował dekoracje i był dzielny, bo miał nas mniej dla siebie, a i codzienna msza była wyzwaniem. Dał Chłopak radę.

Ja musiałam się bardzo pilnować, żeby nie porównywać tegorocznych świąt z poprzednimi. Zresztą miałam tak przez cały Wielki Post. Starałam się nie myśleć o tym, co było 12 miesięcy temu. Wtedy to był szczególny czas. Choć bardzo trudny, przyniósł ze sobą wiele dobra. A w tym roku jakoś tak nam nie szło. To jakieś rewelacje w rodzinie. Problemy. Codzienne obowiązki, które sprawiały, że czasu było mniej. I na Drogę Krzyżową i rekolekcje. W pewnym momencie uświadomiłam sobie, że codzienność też może być dobrą lekcją. Może taki właśnie miał być ten czas. I przyszedł kwiecień. Przygotowania. Perspektywa spotkania z bliskimi. Wreszcie Triduum i codzienne nabożeństwa. Może nie takie jak byśmy chcieli, ale wypełniały nasze serca radością, pokojem, choć jakiś smutek też się pojawiał. Chcieliśmy być w kościele, ale u nas było takie szaleństwo, że się zwyczajnie obawialiśmy. Trwaliśmy więc na adoracji w dzień. W ciszy. Spokoju. Jedno się nie zmieniło. Tak, jak rok temu trwaliśmy na modlitwie z Mocnymi w Duchu. Czujemy się już częścią tej wspólnoty. Zresztą z tego, co czytam Kochani u Was, nie tylko my. Z Łodzi wracaliśmy na miejsce. Do domu. Do stołu. Do bliskich, którzy gościli tym razem u nas. Z pewnością mniej dobra na stole niż u jednej czy drugiej mamusi, ale uczymy te nasze mamy/babcie, że to naprawdę nie jest najważniejsze. Najważniejsze, że Chrystus Zmartwychwstał. I  że mogliśmy wszyscy w zdrowiu zasiąść przy stole, a i nikt głodny od niego nie odszedł. A ja zapisuję w sercu te chwile. Uśmiechy. Żarty Młodego z dziadkami. Ten widok jak Tygrys z Dziadkiem siedzą za stołem głodni i czekają na posiłki. Tulenie nowego członka rodziny. I wiele, wiele ulotnych chwil.

A teraz czas na świąteczne migawki. Pichcenie, dekoracje,

A to jest nowa zazdrostka. Miała być przerwa, ale oczywiście planuję już jesienne ubranie okna :)

Jak zawsze w ruch poszły koraliki. Wszędzie w domu są dekoracje, a i dziadkowie zostali obdarowani. Wyciągnęliśmy z pudeł zeszłoroczne ozdoby szykowane wspólnie z Przepięknym Królestwem i nawet jakieś wytwory mamy Tygrysa się znalazły.

Raz  na jakiś czas w wielkanocne świętowanie wpisuje się również święto Taty Tygrysa. Ależ miałam przyjemność w pieczeniu tego tortu i radość, że obdarowanemu smakował. Polecam przepis... o TU.

Kochani, niech Chrystus blaskiem Swego Zmartwychwstania opromienia wszystko, co trudne w Waszym i naszym życiu. Niech kruszy kamienie zła. I napełnia nasze serca pokojem i radościa, co jest tak ważne w tym trudnym czasie. Alleluja.