23 w podskokach

W 23 miesiącu życia Tygrys, jak na przedstawiciela swojego gatunku, rozbrykał się. I gdyby skakał po podłodze, nie byłoby tak źle. Tygrys woli skakanie po łóżku czy fotelu, przyprawiając nas o palpitacje serca, a szczególnie Babcię, która jest szczęśliwą posiadaczką wielkiego łóżka sypialnianego z idealnym do brykania materacem.

Synek uskutecznia różne ćwiczenia na owym materacu. Podskoki i padania wiadomo, ale potrafi biec na oślep licząc na to, że ktoś Go złapie tuż nad podłogą. Nie można zostawić Tygrysa na sekundę, bo od razu zaczyna brykać. Oczywiście doskonale wie, że powinien skakać na podłodze. Potrafi z przekonaniem o tym opowiadać. Pokazuje na podłogę mówiąc op op, na meble – nu nu albo ku ka, po czym za chwilę wdrapuje się na łóżko i skacze. Do tego potrafi mały Skubaniec wykorzystać tę wiedzę na własne potrzeby, ale o tym za chwilę, bo trzeba wspomnieć, że drugą ulubioną „zabawą” Tygrysiątka stało się zamykanie drzwi. Czas zainwestować w jakieś zabezpieczenia, bo Chłopak w końcu połamie palce. Zamyka drzwi i ma radość, acz trwającą krótko, bo za chwilę słyszymy zza wrót: mama, tata. Przyznaję, że czasem bierzemy Go na przetrzymanie, o ile mamy pewność, że nie zrobi sobie krzywdy. Pewnego dnia Babcia myła ręce w łazience. Oczywiście Wnusio nie mógł przegapić takiej okazji i zamknął drzwi. Po chwili Babcia słyszy raz, drugi: baba. Nie reaguje, ale po haśle: baba op op, wybiega z łazienki i widzi Tygrysa na tapczanie. Mądrala mały wiedział, jak wyciągnąć Babcię z łazienki.

Synek doskonale rozumie, że robi źle. Pewnego dnia rozrabia i patrząc na Babcię mówi: baba buziaka nie wiedząc, że będzie musiał przeprosić. Z tym całowaniem to jest fajnie, bo nadal Chłopak poproszony o buziaka, nastawia Swój policzek. Za to często wtula się w nasze nogi. Biega sobie po domu, aż tu nagle wczepia się w nasze dolne kończyny. Słodziak mały.

Tygrys zawsze i wszędzie musi być w centrum zainteresowania. Głośno protestuje, jak uwaga nie skupia się na Nim, a jak ktoś za długo rozmawia przez telefon (czyt. minutę albo dwie) w Jego obecności, może być pewien, że na jego głowie wyląduje kołdra. Cieszyliśmy się jakiś czas temu, że Chłopak porzucił pieluszkę. Zamienił ją właśnie na kołdrę, którą ciąga ze sobą wszędzie. Robi z niej domek, w którym się chowa, najchętniej z nami.

Bardzo lubi, jak bawimy się wszyscy razem. Wyobraźcie sobie czworo dorosłych udających samochodziki biegających po dywaniku imitującym ulicę i Tygrysa kierującego ruchem niczym policjant. Kto by pomyślał jeszcze parę lat temu :) Oczywiście stawiamy granice, żeby nie było, że Młodzieniec rozstawia nas po kątach, a że wychodzi różnie, to zupełnie inna historia.

Tygrysi słownik jest coraz bogatszy. Dogadujemy się bez problemu. Tylko czasem musimy się wysilić, jak nam coś tłumaczy lub przypomina. A pamięć Skubany ma niezłą. Czasem nasz proces myślowy przebiega szybciej, innym razem wolniej. To Idealne ćwiczenia pamięci i zdolności kojarzenia dla mózgu rodziców tuż przed 40 :) Np. jedziemy od Dziadków do domu po aparat fotograficzny, żeby uwiecznić na zdjęciach jesień. Tygrys przez całą drogę powtarza: baba cyk cyk, ja swoje: że Babcia zdjęć nie robi, tylko Tatuś. Tuż przed domem olśnienie: tak Synuś w Twojej książeczce babcia robi zdjęcia aparatem. Trochę mi zeszło, ale się udało. Najzabawniejszy jest, jak coś tłumaczy i stara się nas przekonać, że tak było naprawdę. Miny ma przy tym urocze.

Coraz częściej czytamy razem, tzn. my czytamy, a Szkrab dopowiada słowa. Już nie raz w podsumowaniach pisałam, że Tygrys lubi śpiewać. Nadal hitem jest uhu ha uhu ha (nasza) zima (zła); w nawiasach to nasze kwestie. Tygrys od dawna lubi też podśpiewywać kawałek z farmera: ija ija o, dodając to, co Mu akurat do głowy przyjdzie: mama, tata, domek, kotek itd. Pewnego dnia śpiewamy sobie przy wieczornym ubieraniu piosenkę o żabkach. Tygrys zwykle dośpiewuje niektóre słowa (te kursywą):

Kumo kum

Gdzieżeś tu

Pluśniesz plusnę

Pluśnij plum.

A tego wieczoru słyszę: Tu żaby nie ma. I tyle mego.

Generalnie jest wesoło i mimo wszystko trochę spokojniej. Rano nie ma histerii. Spokojnie czeka na mleko. Gorzej jest wieczorem. Wciągnięcie butli zajmuje Mu całe wieki, a zależy nam na tej porcji, bo Chłopiec popsuł się z jedzeniem. Nieźle musimy się nagimnastykować przy tym. Ostatnio sprawdził się sposób na dzidzię. A wszystko po to, żeby odsunąć w czasie zasypianie. I zmieniła się miejscówka jedzenia. Do tej pory rządził fotel. Teraz jemy na materacu na podłodze, a w związku z tym Chłopak ma większe pole manewru. Ale generalne ok. 20 smacznie śpi. Nocnik nadal czeka pod łóżeczkiem.

Początek miesiąca miał jeszcze dobrą pogodę, a to wiązało się z udoskonalaniem umiejętności na placu zabaw. Wchodzenie na zjeżdżalnię z odwrotnej strony tj. przez ślizgawkę i zjeżdżanie na brzuchu. Tata nauczył, Tata ma :)

Nowości w słowniku:

- Baba jaga

- tepa: przyczepa

- dziba/jiba: ryba

- kocek: klocek

- ocnik:  nocnik

- buda

- pak: park

- pi bi, odnosi się nie tylko do motoryzacji, ale oznacza również: uwaga idę, przechodzę, przepuść itp.

- juja: rura

- mlieko: mleko

- kluciki: kluczyki

- biama: brama

- ujek: wujek

- niunia

- zima

- ziupa

- piaca: praca, serce nam pęka, jak słyszymy mama/tata piaca nie

- tomek: ciuchcia z kreskówki, która szybko skończyła u nas swoją emisję, Tygrys miał problemy ze spaniem po tej bajce

- alaluja, alleluja oczywiście, nasze największe zaskoczenie.

I jeszcze różne urocze powiedzonka np. ciku miku. O powtarzaniu nie wspomnę. Normalnie, jak papuga. Jak leci. Trzeba już uważać, co się przy Chłopaku mówi. Póki jest to art deco (wiadomo jakich mebli rodzice szukają do nowego domu :), pół biedy.

I jeszcze jedno, choć nie w temacie, bo rzecz działa się wczoraj tj. w 24 miesiącu Tygrysa, ale jesteśmy tak szczęśliwi, że musimy się podzielić. Już dawno nie spędziliśmy tak przyjemnej niedzieli i to na wyjeździe w gronie znajomych. Nie ukrywam, że trochę się wycofaliśmy się z życia społecznego ze względu na tygrysie histerie, ale nie unikaliśmy kontaktów z osobami naprawdę nam bliskimi. I wczoraj byliśmy na imieninach naszej Przyjaciółki (tak na marginesie lampeczki, te niebiesko – różowe się spodobały :). Poza nami 6 dorosłych osób i 2 dzieci. I co? Zero płaczu, zero histerii. Rosołek zjedzony. My normalnie jemy przy stole, Chłopak bawi się z koleżankami. Muszę się pilnować, żeby dać Mu spokój i co chwilę nie zaczepiać, nie głaskać, nie przytulać. Niech się bawi. Na koniec z każdym cześć. Pilnowaliśmy się tylko, żeby na żadnego z obecnych panów nie mówić wujek, bo Tygrys boi się takiego jednego i ma złe skojarzenia. Zadziałało. Żyć nie umierać. Mam nadzieję, że nie został mi wytrzeszcz, bo z każdą minutą coraz bardziej otwierałam oczy ze zdumienia. Niech ten stan się utrzyma, plisss...

PS. Ale numer. Nie mam zdjęć, które mogłabym wstawić. Wszystko tematycznie poszło do innych wpisów, które czekają w roboczych.