Nasze (nie nasze) M2 i urlop na finiszu

Dziś pozytywne doniesienia z frontu budowlanego. Będziemy mieli za co wybudować dom, przynajmniej w stanie surowym. Udało nam się znaleźć kupca na mieszkanie. Choć tak naprawdę jakoś specjalnie nie zaczęliśmy go szukać.

Jedno spotkanie, jedna rozmowa, moja córka chce kupić, a moja sprzedać i tak zaliczka pracuje już na lokacie. Teraz czekamy do października na podpisanie umowy. Oby nic się nie zmieniło, zwłaszcza że nabywca jest z tych tzw. szytych, bitych, na klej branych. Zabezpieczyliśmy się, więc nie powinno się nic wydarzyć. Zostawiamy praktycznie wszystko. Meble, sprzęty. I tak nie będzie ich gdzie przechować. Są robione pod wymiar, więc raczej nam się nie przydadzą. Poza tym nie wyobrażam sobie ściągania ich z 3 piętra. Być może będziemy żałowali, jak nie będzie za co wykończyć domu, ale chyba wolę urządzać go na nowo, powoli.

Przed nami pakowanie (za chwilę), sprzątnie i urządzanie nowego miejsca na najbliższe miesiące, a raczej lata (choć mam nadzieję, że na dwóch się skończy). I znowu jest w nas niezła mieszanina emocji. Jesteśmy zadowoleni, że poszło tak szybko i w sensowniej cenie.  Mamy też w sobie spokój. Pierwszy raz zmiany w naszym życiu następują bez większych problemów (oby tak dalej). Nie musimy walczyć, spinać się. Mamy w sobie przekonanie, że to jest ten moment, najlepszy dla nas. Mimo to jest trochę smutku. W końcu żyliśmy tu przez ostatnich 7 lat. To było (jeszcze jest) nasze pierwsze mieszkanie, długo wyczekiwany azyl. Zrobiliśmy potężny remont, urządzając je po swojemu, dopieszczając każdy szczegół. Tutaj czekaliśmy na Dziecko, szykując pokoik dla małego Lokatora. Teraz przyjdzie się z nim rozstać, ale nie stoimy w miejscu, trzeba iść do przodu. Musimy tylko (jak w każdym ważnym momencie życia) zmierzyć się ze złymi emocjami ze strony bliskiej nam osoby, eksperta w każdej dziedzinie, rynku nieruchomości też. Jakie to jest przykre, że można przeżyć blisko 40 lat swego życia i nigdy w decydujących chwilach,  nie usłyszeć: Dziecko cieszę się, jestem z Tobą. Nie mogę zrozumieć, jak można niszczyć własne dziecko i burzyć szczęście „złotymi” radami i własnymi (zwykle nieuzasadnionymi) obawami. Trochę nas to kosztuje, nie dajemy się, ale choć raz chciałabym po prostu się cieszyć, bez całej tej złej otoczki. Może kiedyś będzie mi dane, choć osoba jest niereformowalna i żadne argumenty do niej nie trafiają, nawet te, że krzywdzi własne dziecko.

Żeby nie było tak pesymistycznie… Zbliżamy się do końca urlopu, choć to akurat zbyt budujące nie jest :) Mimo to, za nami cudny, bo wspólny czas. Co prawda Tygrys nie ułatwiał nam życia, bo akurat w te dni (jak nigdy) urządzał sobie drzemki 2-3 godzinne, ale mimo to udało nam się spędzić dość aktywny urlop. Mimo porządnego dotlenienia udało mi się wygospodarować czas na lektury. Jak aura nie dopisywała szukaliśmy idealnej sali zabaw, ale bezskutecznie. Na szczęście Tygrysowi wiele do szczęścia nie trzeba i każde tego typu miejsce przypadło Mu do gustu. Ważne, żeby były auta, jakiekolwiek. Duże jeździki wolał prowadzać, bo samodzielnie poruszał się jedynie w tył. Dziś urządziliśmy sobie krótką przejażdżkę pociągiem. Do najbliższej stacji. Chcieliśmy sprawdzić, jak Tygrys zniesie podróż, bo znając jego stosunek do wszelkich nowości, mogło być różnie. Bezprzedziałowy wagon ułatwił sytuację i Tygrys był prze-szczęśliwy. Co chwilę pokazywał coś za oknem, tłumaczył, oczywiście gdyby mógł rozebrałby na części cały przedział. 

Za to autem zjeździliśmy kawał okolicy. Odwiedziliśmy miejsca, które bardzo lubimy z Tatatu. A że zwierząt w nich nie brakowało, to i Tygrysowi również przypadły do gustu.  W związku z tym postanowiliśmy się nieco ujawnić. Swoich twarzyczek co prawda nie opublikujemy, ale za kilka, może kilkanaście dni, podzielimy się urokami naszej okolicy. Kochamy góry, morze, jeziora, ale żyjemy w równie pięknym miejscu i szkoda zatrzymać dla siebie takie okoliczności przyrody. A więc do zaczytania…