Tu na razie jest pastwisko...

ale będzie nasz domisko. Może raczej domeczek. 

Okazuje się, że marzenia się spełniają. Tyle, że nie same. Trzeba im trochę pomóc. Wszystko zaczyna się od decyzji, a potem wystarczy działać. Decyzja zapadła rok temu. Mniej więcej w tym czasie na poprzednim blogu napisałam, że zamierzamy dokonać poważnej zmiany w życiu. Trochę się nam przeciągnęło. Nie wsłuchaliśmy się w siebie (a raczej ja nie posłuchałam Tatatu) i zaufałam bliskim. Mieliśmy osiąść w miejscu związanym z moim dzieciństwem, z masą wspomnień, pachnącym dzikim bzem, sadzonym jeszcze przez dziadka i w miasteczku, co ze względu na mój brak prawa jazdy było świetnym rozwiązaniem. Niestety w naszym przypadku potwierdziło się przysłowie, że z rodziną wychodzi się dobrze tylko na zdjęciu. Szkoda, bo miejsce jest fajne, a z każdym miesiącem będzie popadało w ruinę. Ale wierzę, że w życiu nie ma przypadków. Szkoda tylko, że tak długo daliśmy się zwodzić. Straciliśmy rok, ale po podjęciu kolejnej decyzji - szukamy nowego miejsca dla nas i Tygrysa - w kilka tygodni nam się udało. Powoli spełniamy to nasze marzenie.

Tak sobie myślę, że sprawcą całego zamieszania jest nasz Synuś. To dzięki Niemu spełniają się nasze marzenia. To najważniejsze - sam On i te mniejsze. Pamiętam, jak kiedyś (w czasach przed Tygrysem) myślałam sobie - jak fajnie byłoby wstawać wcześniej, wtedy dzień byłby dłuższy. Mówisz masz. Dzień zaczynamy ok. 5 i jest faktycznie dość długi. Cisza w naszym mieszkaniu w weekendy aż dudniła. Marzyłam, żeby rozbrzmiewała głosem Dziecięcia. Mówisz masz. Teraz jest dość głośno od płaczów, histerii ale co najważniejsze śmiechu/gadania/śpiewania Synusia. 

Wreszcie zdobyliśmy się na odwagę i spełnienie marzenia o domku, który będzie naszym miejscem na ziemi, które ułatwi nam życie, bo skróci dość znacznie czas dojazdu do pracy. Zawsze myśleliśmy o wsi. Ze względu na to, że nie jestem mobilna, Tatatu wybił mi ten pomysł z głowy, choć pragnienie i tak zostało. Koniec końców ponad miesiąc temu odnaleźliśmy to nasze miejsce właśnie na wsi, ale na tyle blisko miasteczka, że w razie czego dojadę rowerem. Chyba, że zmobilizuję się do zrobienia prawa jazdy. Kto wie?

Póki co okolica wygląda pięknie, ale nawet jak się zabuduje, na wyciągnięcie ręki mamy las, naturę. Przez wiejską uliczkę boisko, przez kolejną plac zabaw. Przy drodze topole, których szum bardzo lubię. Mam nadzieję, że pod okna będą nam podchodziły zwierzaki. Lisa już spotkaliśmy.

Nie pisałam o zakupie działki od razu, bo kłębiły się w nas różne uczucia, chyba ciągle jeszcze są. Przepełnia nas radość, przyćmiona trochę strachami. Przede wszystkim przez zmianami, ale to naturalne. Mieszkamy w mieście, które lubimy, w którym czujemy się dobrze, w którym mamy na wyciągnięcie ręki przybytki kultury, zoo, świetne restauracje i dobrze zaopatrzone sklepy. Ale wiemy też, że na wsi będzie nam dobrze, w miejscu które sami stworzymy, a wyjazd kilkadziesiąt kilometrów dalej to tylko kwestia chęci i organizacji. Są też obawy związane z finansami, wiadomo. Ale wierzę, że podołamy. A ograniczone finanse uruchomiają kreatywność. Wiadomo na pewnych rzeczach nie da się oszczędzać i dalecy jesteśmy od tego, ale wewnątrz możemy już trochę podziałać. I to wnętrze najbardziej mnie przeraża. Nie miałam problemu z zaaranżowaniem naszych 34 m2 w bloku, ale jeśli chodzi o dom nie wiem czy moja wyobraźnia przestrzenna i pomysłowość podołają zadaniu. Wiadomo, że teraz sporo czasu spędzamy szukając inspiracji (na etapie projektowania domu trzeba podjąć już sporo decyzji) i jestem pod wrażeniem, jak wiele osób potrafi stworzyć piękne, niebanalne wnętrza z duszą. Jak wszystko jest spójne, ciekawe, zaskakujące. Mam nadzieję, że i nam się uda.

Mimo tak różnych emocji, czuję wewnętrzny spokój i Boże prowadzenie. Niesamowite jest to, że na tej naszej nowej drodze trafiamy na dobrych ludzi, takich którzy pasują nam mentalnie (mam nadzieję, że to samo napiszę o budowlańcach :). Poprzedni właściciele działki czy architekt, który przy pierwszym spotkaniu sporo nam rozjaśnił. Poszliśmy  do niego z bazą - projektem z sieci, który nam oboju się spodobał (i to tak rzutem na taśmę, bo mieliśmy inne typy), a wyszliśmy z pomysłem domu, w którym już zamieszkałam. Tylko nadal nie ma gdzie trzymać odkurzacza :) Już nie mogę się doczekać, jak będziemy wspólnie z panem M. projektować dom. I oby obyło się bez kłótni, bo przez te kilka lat od remontu mieszkania, wyostrzyły nam się indywidualne gusta. W wielu miejscach się zgadzamy (prosta bryła bez udziwnień, duża strefa dzienna z biblioteczką i jadalnią), ale o inne toczymy spory/dyskusje np. o wygląd schodów. Jednego jesteśmy pewni - chcemy połączyć tradycję z nowoczesnością i to zarówno we wnętrzu, jak i w elewacji budynku. Czy nam się uda? Przekonamy się.

Myśleliśmy o założeniu nowego bloga dokumentującego postępy z prac, poszukiwania inspiracji. Ale raczej nie podołamy. Już teraz dość często brakuje nam czasu. Mam nadzieję, że nie będzie Wam przeszkadzać, jak znajdą się one tutaj, w Tygryskowie. Na pewno blog nie stanie się blogiem wnętrzarskim. Wpisy "okołodomowe" nie zdominują bloga. Nie mamy ani takiego zacięcia, ani pasji, ale miło nam będzie dzielić się z Wami naszymi pomysłami, wytworami... naszym marzeniem, które powoli stają się rzeczywistością. 

A kilka godzin po napisaniu tego posta, okazało się, że mamy gdzie zamieszkać na jakiś czas. Wizja pomieszkiwania u rodziców póki co się oddaliła. Mieliśmy już pierwszego oglądającego mieszkanie do zakupu. A wczoraj dostaliśmy umowę na przyłączenie prądu. To się naprawdę dzieje :)