Rozstania i powroty

Od mojego powrotu do pracy minął miesiąc. Od dawna przymierzam się do wpisu, ale opornie mi to idzie. Pewnie dlatego, że nie uporałam się jeszcze z tą sytuacją i póki co mam wrażenie, że upływ czasu nie ma tu nic do rzeczy.

Miesiąc temu byłam bardziej optymistycznie nastawiona. Tuż przed świętami cieszyłam się nawet z powrotu do pracy, bo ja po prostu lubię to, co robię (pomijając kwestie osobowe, które trochę utrudniają życie). Pewnie dlatego, że Tygrys zostawał z Tatatu. Sytuacja się zmieniła, kiedy w poświąteczny wtorek musieliśmy zostawić Młodego z Dziadkami i oboje ruszyć do pracy. Chyba sami się nie spodziewaliśmy, że będzie to tak trudne. Synuś zniósł to chyba lepiej od nas, przynajmniej tak nam się wydawało. Nie było płaczu (poza ukradkiem uronionymi łzami, przez nas rzecz jasna). Młody pomachał nam z okiennego parapetu. Z uśmiechem, bo został z ukochanymi Dziadkami, a nam serce pękało. I nadal pęka. Za każdym razem, kiedy się rozstajemy. Trzymamy fason, informujemy Malucha z uśmiechem, że idziemy do pracy zarobić na bułę i niedługo wrócimy, żeby nie odczuł, że dzieje się coś złego.    

 

Pierwszy tydzień był naprawdę trudny. Sytuacja nas przerosła. Bolało rozstanie, przepełniała nas zazdrość o Dziadków i gorycz, że jest tak, a nie inaczej. Do tego Dziadkowie nie ułatwiali zadania, szczególnie Dziadek, który wręcz opanował Tygrysa. Nie pozwalał nam na chwile we Troje. Był ciągle obok. Nawet, jak fizycznie nie był obecny. Taka oto sytuacja… Jesteśmy z Młodym na podwórku na huśtawce. W pewnym momencie słyszymy: dziadzia, dziadzia... I co? Dziadek "sterczy" w oknie. Mieliśmy wrażenie, że za chwilę, jak otworzymy lodówkę, to Dziadzia z niej wyskoczy. Nie wspomnę już o kilku tekstach (które mnie wbiły w podłogę) czy pędzeniu na ratunek przy histerii przy zmianie pieluszki. Mój Tata chyba trochę się zagalopował i za bardzo wczuł się w rolę i mam wrażenie, że nie w tą, co trzeba. Sytuacja okazała się o tyle trudna, że postanowiliśmy pomieszkiwać z Dziadkami w ciągu tygodnia, bo jak pamiętacie mamy kawałek do pracy. Myśleliśmy, że tak będzie lepiej. Ale okazało się, że zmian dla Tygrysa było za dużo. I przez kilka dni u Dziadków nie przespaliśmy ani jednej nocy. Ostatniej przed weekendem bezsennej i przepłakanej, nie tylko przez Tygrysa, podjęłam decyzję - dojeżdżamy. 

I to była słuszna decyzja. Dla wszystkich wyszła na dobre. Choć nie wiem, jak Młody znosi dojazdy. Co prawda zbytnio nie marudzi, ale póki co nie powie nam czy nie są dla niego zbyt męczące. Mam nadzieję, że nie. Emocje opadły, atmosfera się oczyściła, wszyscy są zadowoleni. Tygrys więcej nocy przesypia, choć i teraz zdarza Mu się odreagowywać. Niby w dzień jest w porządku, bez problemu zostaje z Dziadkami, ale zdarzają Mu się niespokojne noce. 

Wiem, że Rodzice/Dziadkowie nie chcieli źle. Po prostu trochę się zagalopowali. Tak samo, jak my cieszą się z Wnuka. Przecież długo na Niego czekali, ale teraz jest lepiej. Nie bez znaczenia była też nasza zazdrość i inne negatywne uczucia. Pewnie za jakiś czas będziemy musieli podjąć nowe decyzje, ale może do tej pory wyjaśnią się pewne sprawy i będzie łatwiej. 

Dziadek nadal trochę nas przytłacza swoją miłością/zaborczością, choć widzę, że stara się hamować, ale taką już ma naturę, że musi być w centrum wydarzeń/zainteresowań. Mam nadzieję, że z czasem ochłonie, albo najzwyczajniej w świecie się zmęczy. Dziś, po wizycie z Maluchem u nas w pracy widzimy zmianę na lepsze. Chyba i w nas samych coś się powoli zmienia. I te wszystkie negatywne uczucia tracą na mocy. 

Skłamałabym, gdybym napisała, że powrót to pracy mnie nie cieszy. Cieszy, ale jestem rozdarta. Z jednej strony realizuję się w pracy. Z drugiej - przepełnia mnie ogromna tęsknota i żal, że nie mogę być więcej z Młodym. Szkoda, że nie da się tego jakoś połączyć. 

A jako, że mamy dla siebie naprawdę mało czasu, korzystamy z każdej chwili. Poza czasem w aucie, mamy dla siebie 1,5 - 2 h do czasu jak Tygrys zapadnie w sen, a odpływa nadal wcześnie, bo koło 19. Weekendy to prawdziwe święto. Celebrujemy czas we Troje. Tak, jak wczoraj. Wspólna Msza Święta (pierwsza spokojna :), posiłki i wizyta w zoo. Pogoda, mimo fatalnych prognoz nam dopisała. A co Tygrysowi najbardziej się podobało? Niedźwiedź nawet, nawet. Sowa całkiem, całkiem. Ale największe wrażenie zrobiły na nim kurki i kogut. W końcu należy do pokolenia, które drób czy inną domową zwierzynę będzie widziało w zoo, ewentualnie w gospodarstwach agroturystycznych. To my mieliśmy szczęście i Dziadków, którzy hodowali kury, króliki czy nutrie. I przynajmniej część zainteresowania i uczuć lokowali w swoim inwentarzu :)