Gaduła, złośnik i gryzoń - 17 za nami

Obawiałam się, że wraz z powrotem do pracy nie będę miała zbyt wielu okazji do obserwacji Tygrysa, a ty samym moje comiesięczne podsumowania skurczą się dość znacznie. Tymczasem 17 miesiąc Malucha przyniósł nam wiele nowości, pierwszych razów i całe mnóstwo sytuacji, które sprawiały nam wiele uciechy, napawały dumą i zaskakiwały. Powstał z tego niezły tasiemiec. Także proszę o wyrozumiałość. 

Tak się składa, że w każdym miesiącu w zachowaniu Tygrysa jest coś charakterystycznego. W 17 Chłopak ukochał maskotki. Do tej pory spokojnie zalegały sobie w pudełku na półce, poza dwoma misiami. Tymczasem wreszcie nabrały życia. Nawet nie wiedziałam, że tyle się tego uzbierało. Tygrys wyjmował (teraz rzadziej) wszystkie z pudła. Najchętniej wrzucał do łóżeczka i łobuzował ze wszystkimi.

W 17 nazywaliśmy Tygrysa Strachowyjem i nie dlatego, że nas straszył. Wręcz przeciwnie – to w nim odezwały się różne strachy. Bał się jadących za nami aut (to jedyny minus fotelika samochodowego montowanego tyłem do kierunku jazdy). Bał się drewnianego dziadka do orzechów, jednej z maskotek i złodzieja z Ulicy Czereśniowej. Najlepsze jest to, że przytulanka na widok, której od razu płakał jest najmniejsza ze wszystkich. Taki niepozorny, może 8 cm jerzyk, który sprawdził się w sytuacjach, kiedy Tygrys łobuzował. Wystarczyło położyć na pudle z klockami owego jerzyka, a nie „latały” po całym pokoju. A do obawy przed złodziejem przyczynił się Tatatu, który oglądając z Synusiem część „Noc” dość dokładnie wytłumaczył czym para się mężczyzna z obrazka. Także „Noc” poszła na półkę, a my spędzamy czas przy „Wiośnie”. I wiecie co? Czereśniowa wymiata. Tygrys naprawdę dużo się z niej uczy i potrafi zatrzymać się na dłużej.

17  upłynął nam też  hasłem kot, prawie jak w znanej każdemu z dzieciństwa grze w pomidora. Tylko zamiast pomidora, u nas był właśnie  kot. Mimo, że słownik Tygrysa, jak na chłopca w Jego wieku jest dość pokaźny, upodobał sobie to słowo i wszystko nim nazywał. Taka oto sytuacja...

Tatatu z Malcem na rękach czekają przy aucie na mamę. Między nami idzie mężczyzna z psem.

- Tygrysie zobacz  pies – mówi Tatatu.

- Kot – mówi Maluch.

- Nie Tygrysie, to jest piesek.

- Kot.

- Ależ Tygrysie to jest hau, hau.

- Kot.

Dobrze, że właściciel nie był z byt na wrażliwy na punkcie swojego pupila. 

Nowe wyrazy w Tygrysim słowniku:

- bumba: huśtawka, wreszcie się wyjaśniło to słowo, albo nabrało treści

- gol: piłka, gra w piłkę

- ziaba/ziab: wiadomo, chyba moje ulubione, bo tak cudnie brzmi

- Mi mi: Domisie

- io io: samochody specjalne i układanka z takowymi

- bam bam: podrzucanie

- da i nie  nadużywane przez Młodzieńca

- kap kap: woda, kąpiel, deszcz, w zależności od sytuacji

- góra: nabrała nowego znaczenia, obok dosłownego (tzn. czegoś co jest wysoko) oznacza również ogórka, być może są jakieś niuanse w wymowie, których nie wyłapujemy

- gru gru: gołąbki, ptaki, zamiennie z ko ko

- si si:  siusianie albo gorące, w zależności od sytuacji. 

Słownik Tygrysa jest dość obszerny, choć wiele słów jest w użyciu, a za chwilę ulega zapomnieniu/odłożeniu. Nie słychać już pugi (papugi) czy pumpy (pumy).

Jak wiecie Tygrys pochłania książki. Tyle, że w tym miesiącu dosłownie. Zdarzało się Mu gryźć książki, szczególnie w czasie ząbkowania, ale ostatnio przechodzi sam siebie. Nie można go zostawić samego z lekturą, bo za chwilę książki są tak zniszczone, że aż szkoda. I robi to specjalnie. Mówi ku ka i zabiera się za gryzienie. Jak jesteśmy obok zdążymy interweniować, ale nie zawsze się udaje. Już wiem dlaczego nasza pierwsza wizyta w bibliotece nie trwała długo, a muszę dodać, że wzbudziła zachwyt Dziecia. Mamatu wybiera książki pod względem treści. Tygrys brał pewnie to, co najlepsze pod ząb. Chociaż nie tylko książki gryzie. W zasadzie wszystko. Zabawki, układanki, meble i nas.

To, że Tygrys ma naturę histeryka, wiadomo już od dawna. Szczególnie daje ona o sobie znak w sytuacjach dla Niego nowych, spotkaniach z wszystkimi poza najbliższą rodziną (która na ten moment obejmuje 7 osób) i oczywiście w chwilach, kiedy ma inne plany na życie, niż my rodzice.

Miesiąc rozpoczęliśmy od poszukiwania butów. Oj działo się. Na sam widok sklepu obuwniczego wpadał w złość, a biedne sprzedawczynie uciekały jak najdalej. Podobnie, jak Tygrys, który jak tylko namierzył wyjście zasuwał, jakby ktoś Mu włączył turbodoładowanie. Ostatecznie udało się zakupić buty. Rozmiar 20. Swoją drogą, czy one wszystkie są takie wąskie czy Tygrys ma tak szeroką łapę? Oczywiście musieliśmy oswoić Chłopaka z butami, a koniec końców po prostu włożyliśmy je na siłę. I wtedy już dał się przekonać i podobnie, jak w przypadku odcisków stópek, z dumą prezentował nowy nabytek.

Na dość podobne wysokie tony wchodził Tygrys przy każdej próbie zabrania Go do kościoła. Przez długi czas chodziliśmy z Tatatu na inne godziny, ale wreszcie nadszedł czas, że postanowiliśmy zabierać Młodego ze sobą. W końcu żegnać się już potrafi (Znakiem Krzyża trudno to jeszcze nazwać :), więc podjęliśmy pierwsze próby. Znaleźliśmy kościół z Mszą dla dzieci. I do 3 razy sztuka. Ostatniej niedzieli do kazania spokój jak nigdy dotąd, a to Mu się chyba nie spodobało, bo zasnął. Po Mszy mieliśmy jeszcze okazję do grzania się na słoneczku, bo koło kościoła jest skwer. Synuś chyba coraz więcej rozumie, a co za tym idzie mniej się boi. Jak powiedzieliśmy, że jedziemy do Bozi, całą drogę się żegnał, na placu pokazał drzwi do świątyni. Ciekawe jak będzie w kolejną niedzilę.

Odezwała się w naszym słodziaku natura złośnika. Czy to nie za wcześnie na bunt dwulatka? Nadużywanie nie jest na porządku dziennym, choć tu trzeba brać poprawkę, bo nie czasem oznacza tak. W repertuarze ma jeszcze Tygrys pokładanie się ze złości na podłogę. Wygląda to komicznie, bo upadek jest dość kontrolowany, a na podwórku ogranicza się do przykucnięcia :) 

Pozytywne jest to, że jedynie na dorosłych Młody źle reaguje. Z dziećmi bawi się spokojnie. A wszystkich pozostałych kocha, jak są przy drzwiach i zbierają się do wyjścia. Wtedy nawet wujkowi, którego chwilę wcześniej się bał, bez problemu robi pa pa. Spokojniej reaguje na psa  Cioci, którego coraz częściej głaszcze, pozwala się polizać, ale o zabawie na podłodze nie ma mowy. Uroczo pokazuje, jak piesek robi języczkiem i tuli się do telefonu, w którym widział zwierzaka na komunikatorze. 

Nadal ulubioną i w zasadzie jedyną bajką, jaką ogląda są "Domisie", czyli Mi Mi. A najlepsze jest to, że po zakończeniu Chłopak sam wstaje i wyłącza telewizor. Oby Mu tak zostało. Przy zabawie muszę unikać zwrotów typu: podjedź autkiem do misia, bo od razu biegnie włączyć tv.

Nadal nie rusza się bez pieluchy (tetrowej). Jak zdarzy się, że znajdzie drugą, tuli się do obu. A jak wypatrzy jakąś na suszarce to nieźle muszę się natłumaczyć, że ta jest jeszcze mokra. 

Z nowości... Tygrys sam pije z kubeczka, chociaż spora ilość płynu ląduje ciągle na nim. W zabawie chętnie udaje, że pije kawę (tu się nic nie zmieniło, kawa w tygrysim słowniku to picie). Kubeczki FP do układania wieży znalazły nowe zastosowanie. 

Samochody nadal są wielką miłością, a szczególnie autobusy. Na spacerach nie ma końców ochom i achom. W miasteczku (tak na potrzeby bloga będziemy nazywać miejsce naszej pracy i zamieszkania Dziadków Tygrysa) jest poszkodowany, bo tu przejeżdża jeden autobus raz na jakiś czas. Lubimy obserwować, jak Tygrys bawi się samochodzikami. Na początek ustawia jeden za drugim, po czym delikatnie przesuwa jeden do przodu i ustawia jeden przy drugim jak od linijki. Jest w tym jakaś logika, póki co znana tylko Jemu samemu. Ale jest to fascynujące, że taki mały rozumek coś tam próbuje robić po swojemu. Niesamowita jest pamięć takiego szkraba. Wie, do której szuflady odłożyć rzeczy, a sięgał do niej pierwszy raz dzień wcześniej. Reaguje płaczem na mijany autem blok, w który mieszka prababcia nie zaliczająca się niestety do tej wspaniałej 7. Ostatnio zaskoczył mnie po kąpieli, jak pokazując na szafkę w swoim pokoju mówił be be. Potwierdziłam to be - tak Synuś na pudełku jest owieczka. Ten dalej to swoje be. A chodziło o to, że do szafki pod owieczką odkładam co wieczór be, czyli brudne ubrania, a Chłopiec oddawał do odłożenia pieluszkę po całym dniu użytkowania. 

W okresie świątecznym upodobał sobie zabawę czekoladowymi jajeczkami, których u Babci nigdy nie brakuje. Przekładał, przenosił, rozdawał, do czasu aż Babcia nie schowała po tym, jak Wnusio załapał, że można je podgryzać. 

Mimo młodego wieku, zauważamy u Tygrysa pewne oznaki uzależnienia. W początku miesiąca od bzi bzi czyli miodu, w końcu od góry, czyli ogórka. O miodzie zapomniał, bo nie wie, gdzie jest słoik u Babci. Za to doskonale odnajduje w szafce koszyk z pieczywem, a w nim Jego ukochaną bułę, a półkę niżej słoik z ogórkami. I nie ważne czy konserwowe czy koszone, byle ogórki.  

Tygrys lubi szykować z nami ciasto na chleb. Już wiem dlaczego Tatatu zakupił do tego celu miskę poj. 13,5 l. Idealny rozmiar dla Malucha, który miesza w niej składniki drewnianą łychą. Skoro mowa o drewnianych zabawkach – bez problemu Dzieć radzi sobie z układankami z kołeczkami. 8 elementów to dla Niego pestka. Nadal nie ogarnia wieży/piramidki. 

Wreszcie Tygrys pokochał kąpiel. Codziennie w porze snu biegnie pod drzwi łazienki i krzyczy kap kap i nie ma opcji, żeby uniknąć kąpieli. Najchętniej nie wychodziłby z łazienki, a raz próba zabrania Malca z wanny skończyła się siniakiem od ugryzienia na przedramieniu Tatatu. Synek zaczął nawet siadać w wannie, a wszystko za sprawą plastikowego jaja, które dostał na Święta od Cioci. I tym sposobem Śmingus Dyngus mamy codziennie. Mniej nerwów kosztuje też nas obcinanie paznokci. Raz na dwa razy jest w miarę spokojnie. Ale nie ma tak dobrze. Mycie zębów to masakra. Za to najbardziej ulubioną czynnością higieniczną jest czyszczenie uszu.

Najchętniej nie wracałby z podwórka. 5 rano, pobudka, wskazanie paluszkiem na okno i słyszę: bumba, lali, ziaba, ko ko. Te dwie ostatnie to takie "bujanki" w kształcie zwierzaków na sprężynie. A piaskownica... Prawie, jak wanna. I foremki są niepotrzebne. Wystarczą dłonie. Cieszy nas bardzo ten czas spędzany na świeżym podwórku. Możemy bezkarnie grzebać się w piachu (my raczej z użyciem foremek), biegać za piłką (co nie jest bez znaczenia dla nowych kg) i co najważniejsze pokazywać Krasnalowi przyrodę. Jak w pewien ciepły dzień niesamowite ilości biedronek, które grzały się na słoneczku na krzewach. A skoro jesteśmy przy owadach, to sam Tygrys uroczo pokazuje, jak lata motylek czy pszczółka (szkoła Tatatu).

Wprowadziliśmy zwyczaj czytania przed snem. Po położeniu w łóżeczku Tygrys nie chciał słuchać, ale okazało się, że z przyjemnością oddaje się lekturze podczas wciągania butli. I tu możemy sięgnąć po dłuższe opowiadania. Na czasie Pan Kuleczka. Zaraz po przebraniu w pidżamkę Tygrysiątko sięga po książkę i mamy taki nasz kolejny rodzinny rytuał. Choć czasem przed kąpielą Maluch wprowadza także inny – ucieczka od rodziców na golasa. Podobnie przy próbach przewijania Chłopaka.

Już nie raz przekonaliśmy się, że u Tygrysa nie ma nic na siłę. Na wszystko przychodzi czas. Jak za pierwszym razem coś Mu nie pasuje, wystarczy odłożyć na półkę, a jest bardziej niż pewne, że za jakiś czas sam pokaże, że chce do tego wrócić. Tak się stało z matą wodną do rysowania, a co za tym poszło z kredkami. Za nami pierwsze pociągnięcia pisakiem po macie i kredką (za duży wybór nie służy) po kartce. Z odgłosów, które towarzyszą tej czynności wnioskujemy, że najchętniej Tygrys rysuje brum brumy. O to też prosi Tatę.

W końcówce 17, kiedy rozmawialiśmy z Babcią o siusianiu, Młody zaciągnął Tatatu do pokoiku i kazał ściągnąć z szafy nocnik. Nie, nie sika do nocnika, ale od czasu do czasu prosi, żeby Go na nim posadzić. Jak dla nas to i tak dużo, zważywszy, że wcześniejsze próby usadzenia Go na tronie, kończyły się histerią. W nocniku też fajnie się stoi, odsuwając przy tym od tapczanu. Ale mam nadzieję, że to powolny wstęp do odpieluchowania. 

Tradycyjnie na koniec stan uzębienia :) Straciliśmy rachubę, bo zęby się w ostatnim czasie posypały. Ale na nasze oko jest ich 13. Wszystkie 1-4 góra dół po prawej. A po lewej górna 1 i 2 oraz 1,2 i 4 dolna.