10 miesięcy przedszkola za nami

Czerwcowy poranek, na cztery dni przed zakończeniem roku przedszkolnego, niewiele różniący się od tego sprzed 10 miesięcy, kiedy zaczynaliśmy przygodę z placówką. Płacz nieco mniejszy, ale ten sam smutek w oczach. Rozstania niezmiennie były dla Tygrysa trudne. Czas nie przyniósł tu większych zmian i podejrzewam, że po dwumiesięcznej przerwie będziemy zaczynać od początku.

Cóż… Synek najchętniej spędzałby czas z nami, nawet nie bardzo chce zostawać z babcią. A będzie musiał. Długo rozważaliśmy, co zrobić z wakacjami. Ostatecznie po rozmowach z nauczycielką i dyrektorką zdecydowaliśmy, że rezygnujemy z dyżuru wakacyjnego i we własnym zakresie zorganizujemy Młodemu letnią opiekę. Tygrys i tak ciężko znosi pobyt w placówce, a przedszkole dyżurne to zbieranina dzieci z całego miasta, co chwilę inny nauczyciel, brak stałości… To dla niego za dużo. Także na czas wakacji opiekę nad Tygrysem przejmują obie babcie i w miarę możliwości ja.

Te dziesięć miesięcy zleciało dość szybko. Niedawno, po raz pierwszy ze ściśniętym sercem, odprowadzaliśmy Tygrysa do przedszkola, a tu kończymy pierwszy rok pobytu w placówce, a Chłopak z dumą mówi, że po wakacjach będzie już w grupie czterolatków. Synek dość mocno przeżywał poranne rozstania, miał problemy z adaptacją, ciężko Mu było odnaleźć się wśród rówieśników. Każdy dzień to była walka z samym sobą, przełamywanie się, ale widzimy owoce. Nawiązane znajomości. Samodzielność. Z przyjemnością słuchaliśmy opowieści o zabawach, przygodach, sympatiach. Sytuacji nie ułatwiały nam choroby. Po każdym powrocie zaczynaliśmy od nowa. Mało tego okazało się, że nasza odporność jest dość słaba i ostatnie dwa miesiące przyniosły choroby całej naszej rodzinki. Rok szkolny kończymy z kolejną po tym, jak Synek poczęstował wszystkich grzecznych kolegów swoją wodą.

Był moment, że poważnie rozważaliśmy zmianę placówki. Na szczęście w porę zorientowaliśmy się, że to ze względu na nasze potrzeby i oczekiwania, a nie Tygrysa. Jemu taka stałość i spokój odpowiadają. Do tego nawiązał już znajomości, a panią A. akceptuje. I my w końcu dotarliśmy się z nauczycielkami. Mało tego, co nas cieszy, nawiązaliśmy współpracę i za nami pierwsze zajęcia w grupie Synka. Dzieci były zadowolone, a ten błysk i duma w oczach Tygrysa, bezcenne. Fajnie było przez chwilę pobyć wśród kolegów, o których Synek w domu opowiada. Do tego miło się zaskoczyliśmy, bo okazało się, że maluchy są dość sprawne manualnie. To motywujące. Już myślimy nad ciekawymi zajęciami na wrzesień.

Minione miesiące to również czas “walki” o Tygrysa, przede wszystkim na polu zdrowia i różnych zaburzeń. Czeka nas za chwilę wizyta u alergologa. Może dowiemy się czy nasze podejrzenia, co do nabiału są słuszne. Wreszcie (choć nie wiem czy do końca) udało nam się uczulić kuchnię przedszkolną co do tego, że nabiał to nie tylko mleko czy ser. Jak wielkie było zdziwienie pani dyrektor, jak poprosiliśmy, żeby sprawdziła skład masła roślinnego czy czekoladowego. Niestety nikt nie czytał etykiet produktów podawanych dzieciom. Dla mnie to jest niepojęte. U Tygrysa to masło powodowało tylko (albo aż) zapalenie oskrzeli, a przecież w innych przypadkach mogłoby się to skończyć tragicznie. Niestety niemal każdego dnia trzeba sprawdzać jadłospis i przypominać o alergenach.

Udało nam się pozytywnie zakończyć starania o wczesne wspomaganie rozwoju dla Młodego. Na szczęście obeszło się bez udziału miejscowej poradni psychologiczno-pedagogicznej, która wywarła na nas jak najgorsze wrażenie. Po drodze też nie było łatwo. Niestety, jak wszędzie, także wśród specjalistów znalazły się osoby, które z dziećmi pracować nie powinny. Najważniejsze, że mamy orzeczenie i mogliśmy zacząć pracę z Tygrysem. Za nami już pierwsze ćwiczenia z IS z panią, która ma podejście do Młodego, potrafi go zachęcić do pracy. Odbyliśmy pierwsze spotkanie z psychologiem i ten pan to mój numer 1 (mam nadzieję, że moje odczucia się nie zmienią). Zapewnił nam wszystkim (sobie, Tygrysowi i mi) przestrzeń, poczucie bezpieczeństwa. Oby tak dalej. Nie podobają mi się jedynie metody pracy pani pedagog. Czeka nas rozmowa. Może uda nam się wypracować kompromis.

Jak widzicie sporo się działo. Do tego budowa. Praca. Codzienność. Choroby. Tygrys wydłużył sobie dzień. Wieczorem mieliśmy godzinę, półtorej dla siebie, stąd taka mała aktywność tu na blogu i w Waszych zakątkach. Ciągle staram się nadrobić zaległości, ale to już chyba niemożliwe. Mam tylko nadzieję, że uda mi się bywać tu częściej.