Marcowe opowieści #3

Intensywne tygodnie za nami, a przyuważyłam, że mam małe zaległości. Umknęła mi końcówka marca. Niestety nie robiłam notatek na bieżąco, a że pamięć mam słabą (i zdjęć jakoś mało), to trudno mi będzie odtworzyć ten czas, ale choć ślad ostatnich 10 dni marca postaram się zostawić. 

Aż mi się śmiać chce, jak przypominam sobie życzenie wyrażone pod ostatnią naszą opowieścią. Żeby kolejne dni przyniosły więcej dobrego. Niestety... Sami wiecie, jakie decyzje zapadły i utrudniły życie wielu rodzinom w tym nam. Ale zanim przedszkola zostały zamknięte Tygrys wrócił do placówki jak się okazało na tydzień. Pierwszego dnia (w poniedziałek) nieźle nas wystraszył... Kończymy pracę, wychodzimy na dwór i czekamy na Młodego z babcią. Przychodzi cały zapłakany. Okazało się, że tak bolała Go głowa. Zdążył jeszcze zabrudzić nam plac przed budynkiem firmy. Na szczęście to były perturbacje żołądkowe. Raz na jakiś czas coś Chłopakowi siądzie na żółądeczku i ma potworne bóle głowy. W domu pospał chwilkę i doszedł do siebie. Biedny nawet nie miał siły przetestować figurek, na które tak czekał. Ale w kolejne dni intensywnie bawiliśmy się w bogów greckich, odtwarzając różne historie, najczęściej bitwę trojańską i Odyseusza. A i tak po kilku dniach (niczego innego się nie spodziewałam) figurki odeszły w zapomnienie na rzecz zabawy w pieska. Wiadomo w roli rzeczonego Tygrys z imieniem Ares. Nie mogło być inaczej. Bóg wojny rządzi.

My z kolei co drugi dzień zaczęliśmy pracę w systemie zdalnym. Dopóki Młody był w przedszkolu było to do ogarnięcia, ale ostatnie dni marca z Chłopakiem w domu i zdalną pracą, to już była niezła jazda. Trudno mi pogodzić wszystko. Młodego i jego potrzeby, pracę i obowiązki. Zżera mnie to od środka, ale nie jestem w tym odosobniona. Wiele z Was to zna. Ale koniec końców daliśmy radę i nadal dajemy. Raz zdalna, raz zasiłek, urlop, babcia i ogarniamy tą rzeczywistość. Choć najbardziej męczy  świadomość, że nie wiadomo jak długo ten stan potrwa.

Z przyjemniejszych rzeczy... Zaczęliśmy prace na podwórku, a raczej Chłopcy zaczęli, bo ja w sobotę i na początku ostatniego marcowego tygodnia zawzięłam się i szorowałam dom. Nie to, że musiałam na święta. Nie mam z tym problemu, ale jakoś chciało się już mieć czyste okna i mniej kurzu w domu. Zakwasy były. A najgorsze jest to, że poza przejrzystym widokiem za oknem, efektów specjalnie nie widać. A nie przepraszam... kochany Synuś zauważył odpicowaną kozę (ta do ogrzewania, żeby nie było). Za to rezultat pracy moich mężczyzn, dużego i małego, widać z daleka. Marzyła nam się nieduża folia/tunel/szklarnia (jak zwał tak zwał). Skrzynkowa uprawa pomidorów i ogórków w zeszłym roku nie przyniosła obfitych plonów. Wiatry i niezbyt rozległa powierzchnia dla sadzonek nie przyniosły efektów. Rzutem na taśmę zamówiliśmy szklarnię i wywrotkę ziemi. Chłopaki (Tata i Dziadek) zmontowali tunel, a kolejna ekipa (Tata i Syn) nawieźli ziemię (pozostała przyda się do łatania dziur na podwórku). Muszę pochwalić Tygrysa, który naprawdę ciężko pracował. Zasuwał ze swoją taczką równo z Tatą. Lubi się teraz chwalić, że szli łeb w łeb, każdy z taczką odpowiednią do swoich możliwości. Jeszcze trochę pracy jest, ale już widać efekt. Nie mogę się doczekać sadzonek. 

Czas umiliły nam nowe puzzle (choć tym razem najbardziej mi samej)...

A że jakieś licho (kumulacja zmęczenia, stresu, potrzeb) wkradło się i spowodowało kilka niemiłych sytuacji, na zgodę i poprawę humoru zawsze najlepsze są gofry. A najlepiej te z przepisu Kamili z bloga Home Fragrance i to od razu z podwójnej porcji.  

W domu pojawiła się kolejna biblioteczka. Taką niedużą w pokoju Tygrysa zastąpiła nowa, która pomieściła wszystkie dziecięce książki, które teraz są w jednym miejscu, a nie niemal w każdym domowym pomieszczeniu. Teraz Chłopak może sobie swobodnie wyciągać, przeglądać wszystkie książki, no może poza tymi z wyższych półek. A pokoik zrobił się jakby przestronniejszy i nabrał charakteru. Książki robią jednak robotę. Teraz czas pomyśleć o biurku dla pierwszaka. Bijemy się z myślami. W pokoju Tygrysa jest strasznei dużo rozpraszaczy. Myślimy o tym, żeby lekcje odrabiał w gościnnym, gdzie jest mniej kolorowo i jest spore biurko + komputer, który może (choć mam nadzieję, że jednak nie) się przydać. A pewnie i tak, jak dotychczas życie i z lekcjami będzie toczyć się na dole przy dużym stole.

Udało się, choć kilka okruchów codzienności utrwalić. Zabieram się za kwiecień póki jest w głowie. 

Pozdrawiam wszystkich, którzy tu nadal zaglądają.