Nasza codzienność. Początek listopada

1 listopada - jakże inny od poprzednich. I choć można dyskutować z  decyzją rządu, a jeszcze bardziej z momentem jej ogłoszenia, przyjęliśmy ją ze zrozumieniem, zwłaszcza wobec tego, co się dzieje dookoła. W naszym szpitalu brakuje już miejsc, o respiratorach nie wspomnę. Kolejne osoby zarażone. Kolejne bolesne odejścia, (pod koniec miesiąca odszedł kolejny ksiądz z miasteczka. Osoba, która zawsze miała uśmiech na twarzy, a Tygrysa obdarowywała cukierkami). 

Dla Tygrysa 1 listopada to wielka radość. Mógł przełożyć kartkę w kalendarzu na miesiąc, w którym obchodzi urodziny. Codziennie naklejał naklejkę i odliczał dni tańcując przy tym radośnie. Niemal każdego dnia tłumaczyliśmy, że nie wiemy co będzie. Czy spotkamy się na obiedzie z dziadkami. Czy będzie skromna imprezka czy w szerszym gronie. Sporo tych znaków zapytania. 

Mimo to niedziela upłynęła nam całkiem sympatycznie. Aż momentami dopadały mnie myśli, że jesteśmy tacy bezpieczni w tych naszych czterech kątach, a wokół tyle się dzieje. Ale to złudne poczucie bezpieczeństwa, bo co chwilę dowiadujemy się o kolejnych zarażeniach. Pilnujemy się. Tatę Tygrysa nazywamy naszym prywatnym sanepidem. Dobrze, że czuwa, choć mam wrażenie, że na to cholerstwo nie ma mądrego i nie przewidzimy z której strony przyjdzie. Mimo zastrzeżeń wspomnianego Taty Sanepidu, zaprosiliśmy na obiad dziadków. Wszyscy byliśmy już stęsknieni. Ostatnio ograniczyliśmy kontakty. Sami odbieramy Tygrysa z przedszkola, ale ja już bardzo chciałam się spotkać. Także raczyliśmy się obiadem w szerszym gronie. A wieczorem przedprzedszkolna histeria. Zaskoczona byłam bardzo, bo w tym tygodniu rano jest ulubiona pani Tygrysa. Okazało się (choć to był tylko pretekst), że Chłopiec martwił się literkami, których nie zdążył powyciskać i nie miał z czego układać wyrazów. Problem został rozwiązany, ale popołudniu Tygrys stwierdził, że co prawda literki już ma, ale pojawił się kolejny problem - zapodziała się koperta z cyferkami. Dajecie żyć :) I spać. W nocy odreagowuje. Najczęściej krzyczy, że nie chce czegoś robić, ale rozłożył mnie na łopatki, jak wybudził się na siku, a potem dopytywał ile "n" jest w słowie "bernardyn" i czy są obok siebie te enki, czy nie. 

W pracy jakoś ciężko. Dyrektor kolejnymi swoimi mailami podcina nam skrzydła. Do tego nowe obostrzenia i trudne decyzje. Co prawda dostaliśmy zielone światło do zdalnej pracy (wreszcie, bo naprawdę wiele rzeczy możemy zrobić w domu), ale przedszkola nadal pracują. Gdyby to były cztero czy pięciolatki zostalibyśmy w trójkę w domu, ale to już zerówka. Za chwilę szkoła, więc zdecydowaliśmy, że póki się da, funkcjonujemy normalnie, o ile da się mówić w tym wszystkim o normalności. Niestety rzuca się to wszystko na psychikę i co rusz pojawia się nerwoból to tu, to tam. Jak ja już doszłam do siebie poległ Tata Tygrysa. Dopadł Go na kilka dni solidny ból głowy. I oczywiście pytania czy to to, czy coś innego. A może nerwy? 

Druga połowa listopada to urodziny moje i Tygrysa. Jeśli chodzi o mnie nie ma problemu. Gorzej z Chłopakiem. Szkoda mi Go. Prezenty oczywiście będą. Od kilku tygodni czekają, ale chciałoby się świętować w rodzinnym gronie, z dziadkami, ciociami i wujkami. Jak zawsze. Także pierwsze tygodnie listopada minęły  na rozmyślaniach, co zrobić. Tylko czy miało to sens. W tej chwili nie ma chyba co planować na dzień czy dwa do przodu. Zobaczymy, co przyniosą kolejne dni. Póki co przetestowaliśmy foremki do ciastek na dinozaurowe urodziny. 

Początek listopada przyniósł awarię w domu. Śmiejemy się, że jeszcze nie wszystko zrobiliśmy, a już dom zaczyna się sypać. Ale liczyliśmy się z tym. Tym razem zaniepokoiły na odgłosy wydawane przez strumień wody i hydrofor. Sporo było nerwów, ale okazało się, że wystarczyło uregulować ciśnienie i możemy spokojnie krozystać z wody. A z rzeczy okołodomowych to korzystając z wolnego dnia udało nam się ogarnąć strych. Zbyt wielu gratów się nie pozbyliśmy, ale posegregowaliśmy rzeczy i odłożyliśmy dziecięce, bo za chwilę w naszej rodzinie pojawi się najbliższy Tygrysowi pierwszy kuzyn. Działaliśmy też w kuchni. Chłopaki raczyli się wyborną pizzą, a ja jej zapachem, choć w tych czasach, to i zapach cieszy. Przerabialiśmy też jabłka i dynię. Zainwestowaliśmy w sokownik i możemy cieszyć się smakiem domowych soków. O ile latem jakoś nie popisaliśmy się jeśli chodzi o przetwory, to teraz nadrabiamy. Cieszymy się jeszcze rzodkiewką z ogródka, tzn. Mąż cieszy smak, ja oczy. 

 

6 listopada pom raz pierwszy odpaliliśmy kozę. Przez cieplejsze miesiące była świetnym kwietnikiem. Teraz grzeje i robi atmosferę. 

A co u Tygrysa? Jak to sam stwierdził... jest trochę dziwny, bo polubił Panią E. Ale to tak nie do końca. Jak rano jest Pani A., bardziej lubi Panią A. Jak Pani E., to Panią E. Skomplikowane to. W każdym razie przedszkole procentuje, bo Synek załapał fazę na działania twórcze. Zadarza Mu się kilka razy w roku, więc działamy. Jesienne wyklejnaki, rysunki, papierowe wytwory. Ćwiczymy wycinanie, bo tu jest problem. Szlaczki, literki, cyferki i wszelkie ćwiczenia matematyczne to jest to, co Tygrys lubi najbardziej. Ćwiczymy czytanie, weszliśmy na 2 poziom. Nadal dużo czytamy, co mnie cieszy. Przed zamknięciem bibliotek udało nam się wypożyczyć sporo książek i kilka zakupić. Na tym polu jesteśmy dobrze zaopatrzeni. Do tego niezmiennie książeczki z zdaniami i krzyżówki. Polecamy Supełek. Stary, ale jary. Wieczory "robi" nam "Świerszczyk". A kalambury z październikowego numeru to hit. Dotąd kupowałam na tzw. gazetach, bo Tygrys nie wykazywał zainteresowania, ale po pierwszej kwarantannie odkrył świerszczykowe zadania i gry i przepadł. Także teraz zaopatrujemy się na bieżąco, a wobec perspektyw zamknięcia wszystkiego, chyba czas pomyśleć o prenumeracie. 

Chłopiec złapał też fazę wojny. Interesuje go najnowsza historia Polski, dopytuje o wszystko. Oczywiście w zabawie też zaczęły dominować czołgi i bombowce. I tu sprawdzają się idealnie klocki z mojego dzieciństwa (Mamo/Babciu chomiczku dziękujemy). Coś czuję, że w liście do Mikołaja pojawią się militaria. Póki co jest zamówienie na książki w temacie wojny. Niestety nasza domowa biblioteczka przedstawia się tu słabo (jedna dwie książki). Z biblioteki udało mi się zamówić jeden tytuł do samodzielnego czytania przez Tygrysa "Orły nad Londynem". Książeczka Go wciągnęła i oczywiście w zabawie odtwarza przeczytane treści. Przed ostatnim opisywanym weekendem olśniło mnie i wygrzebałam na dnie szafy w pracy dwie gry wydane kiedyś przez Muzeum Powstania Warszawskiego, które świetnie wprowadzają w temat wojny, powstania. Bez przemocy. Akurat na miarę przedszkolaka. Pierwsza "Zawiszak" - prosta, ale bardzo dynamiczna. Druga "Powstańcze zrzuty" - oparta na znanej wszystkim grze statki. Na ten moment dużo prostsza i bardziej atrakcyjna dla Tygrysa niż tradycyjna wersja. 

Wieczory rodziców bez zmian. Więcej czytamy. Tata Tygrysa nadrabia Mroza i polecone przeze mnie tytuły. Obniżamy bibliotece statystyki, bo dwie osoby czytają jedną książkę. Ja pozostaję w klimatach żydowskich. Polecam "Izrael oswojony". Dokończyłam sagę "Owoc granatu". Potrzebowałam chyba takiej historii, żeby poukładać sobie w głowie, że ludzie przed laty mieli naprawdę gorzej. Nie wzięliśmy nic z biblioteki, żeby nadrobić domowe zaległości. Choć trochę zmotywowali nas do tej decyzji seniorzy, którzy rzucili się na wypożyczalnię w czwartek przed zamknięciem i niezbyt komfortowo się czuliśmy  w bibliotece dla dorosłych. Rodzice są bardziej zdyscyplinowani i nie pomstują stojąc w kolejce przed wypożyczalnią dla dzieci. Poza tym trochę oglądamy. Wykupiliśmy vod dla Chyłki, ale niezbyt dobrze mi się ją ogląda. Pierwszy sezon był w porządku, a teraz mnie męczy i drażni. Oglądamy raczej z ciekawości. Na serialach powstaje zazdrostka. Ten akapit mogłabym chyba kopiować przy każdy podsumowaniu. Tylko tytuły się zmieniają. Ach to rodzicielskie życie w czasach pandemii. Porywające.

15 XI: Niedziela choć w potoku łez przyniosła nam odpowiedzi na różne pytania. Wystarczyło się wsłuchać w kazanie na Mszy z Mocnymi w Duchu. Potem spotkanie naszej wspólnoty i dzielenie się codziennością. I wszystko jakby łatwiejsze. Wystarczy zaufać i Pan Bóg nas poprowadzi. Nie przez takie rzeczy nas prowadził i daliśmy radę. Także weszliśmy (szczególnie ja) w druga połowę listopada nastawieni bardziej optymistycznie. A co przyniosą najbliższe tygodnie zobaczymy.