Taki maj to ja lubię…

...przynajmniej jego pierwszą połowę. Końcówka będzie dość pracowita, a w związku z tym wspólne weekendy krótsze. Choć dzięki tzw. pracującym sobotom, zdarzają się nam raz na jakiś czas dłuższe weekendy. Ale dziś nie o tym. Dziś cieszę się z tego, co tu i teraz. Dni co prawda pędzą jak szalone, ale dzięki temu szybciej nadchodzi piątkowe popołudnie. Tak szybko, że dopiero dziś zorientowałam się, że nie utrwaliłam naszej majówki sprzed tygodnia, która była naprawdę udana.

Udana, głównie za sprawą Tygrysa. Pisałam już w poprzednim wpisie, że w naszym małym dzikusie następują pozytywne zmiany. Wreszcie bez stresu możemy wyjść między ludzi. Nie możemy się nadziwić, jakie zmiany zaszły w Chłopaku. Oczywiście ma swoje humory, ale póki co udaje nam się je spacyfikować. Gdyby jeszcze osoby postronne darowały sobie zaczepki i teksty typu: pójdziesz ze mną, zabiorę cię itp. byłoby super. Bo Tygrysowi wolno zaczepiać, ale Tygrysa już nie :)

Prognozy pogody na długi majowy weekend nie były zbyt optymistyczne, ale nie raz się przekonałam, że nie ma co się nimi przejmować. Zwykle się nie sprawdzały. Tak też było tym razem, chociaż w sobotę aura nie sprzyjała wyjściom na zewnątrz. Postanowiliśmy się nie przejmować i pierwszy raz zabraliśmy Tygrysa co centrum zabaw dla dzieci. Jak dobrze, że wymagania Chłopaka nie są zbyt wygórowane i póki co wystarcza Mu basen z piłeczkami. Całe szczęście, bo innych atrakcji dla takich maluszków, poza sfatygowanymi zabawkami i książeczkami, nie uświadczysz. Na szczęście w mieście jest jeszcze kilka innych tego typu miejsc, może uda się znaleźć coś fajnego. Najważniejsze, że Tygrys dobrze czuł się we wspomnianym baseniku, póki stał i rzucał sobie piłeczkami. Jak tylko zapadł się głębiej, nie był zadowolony, ale najgłośniej wyraził swoje oburzenie, jak trzeba było opuścić to miejsce rozrywki. Choć Mamatu, którą dopadła pomroczność i zapomniała, że jej dziecko jest wrażliwcem, zafundowała Chłopakowi dodatkową traumę. Duży basen ze ślizgawkami nie był trafionym pomysłem, zwłaszcza jak z impetem zjeżdżały z nich dzieciaki z pomalowanymi twarzami. Cóż… Człowiek uczy się na błędach, szkoda tylko, że Młody ucierpiał.

Kolejne dni przyniosły słońce, dzięki czemu mogliśmy ruszyć w teren. Niesamowite, jak przy dziecku zmienia się postrzeganie świata. To, co do niedawna wydawało się mało atrakcyjne, przy maluchu nabiera wartości. A piszę o gospodarstwie agroturystycznym w naszej okolicy. Nadal nie rozumiem fenomenu tego typu miejsc (auta na tablicach z całej Polski). Tu chata, tu zdezelowane auto, tu pordzewiała maszyna do szycia, tu trampolina… Ja naprawdę nie mam nie wiadomo jakich wymagań, ale nie lubię takiego bałaganu i skazywania tych staroci na powolną śmierć. Ale pomijając to, gospodarstwo okazało się świetnym miejscem na spędzenie czasu z maluchem. Rozległa przestrzeń i zwierzaki. Część w klatkach, ale sporo biegających swobodnie po terenie. Nawet mnie urzekły, szczególnie barania rodzinka, jak my 2 +1. Tygrys upodobał sobie osiołka, a marudził (nawet nie płakał) dopiero wtedy, jak ten zbyt naruszył jego przestrzeń. Za sprawą szwędających się lam, lamia powróciła do słownika.

Tygrysa cieszyły zwierzaki, ale najbardziej spodobał Mu się stary wóz strażacki. Obchodził go dookoła, zaglądał do każdej części, aż sztywniał i trząsł się z  zachwytu. Mam obawy, że za jakiś czas, jak będzie sprawniejszy manualnie, rozłoży wóz na części pierwsze. Oczywiście ledwo udało nam się odciągnąć Chłopaka od tego sprzętu. Magiczne hasło zadziałało. Am – rzecz jasna.

I wszystkie negatywne rzeczy, które wcześniej napisałam są mało istotne, wobec tego, co dostaliśmy na talerzach. Proste, pyszne jedzenia, a porcje tak duże, że spokojnie zupa by wystarczyła. Wiem, że nie będzie tak zawsze, ale ten obiad to była sama przyjemność. I ogromne wzruszenie. Wreszcie nie sami. Wreszcie z naszym Dzieciem. I duma, że takie grzeczne. Że nie płacze na widok każdej przechodzącej osoby, co więcej - zaczepia innych. Że pałaszuje zawartość talerza, a raczej talerzy, bo oczywiście musieliśmy się dzielić naszymi daniami. Drugi raz mi się zdarzyło, że omal nie rysowałam nosem sufitu :) Cudny dzień, aż nie chciało się wracać.

Dobre samopoczucie Tygrysa utrzymało się przez kolejne dni. Poniedziałkowa wizyta u naszej Przyjaciółki. Luz, zero histerii. Młody spokojnie chodził sobie po tej samej podłodze, co kot. Nie histeryzował na widok osób trzecich. A na podwórku przepadł. I znowu najtrudniejszy moment, przy powrocie do domu.

I wreszcie coś na, co czekaliśmy od dawna. Rodzinna wycieczka rowerowa. Pierwszych 11 km za nami. Nam się podobało. Znowu posyłaliśmy sobie spojrzenia pełne wzruszenia. Tygrys dał sobie nałożyć kask, nie marudził, spokojnie jechał sobie z Tatą, zachwycał się autami i autobusami, a zupełnie przepadł w piaskownicy, która była na trasie wycieczki. Najchętniej by z niej nie wychodził. A przejeżdżając nieopodal DD pierwszy raz nie zastanawiałam się czy nasze dziecko już tam jest. Puściłam oko do Tego w górze i podziękowałam, że jest w foteliku na rowerze swojego Taty.

Co prawda wpis się wydłuża, ale obawiam się, że w tygodniu trudno będzie mi znaleźć czas, żeby utrwalić trwający jeszcze weekend, stąd kilka zdań o ostatnich majowych dniach. W specjalne atrakcje nie obfitowały, ale spacer w trójkę przy pięknej pogodzie, ganianie gołębi przez Tygrysa i nasze za nim – to dla nas i tak wielka przyjemność :)

Do niedawna pisałam o naszych pierwszych razach, a zaczynają się już te drugie. Już drugi raz odwiedziliśmy z Tygrysem targi książki dla dzieci. Rok temu dźwigaliśmy Szkraba w nosidełku, tym razem też był noszony przez Tatę, ale na miejsce dotarł na własnych nóżkach. W tłumie nadal nie czuje się bezpiecznie, a u Taty w ramionach jest najlepiej. Rok temu to my wybieraliśmy książki. Tym razem Tygrys sam sobie dobrał lekturę, o autach rzecz jasna. Drugą dorzucili rodzice. I oczywiście Chłopiec oddał się lekturze tuż za progiem targów. Dobrze, że nieopodal był park. Ale co tam  kwiatki, drzewka, rzeźby, fontanny. Książka – jest najlepsza :)

Dopisek z dziś...

Niedziela miała być nasza. I była, choć nie tak ją zaplanowaliśmy. O tym za chwilę. Msza dla dzieci się sprawdza. Pół godziny Tygrys jest w stanie wytrzymać, oczywiście raz lepiej, raz gorzej. Dziś po próbach wyciągnięcia nas na zewnątrz, zasnął. Nieciekawie zaczęło się dziać przy wizycie u dziadków. Chłopiec marudził, nie chciał jeść, a koniec końców zwymiotował. Myśleliśmy, że to jednorazowa akcja i zajrzeliśmy jeszcze do muzeum motoryzacji, której wielkim miłośnikiem jest nasz Dzieć. Dziś fascynacja nieco mniejsza. Chłopiec biegał od auta do auta, ale zabrakło ochów i achów, które normalnie miałyby miejsce, zwłaszcza, że wśród eksponatów znalazły się ulubione pojazdy: autobus i wóz strażacki. Nawet Mamatu się podobało, ale po szybkim obejściu ekspozycji i krótkim pobycie na pobliskim placu zabaw, ruszyliśmy do domu. I dobrze, bo akcja z obiadu rozwinęła się dość znacznie i przez cały wieczór po konsultacji z Doktorem pilnowaliśmy, żeby Chłopiec się nie odwodnił. Na ten moment sytuacja wydaje się opanowana, ale zobaczymy co przyniesie noc. Także jutro mam wolne, ale mam nadzieję, że to tylko jednorazowa akcja. Podejrzewam, że winowajcą jest piaskownica i wkładanie łapek po piachu do buziaka. Oby jakieś paskudztwo nam się nie przyplątało. 

Mimo dzisiejszej słabości, ten maj jest taki szczególny... rodzinny. I dzięki zauważalnym przemianom w Tygrysie - spokojny. Wyjście z Nim gdziekolwiek nie kosztuje nas tak wiele stresu.  I coraz częściej myślę sobie, że nie tylko w Synusiu zachodzą zmiany. W nas też - wreszcie przełamaliśmy się i zabieramy Chłopca w różne miejsca. Okazuje się, że cała trójka ma z tego przyjemność. Tak trzymać i nie dawać się choróbskom :)