Fatalny poniedziałek i sympatyczne niedziele

W miniony poniedziałek dość boleśnie przekonałam się, co oznacza choroba przy dziecku. Do tej pory zdarzały mi się przeziębienia, czy dni pod hasłem być kobietą, ale jakoś dawałam radę. Natomiast w poniedziałek dopadło mnie tak potworne zatrucie, że naprawdę bałam się o siebie, a tym bardziej o Malucha.

Już w nocy czułam się źle, ale ranek nie wskazywał na to, że będzie aż tak fatalnie. Nie dałam rady funkcjonować. Leki miałam wysoko i nie chciałam się wspinać, żeby nie fiknąć. Mało tego, jak to zwykle bywa, w domu nie znalazłam ani kisielu ani grama mąki ziemniaczanej. A Tygrys oczywiście, jak to bywa w chorobie miał nieodpartą chęć przytulania. Poza tym dokuczały ma wyżynające się od dość dawna 3 albo 4. Gryzł, co wpadło mu w ręce, jak szalony. Oczywiście obiad nieprzygotowany, a próba gotowania o mało nie skończyła się w toalecie. Pierwszy raz odkąd jesteśmy rodzicami, naprawdę się bałam. Bałam się o Tygrysa. Ale musiałam jakoś przetrwać… W końcu, jak to głosi znana wszystkim reklama „mama nie idzie na zwolnienie”. Włączyłam baje (nie było innej rady), wyszperałam coś z lodówki dla Młodego i odliczałam godziny do powrotu Tatatu. Załamałam się, jak w telefonie usłyszałam, że musi zostać dłużej w pracy. To mnie dobiło. Na szczęście załapał, że jest źle i po chwili był już w autobusie. Po powrocie ogarnął jedzenie, Tygrysa, mnie i tylko dzięki Niemu wieczorem czułam się w miarę przyzwoicie.  Jak dobrze, że mogę liczyć na pomoc Męża. Wydawałoby się to normalną sytuacją. Niestety, niekoniecznie. W tym czasie moja kuzynka również zachorowała, a ma pod opieką dwójkę dzieci. A co na to jej facet? Ano nic. Siedział przed komputerem, jakby nic się nie stało. Dobrze, że są jeszcze mamy. Moja niestety była za daleko.

Tydzień zaczął się nieciekawie, ale kolejne dni były przyjemne. Spędziliśmy dwa dni u moich Rodziców. Odwiedziliśmy z prezentem świątecznym Chrześniaczkę Tatatu. Dowiedzieliśmy się, że w Orszaku zastąpiło nas małżeństwo z 5-miesięcznym Synkiem. Mam nadzieję, że maluszek nie przemarzł. Wyszłam na spacer z Tygrysem i Dziadkami i wróciliśmy (o zgrozo) z nowym autkiem. W ostatnich tygodniach zabawek przybywa nam w zastraszającym tempie. Wydawało mi się, że będę umiała nad tym zapanować. Niestety. Cieszyłam się, że na Święta nie doszedł prezent od Chrzestnej i Dziadków. Oznajmiłam Siostrze, że mają się z nim pojawić dopiero na Dzień Dziecka. I co? Guzik. Babcia zaciągnęła nas do sklepu i musieliśmy wybrać. Bo przecież to pierwsze święta. Po czym dodała, że za rok będą drugie. I jak tu nie oszaleć? A wraz z nowymi zabawkami, w naszym domu wzrosło zużycie baterii. Do tej pory w takim tempie ubywało tylko papieru toaletowego i pasty do zębów :)

Wczoraj odwiedziła nas zaprzyjaźniona para ze szkolenia w OA ze swoją uroczą 4-letnią córeczką. To pierwsze małżeństwo z naszej grupy, do której zadzwonił telefon. Już dwa miesiące po kwalifikacji. I jedyne, z jakim udało nam się utrzymać kontakt. Chyba zbieżność charakterów i podobne podejście do życia zaważyło. Bardzo lubimy tych ludzi, więc każda godzina z nimi spędzona sprawiła nam ogromną przyjemność. Po początkowej histerii, Tygrys się uspokoił. Co niesamowite, polubił naszą znajomą. Pozwalał się jej dotykać, podawał zabawki. Ze znajomym nie wchodził w kontakt. Polubił Dziewczynkę. Bawił się obok, koniecznie chciał ją  głaskać po głowie. Co chwilę mówił lala lala. Na koniec tak zasuwał swoją wielką wywrotką, jak co dzień przy nas. Przejechał Małą po paluszkach. To akurat nasza wina. Jedną z naszych zabaw jest rozjeżdżanie rodziców i radość, kiedy umykają na boki, albo robią pajacyka, żeby Szkrab mógł przejechać między nogami. Nie pomyśleliśmy, że Tygrys będzie tak samo bawił się z innymi. Nawet nie wiecie, jak nam serce rosło. Jak cieszyliśmy się, że Młody jest spokojny, że normalnie się bawi. Malutkiej chyba też było dobrze, bo na do widzenia powiedziała o mnie ciocia, a o Tygrysie brat. Także kwestię rodzeństwa mamy załatwioną :)

I jeszcze kolejna spokojna niedziela. Taka ciepła, radosna, choć tym razem Tatatu źle się czuje. Właśnie zasypia z potwornym bólem głowy. Dwie mocne piguły nic nie pomogły. Mam nadzieję, że to chwilowa słabość. Po tych 10 miesiącach zaczynamy ogarniać to nasze życie we Troje. My spokojniej reagujemy, bo kłóciliśmy się dużo więcej niż, jak żyliśmy we dwoje. I to o pierdoły. Wystarczy nieodpowiedni tembr głosu albo odpowiednia (nad)interpretacja słów i gotowe. Na szczęście mamy tego świadomość i nie pozwalamy, żeby zabrnęło za daleko. Przepraszam, buziak i do przodu. Najgorzej, że za dwa miesiące od jutra, od nowa będziemy musieli organizować nasze życie, bo wracam do pracy. Ale na razie odganiam te myśli precz.

Dobrego tygodnia Wam życzę.