Marcowe opowieści #2

Marzec przyniósł zakakujące zwroty akcji. Pewnie nie ostatnie w tym roku. Najważniejsze, że nie dopadła nas choroba. A była już naprawdę blisko. Pilnowanie się (Tata Tygrysa ma tę sztukę opanowaną do perfekcji, jeśli nie do przesady :) i zbieg różnych okoliczności sprawił, że tym razem się udało. Bonusem było 11 dni dodatkowego urlopu. Na początku towarzyszył nam stres. Czekaliśmy, obserwowaliśmy się. Nie ukrywam, że to napięcie generowało kolejne i nie obyło się bez kilku sprzeczek. Nawet sam Tygrys stwierdził, że w tym miesiącu dużo się kłócimy. Z mojej perspektywy to wszystko w normie Poza tym kłótnia to zbyt wielkie słowo, raczej sprzeczki, po których wyjątkowo szybko się godziliśmy. Ale wiadomo, że z perspektywy dziecka wygląda to inaczej. Na szczęście poza tymi trudniejszymi chwilami, większość to fajnie spędzony razem czas. Choć przez pierwsze dni musieliśmy wypracować domowy plan dnia, żeby było miło i każdy miał przestrzeń dla siebie, choć wiadomo, że 90% naszego czasu pochłaniał pewien uroczy Sześciolatek.

Nasze dni kręciły się wokół zabawy w bogów/strażników leśnych/wojnę oraz rysunków. Na nich przede wszystkim walki, nawet na imieninowej laurce dla dziadka.

Na początku drugiego tygodnia kwarantanny strzeliliśmy sobie w piętę. Mogę pogratulować sobie braku przewidywania. Pokazałam Tygrysowi klocki z figurkami bogów olimpijskich. Jako, że obok wojny jest to u nas ostatnio temat numer jeden, Chłopak przepadł. Wie, że zabawki będą dopiero w czerwcu na imieniny, postanowił zainwestować swoje zaskórniaki ze skarbonki. Chyba bardzo Mu zależało skoro postanowił naruszyć swoje oszczędności. Ale nie w tym problem. Dopiero po zakupie zobaczyłam, że czas przesyłki to nawet osiem dni. Okazało się, że przesyłka idzie od naszych zachodnich sąsiadów, a Tygrys (jak każdy sześciolatek) cnotą cierpliwości się nie wyróżnia i daje o tym głośnow wyraz. A skoro jesteśmy w tematyce mitologicznej, od 17 marca przeżywaliśmy istne męki tantala. Na szczęście śledzenie przesyłki trochę ratowało sytuację, a jak ten pasek już całkiem wyraźnie się przesunął, a z nim paczka dotarła do Białegostoku, uśmiech pojawił się na twarzy Chłopaka. Zabrakło nam jednego dnia roboczego. Choć nasz bystrzacha stwierdził, że skoro jedziemy do stolicy województwa to moglibyśmy odnaleźć tą przesyłkę. Jak się domyślacie, popędziliśmy :) Ale wizja spotkania z bogami w poniedziałek, złagodziła ból powrotu do przedszkola (choć jak to piszę jest 15:00 w poniedziałek 22 marca, a kuriera niet, uaktualnienie 15:04 już jest, jupi :). Takie to dziecięce problemy. Na miarę wieku. I niech jak najdłużej takie będą. Dodam tylko, że kilka dni później Chłopak się odkuł. Stęsknieni dziadkowie rzucili po dwie dyszki (jeszcze 30 zmywarek albo trzy słodkie uśmiechy do dziadków i wyjdzie Młody na swoje :). 

Dla mnie w tej kwarantannie najtrudniejsza była wizja choroby, jakiekolwiek poza covidem. Jesteśmy zdrowi, ale w razie czego lądujemy w szpitalu jednoimiennym i z tego powodu wypatrywałam piątku i godziny 24 na wyświetlaczu. Tata Tygrysa żartował, że telefon nie wybuchnie i mogę być spokojna. Już jestem. Bo to wszystko za nami. Wkurzająca była aplikacja i zadania w postaci selfików. Kto to przerabiał, ten wie. Ja wszystko rozumiem, ale ta aplikacja była taka mało przyjazna, policyjna wręcz. I z wielką przyjemnością ją wykasowałam. Robiłam po dwa zdjęcia dziennie. Chyba za siebie i Męża, który miał przypisany mój numer telefonu (pani z sanepisu wystarczył jeden). Podobno został odpięty, ale ta ilość zdjęć była podejrzana. Pewnego ranka Tygrys żartował sobie po tym, jak umyłam głowę, że zaraz będę robiła zdjęcie. Miał rację. Tego samego dnia wieczorem, jak tylko weszłam do wanny, zadanko. Aż chciało się zrobić odpowiednie zdjęcie. Zostałam mi po kwarantannie "piękna" galeria twarzy. Na szczęście jestem w wieku, w którym nie przejmuję się takimi rzeczami. Poza tym byłam zdrowa. Nie wyobrażam sobie osoby z gorączką, która nie ma siły ręki z łyżką unieść do ust, a co dopiero dwa razy dziennie strzelać sobie fotki. Chore to wszystko.

A teraz o miłym zakończeniu kwarantannowego tygodnia... W sobotę ruszyliśmy z domu i... Odwiedziliśmy mojego siostrzeńca. Maluszek słodki. Tygrysa to spotkanie nie specjalnie obeszło, bardziej skupił się na psie cioci, który za mocno wczuł się w rolę obrońcy nowego członka stada i wariował. Młody i tak boi sie tego psiaka, więc tym razem caly dygotał. Szybko sie zawinęliśmy i obraliśmy kierunek Białystok. Wizyta u babci i wyczekiwana od dawna wizyta w sklepie muzycznym. Wspominałam już, że Tata Tygrysa uczy się gry na gitarze. Mamy pożyczoną od kuzynki, ale w związku z urodzinami pojawiła się sznasa na własną. Wykorzystaliśmy chęć Tygrysa i kupiliśmy równiez gitarellę dla Młodego. Chłopak ma potencjał, słuch, wrażliwość, a że nie korzystamy z żadnych zajęć dodatkowyc, postanowiliśmy pójść w kierunku instrumentu. Przez moment rozważaliśmy szkołę muzyczną, ale stwierdziliśmy, że w tym momencie nie planujemy kariery muzycznej dla Tygrysa. Chcemy, żeby grał sobie dla przyjemności. A w związku z tym nie chcemy podporządkowywać naszego życia szkole i ćwiczeniom, bo wyobrażam sobie, że to jest jednak wysiłek całej rodziny. Znajdziemy nauczyciela, który w domu uczyłby obu Chłopaków, małego i dużego. A jak się okaże, że jest potencjał i chęci, to zawsze możemy zmienić zdanie. Także Chłopaki już ćwiczą. O dziwo, Młody się nie zniechęca, ani nie denerwuje. Pamiętając, jak ołówki latały po domu przy nauce pisania, miałam już wizję, jak Tygrys rozwala tą gitarę pierwszego dnia i szczerze mówiąc rozmawialiśmy o tym ze sobą (Tata i Mama) przed zakupem. Odpukać (puk, puk) nie jest źle. Jest radość i oby została na dłużej. A ja bym bardzo chciała się do tych lekcji przyłączyć, ale na zakup instrumentu dla mnie/dla nas będziemy musieli trochę poczekać ze względu na koszta. 

I wreszcie niedziela. Jaka fajna, jak podsumował Tygrys. Spotkanie z miejscowymi dziadkami. Nawet dzieci potrzebują odpoczynku od swoich rodziców. Co prawda trudno namówić Chłopaka na nocowanko (ale intensywnie nad tym pracuję), ale widziałam ileż radości sprawiło Mu spotkanie z babacią i dziadkiem. Aż iskry miał w oczach.

Tymczasem mamy poniedziałek. Co przyniosą kolejne dni? Mam nadzieję, że dla równowagi sporo dobrego. I o tym w kolejnej marcowej opowieści.