Mały cyklista i wielki budowlaniec

Połowa wakacji za chwilę za nami. Aż trudno mi uwierzyć, że tyle czasu jestem już w domu z Tygrysem. Zwolnienie po operacji wydłużyło te wspólne chwile jeszcze na moment. Także korzystamy z uroków lata i czasu, który jest nam dany. W minionych dwóch tygodniach za dużo się nie działo, ale dwie sytuacje muszę koniecznie utrwalić tu na blogu. Tak ku pamięci. I pochwalić moich chłopaków.

Zacznę od Tygrysa... 13 lipca pojechał na rowerze. Tak po prostu. Podejrzewam, że jakiś czas temu postanowił, że właśnie tego dnia zacznie samodzielnie pedałować. Cały Tygrys. Tak było ze wszystkim. Cymbałkami, kredkami, smoczkiem, czytaniem. Trochę nerwów kosztowała nas ta nauka jazdy na rowerze. Aż tu w lipcowy poniedziałek Chłopiec ruszył i zasuwa na okrągło. Momentami aż mi serce staje, jak widzę w jakim to kierunku idzie. Już jeździ trzymając się jedną ręką kierownicy i to lewą, zupełnie jak ja. I podejmuje próby jazdy bez trzymanek. A jak jedzie to oczywiście rozgląda się dookoła, a ja czekam momentu aż wyląduje w rowie. Także kask jest obowiązkowy. Ależ jestem z niego dumna i  cieszę się za każdym razem, jak zasuwa.

Czas na Tatę Tygrysa. W ostatnim tygodniu wykonał sporo pracy przy domu. Przeniósł od sąsiadów garaż. Wreszcie nasz dobytek zgromadzony pod wiatą i w kotłowni znalazł swoje miejsce. Za rok ocieplimy i otynkujemy blaszak i nabierze nowego wyglądu. A w tynkowaniu Tata ma już wprawę. Dzięki niemu nasz domek nie będzie już niszczał i zyskał nowy kolor. Ze względów praktycznych pożegnałam się z małym białym domkiem. Jakoś wspólnie udało nam się znaleźć kolor, który oboju nam się podoba. Łatwe to nie było, bo jedno szło w żółty, drugie w beżowy. To, co dla mnie było za żólte, dla Taty Tygrysa było za różowe. A jest waniliowy, jak ulubiony smak lodów Tygrysa. I najważniejsze, że każde z nas uważa, że ma taki kolor jaki chciał :) Poza tym tego dnia dowiedzieliśmy się o wylewie niewiele starszego od nas kuzyna, a w tej sytuacji kolor stracił na znaczeniu. Nie ważne, jakie ściany. Ważne, żeby miał kto w nich mieszkać. Na szczęscie obyło się bez strat w ludziach. Serce mi drżało, jak patrzyłam na chyboczące się rusztowanie i konstrukcję z zamocowanym na nim jedną nogą krześle. Emocje podobne do tych przy obserwacji wyczynów Tygrysa na rowerze. Wrzucam zdjęcia, choć nie oddają rzeczywistego koloru elewacji. Przy świetle o różnych porach wygląda inaczej. Ale mi się podoba i naprawde jestem dumna z Taty Tygrysa, bo po raz kolejny przy domu, podjął się czegoś, o czym nie miał dotąd pojęcia. 

Tak się zastanawiam za co pochwalić siebie. Nie mogę napisać o takich wyczynach, jakich dokonali moi Chłopcy. Dzielnie zniosłam usuwanie szwów, choć tak naprawdę nic, a nic to nie bolało. Trudniejsze było chyba odstanie kolejki do rejestracji. Jakaś paranoja. Najpierw selekcja. Terytorials mierzy temperaturę. Miła pani wyznacza czas wejścia na teren szpitala, bo trzeba tłok rozładować. A potem stoisz na malej powierzchni wśród kilunastu innych osób, bo spośród sześciu pań za szybą, tylko dwie pracują, inne nawet nie udają, że pracują. Ale za to pod gabinetem pusto. Rozładowane, rozładowane. Czego się czepiać. Teraz powoli dochodzę do siebie. Miało być łatwo i szybko. Niestety mój organizm przestawia się wolniej i mimo, że koń obchodzi się bez woreczka (o czym poinformował mnie lekarz od usg), mi jakoś trudno się przestawić. Ale mam nadzieję, że to kwestia czasu. A w drodze ze szpitala zawitaliśmy zrobiliśmy sobie wycieczkę. Na zdjęciach mała zapowiedź...