Łowca oswo(a)jo(a)ny

Mimo, że w ostatni (dla nas długi) weekend dopadła mnie choroba, nie pozwoliłam, żeby słabość mnie pokonała. I choć pogoda nie sprzyjała spacerom, spędziliśmy te dni naprawdę ciekawie. Jedynie wizyta w ZOO okazała się niezbyt trafionym pomysłem, bo wiatr mało nam głów nie pourywał. Choć Malcowi zupełnie to nie przeszkadzało. Ważne, że tuż obok były kurki.

Dobrze, że Synuś nie rzucił się na te kurki, bo przecież powszechnie wiadomo, że Tygrys to łowca.  Wykorzystaliśmy te przymioty kociego gatunku i udaliśmy się na łowy. I to nie byle jakie. Tygrys stał się w miniony weekend łowcą autografów. Tak się pięknie złożyło, że nasze miasto gościło wielu znamienitych twórców, w tym autorów książek dla dzieci. Mamatu najchętniej spotkałaby się z każdym, ale ostatecznie wybór padł na dwóch, których książki znajdują się w Tygrysiej biblioteczce.

Pierwszym upolowanym twórcą był Pan Tomasz Szwed, który złożył autograf w swojej książce Klinika Małych Zwierząt w Leśnej Górce. Spotkanie krótkie, acz sympatyczne. Niestety odezwała się ta ciemna strona Tygrysiej natury i nie pozwoliła na dłuższą konwersację.

Kolejny podpis był niezaplanowany, ale książka Przygody słonika Bombika tak nam się spodobała, że zakupiliśmy ją i skorzystaliśmy z obecności autora – ks. Bogusława Zemana. I tu znowu ciśnie się spod palców to samo określenie – niezwykle sympatyczny, ciepły człowiek. I od Niego musieliśmy szybko uciekać, zwłaszcza jak naruszył bańkę bezpieczeństwa Młodego, udzielając Mu błogosławieństwa.

Najlepiej Tygrysiątko czuło się przy stoisku zaprzyjaźnionego Pana z pewnej księgarni. To dobrze wróżyło na kolejny dzień, bo akurat obok, miał podpisywać swoje dzieła, nie kto inny, jak sam Pan Kuleczka. Można by rzec ukochany. Jak pisałam w podsumowaniu 17, codziennie wieczorem raczymy się jednym opowiadaniem, a ostatnio zdarza się i w ciągu dnia. Seria jest powszechnie znana, ale myślę, że za czas jakiś pokuszę się o krótką recenzję z Tygrysiej perspektywy. Wracając do naszych łowów… Tygrys od razu zapałał miłością do Pana Wojciecha, a jak ten wyjął jeszcze pacynkę kaczki Katastrofy, przepadł zupełnie. Co Ci autorzy w sobie mają, ale znowu nie przychodzą mi do głowy inne określenia, jak przesympatyczny, ciepły, pozytywnie zwariowany człowiek. Sama miałam przyjemność spotkania z nim, tak jak z jego książkami, które swoją osobą jeszcze bardziej uwiarygodnił.

Pierwsze próby oswajania Tygrysa z otoczeniem podjęliśmy już w piątek. Postanowiliśmy pierwszy raz wyjść z Młodym Człowiekiem do restauracji. Po przekroczeniu drzwi naszej ulubionej „suszarni” szykowała się histeria, ale szybko jej zapobiegliśmy organizując fotelik i usadzając Dziecia przy oknie, za którym miał widok na główną ulicą, a co za tym idzie na autobusy. I wiecie co? To my musieliśmy przełamać swój strach. Okazało się, że spędziliśmy cudowny czas. Wymienialiśmy między sobą spojrzenia pełne wzruszenia i dumy. Maluch zachwycał się autobusami, chętnie spałaszował zawartość talerza, a na koniec z zaciekawieniem przyglądał się kucharzom przy pracy. Sielanka po prostu. I miła odmiana, dla ucha przede wszystkim.

Zadziwił nas Młodzieniec podczas kolejnego spotkania z Panem z wcześniej wspomnianej księgarni i jego małżonką. Bez problemu się przywitał, uśmiechał, zaczepiał. Zabrzmi to kolokwialnie, ale szczęki nam opadły do samej podłogi. W niedzielę kolejne zaskoczenie – spokojna reakcja na wujka, a po początkowych spazmach, całkiem przyjemny zaległy urodzinowo-imieninowy obiad Tatatu. Pierwszy raz bez krzyków. Pierwszy raz z zaczepianiem wujka i drugiego dziadka. Nie wiem czy ten stan się utrzyma, ale daje nieśmiałe oznaki zmiany na lepsze. Synek potrafił się zachować, czego nie można powiedzieć o Dziadkach: moim Tacie i Teściowej, między którymi zaistniała mniej lub bardziej uświadomiona rywalizacja. Istny cyrk. Szkoda tylko, że nie pomyśleli, że robią przy tym krzywdę Maluchowi. Pierwszy i ostatni raz, już ja się o to postaram.

Tak na koniec… Tygrys po prostu wyczuwa sympatycznych ludzi, a do tych Jego zdaniem nieco mniej sympatycznych przekonuje się trochę dłużej. I zdradzę Wam, że ma nosa do ludzi :)

Kolejny długi weekend przed nami. Tradycyjnie z choróbskiem. Tym razem Tatatu. Niestety zaprzyjaźnia się z antybiotykiem. Pogoda nie sprzyja, ale ciągle wierzymy, że jutro będzie lepiej. 

PS. Pozwoliliśmy sobie na małe ingerencje w autografach na zdjęciach :)