Tygrys w krainie śniegu

Pierwszy prawdziwie zimowy weekend za nami. Co prawda zaczęliśmy go bez Tatatu (znowu musiał zostać dłużej w pracy), ale za to w towarzystwie Przyjaciółki/Cioci. Ku mojej radości Tygrys ani przez chwilę nie reagował płaczem. Co więcej bawił się z Ciocią, zaczepiał, pozwolił się nakarmić, szukał kontaktu. 

Aż miło było popatrzeć. Ciocia robiła za statuę wolności dzierżąc w ręku zabawkę - mikrofon z projektorem, który w świetle dnia wymagał dość bliskiego kontaktu z sufitem, który Tygrys upodobał sobie do wyświetlania nutek. Kolejny raz przekonałam się, że Synek dobrze się czuje w towarzystwie ludzi o pewnych cechach charakteru. Nie bez znaczenia są też pewnie nasze wzajemne relacje.  Dzieci doskonale to wyczuwają.

W pewnym momencie Tygrys zaczął się dziwnie zachowywać. Zrobił się marudny. Sam nie wiedział czego chce. Chodził z kąta w kąt. Spojrzałam na zegarek. To była godzina, o której co dzień wraca do domu Tatatu. Niesamowite, jak ten mały Człowieczek czuł, że coś jest nie tak, że Taty nie ma w domu. Tęsknił za Nim. Czekał na Niego. Tygrys do końca dnia był już smutny, a Tatatu aż się wzruszył, jak o tym usłyszał.

 

Na szczęście w sobotę i niedzielę Tygrys miał Tatę dla siebie. I wreszcie mogliśmy wypróbować sanki, które Tatatu natchniony prognozami pogody przywiózł od dziadków, gdzie garażowały na balkonie od urodzin. Ależ mieliśmy radochę.  My, bo Młody jeszcze nie bardzo rozumie o co chodzi. Mieliśmy mały konflikt interesów. My najchętniej ciągalibyśmy sanki po nieodśnieżonych trawnikach, biegając bezkarnie po śniegu. Dla Synka ważny był widok brumbrumów. Nie ważne czy z sanek, czy z wózka. Ostatecznie większość spacerów spędziliśmy na osiedlowych uliczkach (dobrze, że nie były idealnie odśnieżone) zasuwając wzdłuż parkingów, ale radość była ogromna. Kolejny pierwszy raz za nami, a w słowniku Tygrysa nowe słowo kap kap na padający śnieżek/wcześniej deszcz.

A w najbliższych dniach wzruszające chwile dla Dziadków – ich pierwsze święto. Z prezentami nie zdążymy na czas (ciągle nad nimi pracujemy), ale mam nadzieję, że chociaż skromne kartki uda się zrobić.