To już styczeń

Przecież dni w kolejnym roku miały płynąć wolniej. Akurat. Jeszcze kilkadziesiąt godzin temu żegnaliśmy stary rok, a już kończy się drugi dzień stycznia. Mam nieodparte wrażenie, że wraz z naszym małym/dużym Szczęściem życie nabrało tempa. Te 10 miesięcy od lutego minęły szybko, za szybko. Ale przyniosły  najważniejszą i długo wyczekiwaną zmianę w naszym życiu. Po latach poszukiwań odnaleźliśmy się z naszym Dzieckiem, które sprawiło, że nasze życie nabrało sensu, a my staliśmy się naprawdę Szczęśliwi. A od poznania Tygrysa nic nie jest już takie same.

Wyjątkowy rok, pożegnaliśmy równie wyjątkowo – w naszym mieszkanku z Synkiem śpiącym za ścianą. I jak przystało na młodych (co prawda stażem) rodziców, przez cały wieczór zamartwialiśmy się, jak Tygrys zareaguje na szał sylwestrowej nocy. I co? My cali w nerwach, a On nawet nie otworzył oka. Całe szczęście, bo działo się. Zresztą od późnego popołudnia. Myślałam, że wyjdę z siebie i stanę obok, jak usypiałam Młodego, a już co rusz było słychać wybuchy. Oj, nawet nie napiszę, co sobie myślałam. Już wiem dlaczego nigdy jakoś szczególnie nie przepadałam za fajerwerkami. Nie to, że mi się nie podobają (chociaż raczej takie zorganizowane, z pomysłem), ale wydaje mi się, że pieniądze na nie wydane można lepiej wykorzystać. Taka to moja natura.

Pozostanie w domu, nie było dla nas trudne, bo Sylwester nigdy nie był dla nas szczególnie ważny. Spędzaliśmy go zwykle z naszą Przyjaciółką, a o północy wspólnie witaliśmy Nowy Rok na Eucharystii. I to była istota naszego świętowania. W tym roku plany trochę się zmieniły. Przyjaciółka przyznała się, że rok temu myślała, że 31 grudnia 2015 będzie inny. I tak się stało, ale żeby tradycji stało się zadość, spotkaliśmy się 30 grudnia. W sylwestrową noc chcieliśmy się położyć wcześniej, bo wiadomo było, że Tygrys 1 stycznia zrobi pobudkę, jak co dzień czyt. wcześnie i nie będzie taryfy ulgowej. Pomyśleliśmy, że posiedzimy sobie kilka godzin we środę. I posiedzieliśmy do 3 nad ranem, żeby 3 godziny później usłyszeć wezwanie zza ściany :) Oj, nie było łatwo, ale fajnie, że mogliśmy się spotkać. Mało tego Tygrys postanowił zrezygnować z drzemki w ciągu dnia, na którą tak czekaliśmy. 25 minut to zdecydowanie za mało, żeby się zregenerować. A wspomnianego filmu oczywiście nie obejrzeliśmy. Za to w Sylwestra obejrzeliśmy film, z cyklu łatwy, lekki i przyjemny. Do tego pochłonęliśmy sushi, które dotarło kilka godzin później, bo zamówienie zaginęło. Za to dostaliśmy na przeprosiny buteleczkę japońskiego śliwkowego wina. Pychota. Jeszcze wczoraj niczym żule dopijaliśmy je prosto z butelki. Nie ma to, jak dwa dni z rzędu alkoholizować się butelką o pojemności 0,5 l :)

Z mniej pozytywnych wieści – od poniedziałku Młody męczy się z katarem. Jak dobrze, że zaopatrzyliśmy się ostatnio w sprzęt doodkurzaczowy. Przy odciąganiu tych glutów ustnie, stracilibyśmy chyba przytomność. Chyba idzie ku dobremu, ale zrezygnowaliśmy z orszaku. Nie mogliśmy odwlekać decyzji w nieskończoność i postawić organizatorów pod ścianą. Poza tym, nawet jak do środy Tygrys wydobrzeje, nie możemy od razu po choróbsku ciągnąc Go na mróz. Trochę szkoda, ale zdrowie jest najważniejsze.

Widać, czego Tygrys nauczył się w ostatnich dniach...

Powoli kończy się nam wspólny czas. W poniedziałek Tatatu wraca do pracy. Korzystamy ze wspólnych chwil. Rano zabieramy Tygrysa do siebie i to są cudne momenty. Synuś jeszcze przez kilkadziesiąt/naście minut przytula się do nas, żeby po tym kategorycznie powiedzieć  am, zejść z łóżka i powędrować do kuchni. A dziś przeżyłam jedną z cudowniejszych chwil. Młody wybudził się z popołudniowej drzemki jeszcze pochlipując, usiedliśmy przy choince, wtuliłam Go w siebie i tak trwaliśmy. A zatrzymanie się przez Tygrysa w jednym miejscu przez kilka minut to nie lada wyczyn. I odkryliśmy jeszcze świetną bajkę, chociaż chyba my byliśmy nią bardziej zainteresowani. Masza i Niedźwiedź. Znacie? Najlepsza jest w oryginalnej rosyjskiej wersji. A odcinek nr jeden na ten moment to ten:

Przed nami kolejne 12 miesięcy. 12 miesięcy zmian. Pierwsza, którą na razie wypieram, to powrót do pracy. Już za moment. Kolejne, które miały znaleźć rozwiązanie w 2015 roku i czekają dalej. Wierzę, że zadzieje się to, co najlepsze dla nas. Wystarczy zaufać.