A co u Mamatu i Tatatu?

Koniec roku to dość intensywny czas w pracy. Wiem, wiem. Jestem przecież na macierzyńskim, ale jak pracuje się z własnym Mężem, to robota czasem przychodzi do domu. Jest późny wieczór, a Mąż dalej siedzi przy klawiaturze, bo terminy gonią. 

O pracujących sobotach nie wspomnę. Dwie już za nami, kolejna się szykuje, a możliwości odbioru brak. Rok temu aż tak mi to nie przeszkadzało, a teraz szkoda mi każdego dnia, który mogliśmy spędzić razem. Choć nie powinnam narzekać, bo w ostatnich dniach Mąż pracował w domu. Fajnie, że był z nami, choć mniej fajne było pilnowanie, żeby Tygrys Mu nie przeszkadzał. Ostatecznie Tatatu spędzał większość dnia w kąciku między fotelem, a kanapą. Tylko tak komputer był bezpieczny, bo Maluch opanował już jego włączanie i wyłączania, a i dodatkowe znaki nie pojawiły się w tekście, bo klawiatura była poza zasięgiem małych rączek.

Tygrys przymierzający się do komputera Tatatu

Mi udało się wyrwać to fryzjera. Zmiana jest spora. Odkąd pojawił się Tygrys zapuszczałam włosy. Tak było łatwiej. Wystarczyło umyć, wysuszyć i spiąć. Ale wreszcie dojrzałam do zmiany. A cięcie było spore. Na oko z 20 cm. Teraz mam długość do linii brody. Do tego nowy kolor. Cieszę się, że się udało. Przed nami ważne okazje i będę czuła się lepiej taka odświeżona :) Tylko muszę opanować układanie fryzury z Młodym u boku. Będzie się działo.

Żyjemy już urodzinami Tygrysa. Girlanda na ukończeniu. Tylko nie wiem jak zamontować na taśmie poszczególne elementy. Pomyślę o tym jutro. Cieszymy się z tej naszej pierwszej uroczystości, choć gdzieś w środku pojawia się smutek, że ten czas tak szybko ucieka. Sama nie wiem, kiedy zleciało te wspólnych 9 miesięcy. Mi dzień po Tygrysie stuknie kolejny roczek. A z każdym coraz bliżej do 40. Choć w perspektywie dzisiejszego dnia (o tym za chwilę) cieszę się, że jestem w tym miejscu, a nie innym. Że jestem szczęśliwa, kochana, zdrowa. Mam wokół siebie wspaniałych ludzi.

Ostatnie dnie przyniosły też trudne chwile. Dziś pożegnaliśmy naszego kolegę z pracy. Dobrego człowieka. Takiego, jakich rzadko się dziś spotyka. Bardzo kibicował nam w adopcji. Nie poznał Tygrysa. Nie zdążył. Zobaczył tylko zdjęcia. W jednym z ostatnich maili pisał:  Ale słodki bobas !!!   Podobny do Was. W końcu Wasz.... No i wreszcie wszyscy razem :)))) Wierzyliśmy, że wszystko będzie dobrze. Wygrał pierwszą potyczkę. Niestety kolejnej już nie. Najważniejsze, że już nie cierpi. Oj będzie mi brakowało Jego osoby. Jego dość specyficznego poczucia humoru. Jego komplementów.