Dzieckiem Bożym jestem ja…

W niedzielę miną dwa tygodnie od Chrztu Tygrysa. Najwyższa pora na wspomnienie tego ważnego dla nas dnia.

Czekając na telefon z OA liczyliśmy się z tym, że nasze Dziecko może mieć sakrament za sobą. Zwłaszcza, że deklarowaliśmy przyjęcie około rocznego malucha. Oboje gdzieś w głębi serca liczyliśmy jednak na to, że będzie nam dane przeżyć ten dzień razem. I tak się stało. Nie było nam dane uczestniczyć w przyjściu na świat Tygrysa, więc cieszymy się, że mogliśmy uczestniczyć w tych duchowych narodzinach.

Przygotowania zaczęliśmy zaraz po poznaniu terminu rozprawy. Tak naprawdę trochę ryzykowaliśmy, bo z sądami wiadomo, że nigdy nic nie wiadomo. Na szczęście wszystko potoczyło się po naszej myśli. I tak odhaczaliśmy kolejne punkty z listy. Termin w parafii, sala na przyjęcie, tort, kreacje dla naszej Trójki, fotograf i zapraszanie gości. Wiadomo, to wszystko to tylko zewnętrzna otoczka, ale chcieliśmy, żeby ten dzień był niezapomniany, żeby goście byli zadowoleni i razem z nami cieszyli się Tygrysem, zwłaszcza że nie wszyscy zdążyli Go poznać. Ale cały czas pamiętaliśmy o tym, co jest istotą tego dnia – o sakramencie.

Z terminem nie było problemu. Restaurację, tort i fotografa znaleźliśmy dzięki rekomendacji znajomych.  Najtrudniej było z ubrankiem dla Tygrysa, ale w ostatniej chwili udało mi się znaleźć garniturek, w którym Synuś prezentował się uroczo (jedyny minus – źle uszyty rozporek, który się ciągle rozchylał :). Do tego obaj moi mężczyźni wystąpili w takich samych muszkach. Kupiliśmy muchę dla Taty, a z butonierki Babcia wyczarowała taką samą w wersji mini dla Synka. Miałam pomysł, żeby wystąpić z podobną dekoracją we włosach, ale poprzestałam na lakierze do paznokci w zbliżonym kolorze :)

Wreszcie mogę pochwalić się pięknym zaproszeniem, które zrobiła dla nas Ela. Wiele z Was Elę zna, a kto nie, może zobaczyć Jej piękne prace na blogu. 

Z pewnością zaproszenia przyczyniły się do tego, że frekwencja nam dopisała. Wokół Tygrysa zgromadziło się ponad 40 osób. Od wszystkich otrzymaliśmy wiele ciepłych słów, gratulacji, a rodzinny chór kilka razy wyśpiewał nam „Sto lat”. I co najważniejsze były z nami trzy osoby, z którymi od dawna (z przyczyn niezależnych od nas) nie mieliśmy kontaktu. A to za sprawą Tygrysa. On dał nam motywację do tego, żeby rodzina się zjednoczyła.

Niedziela przyniosła piękną pogodę. Prognozy nie były zbyt optymistyczne, ale my mamy tak, że jakoś specjalnie się nimi nie przejmujemy, a potem cieszymy się dobrą aurą.

W niedzielny poranek Tygrys postanowił nie spać. Przez to był trochę marudny, ale bliskość misia spowodowała, że nie wpadł w histerię, jak w mieszkaniu zaczęły się pojawiać kolejne osoby. Tego dnia pierwszy raz zaczął się tulić do maskotki. Rodzicom też przydałaby się jakaś maskotka, bo stres nas trochę zjadł (najbardziej obawialiśmy się histerii podczas mszy). Do tego Chrzestny postanowił z nas zażartować i jak zadzwoniłam po 10 minutach spóźnienia z zapytaniem czy już jedzie, odpowiedział: „A to dziś?”. Dobre sobie, a ja mało nie zeszłam.

Zgodnie z tradycją (przynajmniej w naszej rodzinie) Młodego powinna ubierać Mama Chrzestna, ale nie ryzykowaliśmy mocnej dawki płaczu i z pomocą Babci udało nam się zapakować Tygrysa w garniturek. Chłopak trzymał się do wejścia do kancelarii parafialnej, po czym w najlepsze zasnął. Otworzył oko przy polaniu wodą, a na dobre obudził się podczas namaszczenia krzyżmem. Nie płakał, ale nie mógł usiedzieć spokojnie na rękach do końca uroczystości. Koniec końców wyszliśmy z jednym butem na nodze, drugim w torebce.

Ceremonia była naprawdę piękna i podniosła. Widać było, że  Ksiądz Proboszcz, który nas wspierał w adopcji, bardzo się  wzruszył. Pilnował, żeby wszystko było tak jak trzeba, czym trochę stresował Stryja, który chrzcił Tygrysa. Ten wzruszył się do tego stopnia, że odebrało Mu głos, a w Jego przypadku to bardzo dziwne. Na zakończenie, jak Proboszcz zwrócił się do nas i nasze emocje sięgały zenitu. Byłam tak przejęta, że nie potrafię dokładnie powtórzyć, ale nie mówiąc wprost podkreślił m.i n. piękno zadania, którego się podjęliśmy. Jak ktoś był w temacie to wiedział o co chodzi, a jak nie to wyszło, że chodzi o rodzicielstwo jako takie.

Z przyjęcia jesteśmy bardzo zadowoleni. Wszystko (poza zupą) było naprawdę smaczne, pięknie podane. Kelnerzy często zmieniali naczynia, dbali o porządek. Był kącik do zabawy dla dzieci. Gościom humor dopisywał. Słodkości były piękne. Lokalne przysmaki, babeczki i tort. Tylko ten ostatni (jak dla mnie) nie był smaczny, a do tego kobieta dobiła jego wagę niesamowitą ilością masy cukrowej.

Jak pamiętacie obawiałam się, że nie mamy sali na wyłączność. Jednocześnie z naszym, były dwa przyjęcia. Jednak sala była na tyle duża, że nie przeszkadzaliśmy sobie. Nawet nie zauważyłam, kiedy weszli goście z trzeciego przyjęcia. Zastanawiam się czy to my przypadkiem nie przeszkadzaliśmy pozostałym. Moja rodzina lubi się dobrze bawić, więc w pewnym momencie zaczęły się przyśpiewki, a nawet tańce. To znaczy, że goście byli zadowoleni i byli z nami naprawdę długo. Żartowaliśmy, że to za karę, bo z każdej imprezy wychodzimy jako jedni z pierwszych. A tak naprawdę cieszyliśmy się, że są z nami i świętują.

Tygrys był dzielny. Przetrwał do 20, mimo że w domu już około 18 marudzi. Po obiadku uciął Sobie drzemkę. A jak już nie spał uśmiechał się do wszystkich. Bawił się z kuzynkami. Był naprawdę grzeczny, chociaż miał powody do narzekania. Rodzice byli tak przejęci, że dopiero kilka godzin po ceremonii dzięki Babci przypomnieli sobie, że trzeba zmienić pieluszkę :)

A w tytule wpisu fragment piosenki, a na którą Tygrys cały się rozpromienia.