Adopcja po katolicku

Miał być wpis o Chrzcie Tygrysa, ale będzie inny. A to za sprawą komentarza pod postem Alli. Wpis bardzo mnie poruszył. Oczywiście pozytywnie. Jego autorka, jak mało kto potrafi ubrać w słowa emocje, uczucia, Swoją codzienność. Dla wielu z nas blog Alli jest dużym wsparciem.

Niestety bardzo mnie zabolał jeden z komentarzy. Nie potrafię spokojnie pisać o Chrzcinach, a zapomnieć o tym, co przeczytałam. Jedna z Blogowiczek pisze, że w rodzinach bardzo katolickich adopcja jest tematem tabu.

Jeśli wyznacznikiem katolickości jest korzystanie z sakramentów i mniej lub bardziej bliska relacja z Bogiem członków mojej rodziny, to należę do rodziny katolickiej. Jeśli wyznacznikiem katolickości jest posiadanie dwóch księży w rodzinie to należę do bardzo katolickiej rodziny. Chociaż dla mnie wyznacznikiem katolickości jest moja osobista relacja z Bogiem korzystanie z sakramentów, wreszcie otwarcie się na nowe życie.

I w tej mojej katolickiej rodzinie adopcja z pewnością nie jest tematem tabu. Jest zupełnie naturalna. Żaden z członków rodziny (poza jednym, któremu zwykle coś nie pasuje), bliższej i dalszej, nie miał problemu z faktem adopcji. Prawda jest taka, że nie oczekiwaliśmy, że każdy z miejsca przyjmie Tygrysa. Że pokocha Go od pierwszego wejrzenia, jak My. Ale tak właśnie się stało. Wszyscy otoczyli Synka miłością i przyjęli do rodziny. Myślę, że z jeszcze większą radością, niż gdyby się pojawił drogą naturalną. Na Chrzcinach kilkakrotnie dziękowaliśmy za to naszym gościom. Nasz Stryj, który udzielał sakramentu bardzo się wzruszył tak, że musiał powiedzieć żart, żeby kontynuować. Nikt z członków naszych rodzin (poza tym wspomnianym wcześniej) nie ma problemu, żeby mówić o adopcji. Mój Tata wręcz się z tym obnosi. Zabiera Tygrysa na spacer tak, żeby wszyscy sąsiedzi z rodzinnej ulicy Go widzieli i nie wstydzi się tego, że wnuk jest adoptowany. Nawet jedna z sąsiadek wiedząc o tym zaczepiła mnie i zapytała, jak wygląda cała procedura z myślą o swoim synu. Zdarza się, że zapominamy o adopcji. Ostatnio moja Babcia spytała mnie, jak to było z moimi bólami porodowymi i czy miałam pokarm. Śmiechu nie było końca.

Myślę, że te wszystkie uczucia – miłość, radość, duma, troska, wzruszenie – są bliskie każdej normalnej rodzinie, niezależnie od światopoglądu. Daleka jestem od generalizowania, że w tej czy innej rodzinie adopcja jest tematem tabu. Wszystko zależy od człowieka. Można podawać się za katolika i być po prostu świnią. Można być zdeklarowanym ateistą, a przy tym uczciwym człowiekiem. Na swojej drodze spotkałam właśnie takiego człowieka. Niewierzącego, a który miał wpływ na wybór mojej drogi życiowej. I do dziś jest dla mnie mistrzem.

Dodam tylko tyle, że w mojej katolickiej rodzinie adopcja jest wielką łaską. Ogromnym darem od Pana Boga dla całej rodziny. Dla nas jako małżeństwa. Dla dziadków. Dla bliższych i dalszych krewnych znakiem, że zawsze jest jakaś inna droga, równie piękna.

Autorka komentarza pisze też, że Kościół promuje adopcję zamiast in vitro. Wydaje mi się, że częściej chodzę do Kościoła i słucham, co ma do powiedzenia i nie zauważyłam, żeby jakoś szczególnie promował adopcję. Uważam, że na tym polu ma jeszcze dużo do zrobienia. Adopcja jest znakiem czasu. Coraz więcej małżeństw będzie przyjmowało do swoich rodzin dzieci tą drogą i Kościół musi się na takie rodziny otworzyć. Ja wolałabym właśnie, żeby mniej walczył z in vitro, a bardziej wskazywał inne drogi. Pamiętam, z jakim trudem słuchałam ostatniego listu Episkopatu na Święto Świętej Rodziny. Była w nim mowa o osobach rozwiedzionych, przeżywających samotność w małżeństwie, żyjących w związkach nieformalnych. Nie było słowa o osobach przeżywających niepłodność. O rodzinach adopcyjnych. Z adopcją wiąże się też inne problemy którym Kościół będzie musiał wspomóc rodziny adopcyjne. Chociażby sprawa chrztu, ale o tym w kolejnym poście.

Na naszym poprzednim blogu* nie raz pisałam, że na poziomie lokalnym mieliśmy naprawdę duże wsparcie od naszych duchownych. Tygrys jest wymodlony w dużej mierze także przez nich. Zresztą na uroczystości było widać, jak bardzo są wzruszeni obecnością Tygrysa w naszym życiu.  

Na koniec piękne słowa Świętego Jana Pawła II o adopcji, które pojawiają się na wielu blogach:

Byłem dzieckiem opuszczonym 

i staliście się dla Mnie rodziną.

Byłem dzieckiem osieroconym, 

a adoptowaliście Mnie, 

wychowując jak własne dziecię. 

Na blogu Amelii znalazłam jeszcze inny głęboki cytat: "Adopcja i traktowanie dziecka za swe własne jest wyrazem przekonania, że stosunku rodziców do dzieci nie da się opisać jedynie w kategoriach "powiązań genetycznych", gdyż istnieje "rodzicielstwo" płynące z przyjęcia drugiego człowieka, troski o niego i z bezgranicznego oddania." 

To chyba najlepsze podsumowanie adopcji po katolicku, a raczej adopcji po ludzku.  

*jego czytelników z góry przepraszam, ale pewnie jeszcze nie raz odwołam się do bociana. Na pewno kilka postów (nt. książek i QB) się powtórzy.