Mamusiu, czy tamta Pani mnie kochała?

Raz po raz powraca w naszym domu rozmowa na temat fotelika samochodowego. Przypomnę, że Tygrys ma fotelik RWF, czyli tyłem do kierunku jazdy. Naszym zdaniem najlepszy wybór, zwłaszcza, że samochód mamy taki, a nie inny. Synek jeździ w nim od dawna i jeszcze trochę pojeździ. Rośnie niezbyt szybko i brakuje Mu parę kilogramów i centymetrów do zmiany sprzętu. Przyznaję, że były momenty, kiedy po kolejnej rozmowie i płaczu, chcieliśmy się złamać i fotelik wymienić. Ale za każdym razem po przemyśleniach stwierdzaliśmy, że nie będziemy wymieniać czegoś co jest bezpieczne, sprawdzone i ciągle sprawne. 

W jedną z wrześniowych sobót w drodze po drzewka do szkółki leśnej, temat powrócił. Podejrzewam, że wszystko za sprawą drogi na chrzest sprzed tygodnia, kiedy to Tygrys w pożyczonym foteliku miał okazję przejechać się autem dziadka w drugą stronę, czyli przodem do kierunku jazdy. I zaczęło się... Że kiedy, że on chce, że inni... W standardzie. Ja nawet rozumiem, że chciałby widzieć, co się dzieje na drodze z przodu, zwłacza, że czasem komentujemy jakąś sytuację, a Młody też chciałby być widzem i uczestnikiem tej rozmowy. Ale dla nas rodziców najważniejsze jest bezpieczeństwo. O komfort raczej nie chodzi, bo wiem, że w obecnym foteliku jest Synkowi wygodnie. Zresztą sam się wkopał, bo marudził w czasie tej jazdy przodem, że jest Mu niewygodnie. Ale rozmowa się odbyła. Że rozumiemy, że jak wyrośnie z tego kupimy (nazwijmy to) tradycyjny fotelik. Odwoływaliśmy się do motoryzacyjnej pasji Młodego, że obecny sprzęt to mercedes wśród fotelików. Że dla nas najważniejsze jest jego zdrowie, życie i bezpieczeństwo, bo Go kochamy jak nikogo na świecie. Znacie to... Dwoiliśmy się, troiliśmy się. Wydawało się, że nasze argumenty dotarły do Chłopaka, a tymczasem padło... 

Mamusiu, czy Pani, która mnie urodziła, to mnie kochałała?

Jak zwykle tak ważne pytanie padło w najmniej oczekiwanym momencie. Od fotelika przeszliśmy do trudniejszych kwestii. Widocznie nasza deklaracja miłości uzewnętrzniła w Tygrysie to, co do tej pory było niewypowiedziane i czekało na swoj moment. A to była ta chwila. My dorośli lubimy przeprowadzać poważne rozmowy w odpowiednim miejscu i atmosferze. Dziecko funkcjonuje inaczej. W tym momencie potrzebuje odpowiedzi na nurtujące go pytania. I oczekuje odpowiedzi. 

Przyznaję, że to było jedno z trudniejszych pytań. Oczywiście temat adopcji nie jest w naszym domu pilnie strzeżonym sekretem. Nasze rodzicielstwo budujemy na prawdzie. Od samego początku mówiliśmy Tygrysowi, że (upraszczając) jest Synkiem z serduszka, a nie z brzuszka. Długo wyczekiwanym, wytęsknionym. Opowiadaliśmy o oczekiwaniu na dziecko. O pierwszym spotkaniu. Pierwszych wspólnych chwilach. Dla Synka adopcja jest czymś tak naturalnym, że dopominając się o rodzeństwo i słuchając, że nie jest to dla nas takie proste, znajdował proste rozwiązanie: zadzwońmy do tego domu w Białymstoku i poprośmy o dziecko. Wprowadzając Tygrysa w temat musieliśmy zdać się na naszą intuicję, a przede wszystkim podążać za nim. Być uważni na Jego gotowość, choć i nasza nie jest bez znaczenia. Mam poczucie, że zostaliśmy źle przygotowani przez OA do tej kwestii. Podczas warsztatów uczulano nas na niemal ciągłe przypominanie dziecku o adopcji. A to nie o to chodzi. Ileż można o tym mówić. My dorośli mamy ograniczona pojemność, a co dopiero dziecko.  To sam Tygrys naczył nas, że mamy iść za nim. Oczywiście w odpowiednim momencie musieliśmy zbudować fundament, a teraz Tygrys z naszą pomocą dokłada do niego cegiełki. Jak ma potrzebę pyta. Oczywiście są sytuacje, kiedy i my coś dołożymy, bo akurat gdzieś coś usłyszeliśmy czy jakaś sytuacja sprowokowała rozmowę. 

Wspomniałam, że to pytanie było jednym z trudniejszych. Niby nie raz w sobie/ze sobą przepracowywaliśmy temat, ale zawsze jest zaskoczenie. Do tej pory pojawiały się różne pytania, ale zwykle znaliśmy na nie odpowiedź. Odnosiły się do naszych wspomnień czy uczuć. Pomogliśmy Tygrysowi uporządkować jego świat. Tymczasem padło pytanie, które odnosi się do uczuć osoby trzeciej. Zgodnie z naszym sumieniem i wiedzą odpowiedzieliśmy na nie. Jedno pytanie pociągnęło następne... Dlaczego mnie oddała? Gdzie mieszka? Dlaczego nazwała mnie Tygrys? I na te odpowiedzieliśmy. Pierwszy raz, ale z pewnością nie ostatni. 

Inna sytuacja... Jesteśmy na dworze. Dzieciaki bawią się (z racji sąseidzkiej kwarantanny) przez ogrodzenie. Od kogoś pada: Tygrysie uważaj, bo znowu wpadniesz do brzucha mamy. Widzę spojrzenie Synka. Nie wie czy i co ma odpowiedzieć. Jest zagubiony, ale jako, że dla innych te sowa nic nie znaczą, zabawa trwa dalej. W domu wracamy do tematu. Tłumaczymy, że adopcja nie jest tejemnicą, ani czymś wstydliwym. Że jeśli czuje potrzebę podzielić się ta informację z kims to nie ma problemu, choć nie musi opowiadać o adopcji na prawo i lewo. Okazało się, że Synek powiedział o swojej sytuacji kolegom z grupy i torchę się zasmucił, bo zwyczajnie nikt Mu nie uwierzył. Dzieci, które w najbliższym otoczeniu nie spotkały się z adopcją, nie maja pojęcia, że kogoś mogła urodzić inna pani. 

Nie są to łatwe rozmowy, ale decydując się na taki krok w życiu, wiedzieliśmy z czym adopcja się wiąże. Najważniejsze, że Tygrys pyta. Widzimy, że temat w nim pracuje. Że myśli o tym. Na swój dziecięcy sposób układa sobie  świat. Ale cieszymy się, że robi to z nami. Dzięki temu jest Mu łatwiej. Wierzę, że więź, którą budujemy, pomoże Mu przepracować te nawet najbardziej bolesne dla niego tematy. Że zbudowany wspólnymi siłami fundament, pomoże iść w przyszłość, nawet z  trudnym bagażem ze wczesnego dzieciństwa. Razem, tak jak obiecaliśmy Chłopakowi, będziemy poznawać Jego przeszłość i dokładać kolejne cegiełki do tego fundamentu. Podzielimy się tym, co wiemy na ten moment, a w przyszłości poszukamy więcej informacji. RAZEM. To najważniejsze.