Lato, lato wszędzie...

...podśpiewujemy sobie  z Tatą Tygrysa od czasu do czasu. Synek protestuje. Wydawało mi się, że z naszym wokalem nie jest aż tak źle. Choć może to raczej słowa niekoniecznie przypadły Młodemu do gustu. Czy jest tu ktoś kto pamięta Formację NIeżywych Schabuff? Z ciekawości sprawdziłam z którego roku pochodzi ten letni przebój. Ma już 25 lat. Nuciłam go jako nastolatka, mając głowę i serce w zupełnie innym miejscu. I nucę teraz, gdy są już na swoim miejscu obok ukochanych osób i w naszym domu. Domu, który niezmiennie nas cieszy. Domu, który jeszcze kilka lat temu wydawał się nieosiągalny. A jednak jest. I mam wrażenie, że za kolejnych kilka lat dalej będzie cieszył, gdy nucąc "Lato..." (bo to już zawsze będzie letni hit) będę stąpała boso po trawie na podwórku robiąc obchód naszego (póki co) skromengo warzywniaka i sadku.

To lato cieszy szczególnie, bo zbieramy pierwsze zbiory z drzewek i ogródka. Bardzo skromne, ale swoje. Pochłonęliśmy rzodkiewki, sałatę. Zaczynamy chrupać marchewkę i zachwycamy się natką pietruszki w rosole czy pomidorowej. Czekamy na ogórki i pomidory. Lato to również owoce. Dla Tygrysa to raj, bo przepada za wszystkimi letnimi owocami, może poza arbuzem. Smakuje każdą kolejną dojrzałą wisienkę z drzewka. Nawet moja ulubiona biała porzeczka przypadła Mu do gustu. 

1 lipca ruszyła fotowoltaika. Muszę przyznać, że elektrownia pozytywnie nas zaskoczyła. Dwa tygodnie od złożenia dokumentów założyła nowy licznik i zaczęliśmy produkować prąd. Tata Tygrysa ciągle śledzi poczynania fotowoltaiki i jest nadzieja, że przez letnie i jesienne miesiące uda nam się wypracować prąd na zimę. Po głowie chodzi nam teraz zbiornik na deszczówkę, ale póki co musimy w końcu zadbać o elewację i postawienie garażu (takiego blaszaka), bo od przeprowadzki nie mamy miejsca na składowanie dobytku.

Pierwsza niedziela lipca to kolejna rodzinna wycieczka. Znów nie ruszając się z domu dalej niż 50 kilometrów spędziliśmy czas w pięknych okolicznościach przyrody i nie tylko. Mała zapowiedź na zdjęciu, więcej wkrótce. 

Początek lipca przyniósł nam też trudne chwile. Wreszcie udało mi się dotrzeć do chirurga, a tydzien później leżałam już w szpitalu. Mam za sobą usunięcie woreczka żółciowego. Strach przed wiadomo czym był z tyłu głowy. Poza tym mając w pamięci swoje rekacje po zabiegach sprzed lat, bałam się że będę sama po narkozie. Ale nie było na co czekać. Ból przy atakach był chyba gorszy od bólu po operacji. Poza tym nie wiadomo, co pandemia zafunduje nam jesienią. Trafiłam w ręce dobrego lekarza. Okazało się, że wszystko tak posunęło się do przodu, że ta narkoza nie była taka straszna. A brak wizyt... Dla mnie tylko na plus. Dochodziłam (i pięć pozostałych pań) do siebie po operacji bez ciągłych pielgrzymek odwiedzających. Nie martwiąc się, że koszulka operacyjna niewiele zasłania. Niestety starsze, mniej samodzielne osoby bardzo źle znosiły to odosobnienie. Na szczęście lekarze wykazywali się dużą dozą zrozumienia i w szczególnych przypadkach pozwalali na odwiedziny. Po operacji cieszyła nawet sucha bułka, a widok z okna w tolaecie sprawiał, że droga do niej nie była taka trudna. 

Szczególnie trudny był to czas dla Tygrysa, który bardzo źle znosi rozstania. U dziadków nocuje bardzo rzadko, naprawdę w razie konieczności. Raz czy dwa zdarzyło mi się wyjechać służbowo na kilka dni, ale jednak perspektywa pobytu mamy w szpitalu i operacji była dla niego przerażająca. I przed i po musieliśmy się zmierzyć z emocjami Młodego. Łatwo nie było. Tygrys był zły, że go zostawiałam, a teraz nie mogę być z nim tak, jak wcześniej. Choć od powrotu w sobotę widać naprawdę dużą poprawę. Już czuje się bezpiecznie, a ja powoli dochodzę do siebie. W sobotę powitał mnie na sąsiedni dachu bociek, a w niedzielę cieszyłam się bliskimi przy ognisku. Planowane od dawna, zrobione spontanicznie. I nawet nie smuciłam się, że nie mogę skonsumować kiełbachy. Wystarczyła sucha bułka zjedzona w obecności, tych których kocham. Chłopaków i rodziców.